Για όλα τα «θέλω να έρθω» που δεν έγιναν «ήρθα»

Είναι κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις που βασανίζουν το μυαλό μας γιατί δεν είμαστε σίγουροι αν θα πρέπει να τις ζήσουμε ή όχι. Είναι εκείνες οι σχέσεις, που οριοθετούνται από το πλαίσιο των «μη», των «όχι», των «δεν πρέπει». Γιατί αναπτύσσονται σιγά σιγά ανάμεσα σε ανθρώπους, που βρίσκονται ήδη μέσα σε άλλες σχέσεις από τις οποίες δεν μπορούν, δε θέλουν ή δεν τολμούν να δραπετεύσουν.

Εγκλωβισμένοι σ΄ εκείνες τις συμβατικές σχέσεις λοιπόν. Εκείνες που περιχαράσσουν τις ζωές μας με αόρατα συρματοπλέγματα μέσα στα οποία, μας υποχρεώνουν να συμβιβαζόμαστε. Εκείνες οι ριζωμένες στη συνήθεια σχέσεις, που δε μας αφήνουν να κοιτάξουμε έξω από εμάς, γιατί μας φοβίζει αυτό που θ’ αντικρίσουμε. Οι σχέσεις χωρίς οξυγόνο, που εκπνέουν στο πέρασμα του χρόνου, σαπίζοντας μέσα μας, γεμίζοντάς μας ερωτηματικά για το πώς πρέπει να τις διαχειριστούμε, πώς πρέπει να τις διεκπεραιώσουμε χωρίς να τραυματίσουμε ψυχές.

Κι είναι κι εκείνες οι φορές, που θα τολμήσεις να κοιτάξεις τα όμορφα ξένα μάτια, θ΄ακούσεις τις φωνές τους να δαγκώνουν λέξεις μέσα στ΄ αφτιά σου, θα νιώσεις το ξεχασμένο σκίρτημα στην καρδιά σου. Θα παραδεχτείς ότι θέλεις να φύγεις μαζί τους σ΄ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, κουβαλώντας μέσα στις κόκκινες βαλίτσες σου, τα κουβαριασμένα κι άτσαλα στοιβαγμένα όνειρα σου. Για να τους δώσεις μια τελευταία ευκαιρία να ξεδιπλωθούν και να αφεθούν έρμαια στους ανέμους της ελευθερίας.

Θα αισθανθείς διαφορετικά όταν μιλήσεις μαζί τους, θα πεταρίσουν εκείνες οι ατσαλάκωτες, μεταξένιες πεταλούδες, του είναι σου, θα γίνουν κοφτές κι άρρυθμες οι πνοές σου καθώς θα σταθείς σ΄ απόσταση αναπνοής δίπλα τους. Και θα πιστέψεις ότι αυτοί οι ξένοι, πρέπει να γίνουν κομμάτι σου, μέρος της βαρετής καθημερινότητάς σου, τμήμα της ανούσιας ζωής σου. Μόνο και μόνο, για να την ανατρέψουν επαναστατικά και να τη μετουσιώσουν σε δυνητικά αξιόλογη.

Νιώθεις ότι αυτές οι σχέσεις είναι ισχυρές, καθοριστικές, επιβλητικές. Υποσχόμενες να γεμίσουν τις χαραμάδες, που ο χρόνος κι η συνήθεια δημιούργησε μέσα σου. Ξέρεις όμως, ότι δε θα βγεις αλώβητος απ’ αυτές. Θα σημαδευτείς, θα πονέσεις και θα ματώσεις τα γυμνά σου χέρια καθώς θα προσπαθήσεις, να λυγίσεις με δύναμη, το λεπιδοφόρο, αγκαθωτό συρματόπλεγμα των εσωτερικών ορίων σου. Γιατί ξέρεις, ότι αξίζει να δραπετεύσεις από αυτή τη φυλακή, ότι αξίζει να το ζήσεις. Να το ρουφήξεις μέχρι την τελευταία του στάλα.

Κατανοείς ότι κι ο άλλος αισθάνεται όμοια με εσένα. Οι ματιές κοντοστέκονται για να αγκυροβολήσουν πάνω σου με ικεσία, με προσμονή, αποπνέοντας θρασύδειλες, μεγάλες προσδοκίες. Ξέρεις. Νιώθει το ίδιο! Θα τολμήσει όμως να ανοίξει, τη βαριά πόρτα της εξόδου και να κάνει δειλά μα σταθερά βήματα προς εσένα; Ή θα διστάσει όπως κι εσύ; Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι είναι πολλοί σαν κι εσένα, οι άτολμοι δειλοί, που δεν αντέχουν να βυθιστούν στο συναίσθημα, εκτιμώντας ότι δε θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την τροχιά του χωρίς ανεπανόρθωτες απώλειες.

Παράλληλα όμως, νιώθεις έντονα, ότι αυτή η σχέση θα παραμείνει ένα απωθημένο. Κάτι που εξωθήθηκε άκομψα στο υποσυνείδητό σου κι έμεινε εκεί να υπενθυμίζει ότι κάποιες σχέσεις δεν πραγματοποιούνται ποτέ, γιατί τελικά κανείς από τους δυο, δεν εκτέθηκε αρκετά ώστε να τις κερδίσει. Παραμένουν εγκλωβισμένες στην ειρκτή του μυαλού μας, με χαμένα τα σκουριασμένα κλειδιά της βαριάς πόρτας της. Σέρνονται μέσα στα κύτταρά μας, κραυγάζοντας για όλα εκείνα τα «θέλω να έρθω», που δεν έγιναν κι ούτε πρόκειται να γίνουν, «ήρθα». Γιατί αυτά τα «θέλω», δεν ήταν τελικά πάρα μόνο εφήμερες, ανυπόληπτες υποσχέσεις, που παρέμειναν αιωρούμενες στα χείλη, αρνούμενες να πραγματοποιηθούν.

Επέλεξες λοιπόν, ν’ επιτρέψεις στο εγκαταλειμμένο σου συναίσθημα, να μεταμορφωθεί σε άλλοθι, προκειμένου να μην κάνεις εκείνο το καθοριστικό, παραπάνω βήμα. Γιατί ήξερες, ότι αυτό το συναίσθημα που σάλευε μέσα σου, ήταν τόσο ισχυρό, τόσο σαρωτικό, που δεν θα άντεχες να κουβαλήσεις το φορτίο του για πολύ μακριά. Και τελικά, αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό ήταν συνάμα, απίστευτα βολικό για σένα. Γιατί μ΄αυτό τον τρόπο, μπορούσες ν’ αποφύγεις μέσα σου την οδυνηρή ματαίωση, που θα σου δημιουργούσε η απόρριψη που ίσως εισέπραττες. Ήταν ένας αποτελεσματικός κι ανώδυνος τρόπος λοιπόν, για να τη γλυκάνεις λίγο. Κι έτσι αισθανόσουν πιο ασφαλής.

Θα τα γυρίσεις πίσω τα βήματα λοιπόν; Γιατί τώρα πια καταλαβαίνεις. Τώρα πια βλέπεις σε πρώτη προβολή, την άριστα σκηνοθετημένη παράσταση της ιστορίας σας, με δυο αδέξιους κομπάρσους, που ποτέ δε διεκδίκησαν σθεναρά, το ρόλο των πρωταγωνιστών στην άδολη, αληθινή αγάπη. Γιατί μοιάζει, να μην κατάφεραν να την εκτιμήσουν ποτέ.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!