Όσα δε βγαίνουν απ' τα χείλη

Σημείο μηδέν, όμοιο με αμυδρή, σαρωτική τελεία για άλλη μια φορά. Μένεις εκεί, σ΄ ένα ακόμη θνητό σημείο στο χάρτη της ζωής σου, για μια μοναδική, παγωμένη στιγμή μέσα στο χρόνο, σταματώντας το ταξίδι σου για λίγο. Χωρίς σαφή, ορατό προσανατολισμό, χωρίς χαραγμένες κατευθυντήριες συντεταγμένες, χωρίς ζωηρά κινούμενες πυξίδες. Εκπνέεις δυνατά και παρατάς με απογοήτευση την γνωστή κόκκινη, φθαρμένη βαλίτσα στη μέση του σκονισμένου δρόμου σου. Κοιτάς ξανά, εκείνη την ασήμαντη, προσωρινή τελεία στο χάρτη σου, που μοιάζει να είναι έτοιμη άλλοτε να σε κάνει να χάσεις κάθε κατεύθυνση κι άλλοτε, να δώσει νέα πνοή στα «θέλω» σου, στα «νιώθω» σου, στα «προσδοκώ» σου.

Κι είναι που και τούτη τη φορά, θα πρέπει να αρχίσεις πάλι από την αρχή. Ξεγράφοντας οριστικά το παρελθόν, ανοίγοντας νέες σελίδες στις οποίες θα εμπνευστείς νέες απατηλές προσδοκίες. Ίσως μικρότερες αυτήν τη φορά, ώστε να μη σε απογοητεύσει η οποιαδήποτε ματαίωσή τους κι αν σε αγκαλιάσει στο τέλος. Και ξέρεις ότι απέναντί σου, έχεις πλέον νέες προκλήσεις ν΄ αντιμετωπίσεις. Νέες επίμονα διεκδικητικές ματιές, νέες αψίκορες επιθυμίες, νέες υπομονετικές προσμονές, νέες αδόκητες ελπίδες.

Αυτή τη φορά όμως, ξέρεις ότι όλη αυτή η ιεροτελεστία της προσέγγισης του νέου έρωτα θα γίνει διαφορετικά. Γιατί τώρα, θα αρνηθείς στα χείλη σου να κάνουν οποιαδήποτε ανώφελη κίνηση σύσπασης. Θα ψαλιδίσεις στο μισό τις εκφράσεις σου, θα διπλώσεις έντεχνα τις έννοιές σου και θ’ αφήσεις το σώμα σου να εκφράσει με το δικό του τρόπο, όλα όσα έχει ν’ αφηγηθεί σ’ εκείνον τον ξεχωριστό άνθρωπο δίπλα σου.

Για την ακρίβεια, θα επιτρέψεις μόνο στο βλέμμα σου, να μιλήσει. Ν’ αφήσει όλες εκείνες τις άσβηστες σπίθες της προσμονής να πυρακτώσουν τα βλέφαρα, μέσα σ’ εκείνα τα ισχνά δευτερόλεπτα, που παρεμβάλλονται κατά το ανεπαίσθητο ανοιγοκλείσιμό τους και να γίνουν αισθητές στον άνθρωπο, που προσπαθείς να προσεγγίσεις. Μέσα σ΄ αυτά τα εξαιρετικά ιδιαίτερα δευτερόλεπτα, όπου θα προβληθεί σαν ταινία προσεχώς η δική σας ιστορία. Γιατί σίγουρα, θα προλάβει να δει όλες τις εικόνες μέσα στα μάτια σου, που θα βαφτούν με ποικίλα χρώματα, εκείνα τα ανίσχυρα δευτερόλεπτα.

Ίσα με ένα ράθυμο, πολύχρωμο, κλείσιμο βλεφάρων λοιπόν! Θ’ αφήσεις να εκφραστούν όλα εκείνα, που δε θέλεις πια ν’ αρθρώσεις. Που δε θέλεις να τ’ ακούσεις να θρυμματίζουν τη σιωπή, καθώς εισέρχονται στο μυαλό του άλλου, εμπνέοντάς τον. Γιατί τα νιώθεις τα συναισθήματα να τρίζουν καθώς τεντώνονται, χωρίς να σπάνε, φτάνοντας στα όρια των αντοχών τους σαν αόρατα, ιριδίζοντα νήματα. Κι αυτά τα νήματα, γνωρίζεις ότι σε τραβούν πάντα μπροστά.

Θα δυναμώσεις τον ήχο λοιπόν όλων εκείνων των ανείπωτων που δεν υποκλίνονται, αλλά αντιστέκονται σθεναρά στην ανούσια φλυαρία των πρώτων συναντήσεων, των πρώτων εντυπώσεων. Θα  γίνει το μυαλό ο πρωταγωνιστής της επικοινωνίας σας. Θα το αφήσεις να δημιουργήσει όλους εκείνους τους αναγκαίους συνειρμούς, για να πεις τα πάντα με το δικό σου μοναδικό τρόπο. Χωρίς να τα ξεστομίσεις καν. Γιατί αυτή τη φορά επιτρέπεις να δώσεις φωνή μόνο στα όσα, χωρίς ενδοιασμούς, σαλεύουν μέσα σου μόνο στη μαγεία της σιωπηρής ανταλλαγής των συναισθημάτων. Γνωρίζοντας ότι αυτή είναι πιο ισχυρή.

Κι όταν ο ένας θα χαθεί στα μάτια του άλλου, θα υποχρεώσεις τις στιγμές να μεταμορφωθούν σε ατελείωτες, καθώς θα στιγματίσουν τις αισθήσεις σου με μοναδική ενάργεια. Κι ύστερα, αφού αφεθείς να ομολογήσεις όλα αυτά που στα μάτια σου καθρεφτίζονται, θ΄ ελευθερώσεις τα ακροδάχτυλά σου για να ενορχηστρώσουν όλα εκείνα τα στυγνά και μέχρι τώρα, ανεξερεύνητα παιχνίδια της αφής. Αυτής της καθοδηγήτριας αίσθησης των πάντων, που χαρτογραφεί ερήμην σου, ταξίδια σε ανομολόγητους, κρυφούς σου πόθους. Και θα σε σύρει να βουτήξεις σ΄ αυτούς, χωρίς περιοριστικούς φόβους, χωρίς αναίτια διλήμματα, χωρίς ασύγγνωστους ενδοιασμούς. Είτε το θες είτε όχι. Απλά κι επιβλητικά.

Γιατί τώρα πια, ξέρεις. Ξέρεις ότι, ό,τι δεν δραπέτευσε ποτέ από τη φυλακή των χειλιών σου, μετουσιώθηκε σε μια μυστική επικοινωνία, που σκαρφάλωσε στο βλέμμα σου κι έμεινε εκεί, να προσπαθεί να ανακαλύψει όσα αγαπάς, ξανά από την αρχή. Γιατί τελικά, αυτό που πραγματικά θέλεις, είναι κάτι παραπάνω από φλύαρα ειπωμένες υποσχέσεις, που δεν αντέχουν στο ξεθώριασμα του χρόνου. Είναι η αόρατη επικοινωνία της ουσίας, που μπορείς να την κατακτήσεις, ψηλαφίζοντας μόνο το νου και την ψυχή του άλλου. Κι εσένα, αυτό σου φτάνει.