Όλα όσα ποθείς είναι μια παρόρμηση μακριά

Παρορμήσεις. Είναι εκείνες οι εσωτερικές ωθήσεις, οι αιφνίδιες, ανεξέλεγκτες ορμές, που μας κατακλύζουν και μας κυριαρχούν, οδηγώντας μας είτε σε τολμηρές αποφάσεις που μας σημαδεύουν, είτε σε υπαναχωρήσεις μας σε αργά βήματα προς τα πίσω. Είναι από εκείνες τις τάσεις, που κοιμούνται μέσα μας ασίγαστα φλεγόμενες κι έτοιμες να ξεχυθούν σαν πυρακτωμένη λάβα όταν διεγερθούν από ερεθίσματα που θα μας κινητοποιήσουν. Που μας βοηθούν ν΄ αδράξουμε τις ευκαιρίες, να παρασυρθούμε κυνηγώντας τις άπιαστες χίμαιρές μας, να τολμήσουμε το άγγιγμα του διάφανου μανδύα της ουτοπίας.

Μοιάζει τελικά η παρόρμηση με ένα βαγόνι που μας κινεί πάνω στις ισόβιες ράγες της ζωής μας, με απώτερο σκοπό να μας οδηγήσει στον τελικό μας προορισμό. Στο να βυθιστούμε και να εντρυφήσουμε στο όνειρο. Και είναι ίδια μ΄ εκείνο το κέντρισμα, που επίμονο κι έντονο μας κατευθύνει στο ατελέσφορο κυνήγι της ευτυχίας. Έτοιμη να μας ωθήσει να ρουφήξουμε μέσα στα χείλη μας κάθε στάλα των ληθαργικών μας προσδοκιών, που θ΄ αναδυθούν ετοιμοπόλεμες κι αποσιωπημένες από τις πρώτες ματιές που θ΄ ανταλλάξουμε με τον άνθρωπο που επιθυμούμε.

Ικανή να διαλύσει τους ισχυρούς δισταγμούς και τους αναίτιους ενδοιασμούς που μας οριοθετούν. Γιατί δεν επιτρέπει στην αδίστακτη λογική μας να παρέμβει αλλάζοντάς μας διαδρομές. Αγνοώντας την επιδεικτικά. Τη λοιδορεί, τη χλευάζει και τη ματαιώνει. Γι’ αυτό, όπου η παρόρμηση σαρωτικά κυριαρχεί, η λογική απομακρύνεται ανίσχυρη και καταδιωκόμενη. Είναι η λατρεία της στιγμής, η ευκαιρία που βαδίζει μπροστά σου, ανυπεράσπιστη και έτοιμη να την αγκαλιάσεις μη φοβούμενος τις συνέπειες, τις εξηγήσεις ή τις απολογίες. Είναι οι πρώτες εγκεφαλικές συνάψεις που διασχίζουν με ασύλληπτες ταχύτητες το μυαλό σου, τότε που η παρόρμηση αναγκάζει τους πόθους να εγερθούν και να αντεπιτεθούν. Είναι οι απλές αποκωδικοποιήσεις εκείνων των σημάτων, που το υποσυνείδητο στέλνει στο συνειδητό σου, επιβάλλοντάς του να τα εκπληρώσει.

Βρίσκεται εκεί για να σου δώσει δύναμη να αποπειραθείς με τόλμη, να ξεκινήσεις νέες σχέσεις, ν΄ αφήσεις χαραμάδες στη ζωή σου από τις οποίες θα εισέλθει ορμητικά άπλετο φως. Φως, που θα μεταμορφώσει μεμιάς τις σκοτεινές σκιές στον τοίχο, σε ερωτευμένους χορευτές έτοιμους να επιδοθούν σε ερασιτεχνικές χορευτικές φιγούρες. Με απώτερο σκοπό ν’ αντιγράψουν τους έντονους ρυθμούς της ζωής σου. Μα εσύ, θα τις νιώσεις ως τα κατάβαθά σου αυτές τις παρορμήσεις σου. Θα τις λατρέψεις και θα τις αφήσεις να γίνουν οι απόλυτοι εμπνευστές σου. Γιατί βαρέθηκες πια ν΄ ακολουθείς τη λογική που σού προσφέρει τίποτα περισσότερο πέρα από ένα μόνιμο φόβο στην καρδιά. Κι εσύ τον νιώθεις, ότι εκείνος θεριεύει και γιγαντώνεται, όσο δεν αποφασίζεις να ζήσεις.

Όμως τελικά η άποψη που επικρατεί για τους περισσότερους, είναι ότι οι παρορμήσεις θα πρέπει να καταπνιγούν, να αποσιωπηθούν στα μύχια μας, με σκοπό να πέσουν σε έναν ασφαλή για εμάς, λήθαργο. Να συρθούν εξορισμένες σ΄ εκείνο το δωμάτιο του μυαλού μας, όπου το μόνο που επικρατεί είναι εκείνη η χαοτική, εκκωφαντική σιωπή του ανέφικτου και ανεκπλήρωτου. Γιατί κυριαρχεί έντονα η άποψη ότι, ό,τι είναι παρορμητικό είναι εφήμερο, απερίσκεπτο, σαρωτικό κι επικίνδυνο. Και θα έπρεπε να οριοθετηθεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Να χαλιναγωγηθεί και να τοποθετηθεί ως αρνητικό, στο πλαίσιο των ανεπιθύμητων εσωτερικών μας χαρακτηριστικών.

Εσύ όμως τι ζητάς τελικά από μια παρόρμηση στη ζωή σου; Ν΄ αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να διεκδικήσει από τη ζωή ό,τι πραγματικά του αξίζει; Θέλοντας ν΄ ανακαλύψεις εκείνους τους όμορφους και όχι δεδομένους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή σου σαν διάττοντες αστέρες, αφήνουν το στίγμα τους μέσα σου κι έπειτα ακολουθούν διαφορετικές πορείες αναζητώντας νέες εμπειρίες, νέα σκιρτήματα, νέες προκλήσεις; Για να ζήσουν στο έπακρο όλο αυτό που επίμονα φλέγεται μέσα τους, για να ρουφήξουν κάθε σταγόνα της ζωής μέσα στα χείλη τους, όπως αρμόζει στην παθιασμένη φύση τους. Γιατί εκείνοι οι όμορφοι, έχουν κατανοήσει απόλυτα ότι η ζωή είναι στιγμές, που πρέπει να τις κυνηγήσεις. Ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται κρυμμένο μέσα σε όλα εκείνα τα μικρά μα τόσο ουσιώδη, που μας κάνουν απλώς ευτυχισμένους. Έστω και για λίγα απείθαρχα λεπτά της ώρας.

Γιατί τελικά ίσως και να είχε δίκιο ο Henry Miller, λέγοντας ότι «η όποια πρόοδος στη ζωή δεν προέρχεται από την προσαρμογή, αλλά από την τόλμη και από την υπακοή σε μια παρόρμηση».