Θέλεις και θέλει μα κανένας δεν το ομολογεί

Είναι κι εκείνες οι σχέσεις που σε φέρνουν αντιμέτωπο με τους βαθύτερους φόβους σου. Ατέρμονα οριακές, να σε πιέζουν να βγάλεις άλλοτε τον καλύτερο εαυτό σου κι άλλοτε, ό,τι χειρότερο κρύβεις στα σκιερά εσωτερικά σου. Κι εσύ, να προσπαθείς να κατανοήσεις, σε ποια τέλματα βυθίζονται μέσα σου όλα αυτά τα ακραία κι αντιφατικά συναισθήματα. Άλλοτε ο ακραιφνής πόθος, ο συνυφασμένος με το ασίγαστο, εξοντωτικό πάθος κι άλλοτε η νοσηρή αδιαφορία, αγκαλιασμένη με την κυνική περιφρόνηση. Εκείνη την περιφρόνηση, που υφαίνεται παράλληλα με τη δυσφορία του έντονου, ανελέητου ενδιαφέροντος.

Σε περιφρονώ και ταυτόχρονα δυσφορώ που μ’ ενδιαφέρεις κιόλας! Γιατί ξέρεις ότι μισείς να σου είναι απαραίτητος ο άνθρωπος που σε διεκδικεί. Μισείς τις ίδιες σου τις σκέψεις όταν κατακλύζονται ατελεύτητα από την παρουσία του. Απεχθάνεσαι να νιώθεις ότι έχει τη δύναμη να διεγείρει το μυαλό σου σαν εξαρτησιογόνος, ψυχοτρόπος ουσία και να μην μπορεί κανένα υποκατάστατο να σου χαρίσει τη λήθη του.

Γνωρίζεις ότι αυτή η σχέση σε ταλαντεύει συνέχεια, ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος. Τον αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο, γιατί σου είναι απαραίτητος σαν τις πνοές που παίρνεις. Τον μισείς γιατί δεν αντέχεις να σου είναι απαραίτητος. Την ίδια στιγμή όμως, δεν αντέχεις να μην αισθάνεσαι τη σκιά του δίπλα σου. Γιατί εξακολουθεί να διαφεντεύει τη σκέψη σου, να σε καθορίζει με τη δύναμη του μυαλού του. Γιατί ξέρεις ότι αν αφεθείς έρμαιο στα χέρια του, θα παρασυρθείς σε μια διαδρομή χωρίς επιστροφή. Θα γίνεις ο ευάλωτος επαίτης του, ζητιανεύοντας λίγα ψήγματα από τα περισσεύματα της αγάπης του. Και μένεις αγκαλιά με τον κατακερματισμένο εγωισμό σου, κρατώντας τον σαν σανίδα σωτηρίας, προκειμένου να μη ναυαγήσεις στα απύθμενα βάθη της επιρροής του. Σε απόσταση οδυνηρής ασφαλείας.

Ναι, θέλεις, αλλά δε θα το δείξεις ποτέ. Γιατί κατανοείς πολύ καλά τι είσαι εσύ για εκείνο το άτομο. Ένα υποκατάστατο ιστορίας, μια ακόμη επιβεβαίωση του βαθιά κρυμμένου ναρκισσισμού του. Ένα ακόμη τρόπαιο στα τακτοποιημένα ράφια του, που θα παραμείνει εκεί για να του θυμίζει ότι καμία σχέση δεν ήταν ικανή να του αντισταθεί. Για να σιγουρέψει μέσα στα μάτια σου, τη δύναμη που έχει να σε παρασύρει και να σε σαγηνεύει. Για να επαληθεύσει άλλη μια φορά, ότι το πάθος κρατά μόνο όσο εκείνος θέλει. Ότι ξέρει να το κινεί με τέχνη, κάτω από τα όμορφα δάχτυλά του, σαν άβουλη, πειθήνια μαριονέτα.

Κι εσύ θα τον αρνηθείς, γιατί καταλαβαίνεις τα πάντα. Γιατί δε θέλεις να γίνεις άθυρμα στα χέρια του. Γιατί εσύ, αυτό που θέλεις είναι τη δική σου προσωπική νίκη. Γιατί γνωρίζεις ότι αν επιλέξεις ακόμα ένα αντίγραφο πανομοιότυπων επίπλαστων σχέσεων, θα μισήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν διαλέξεις το ρόλο της φθηνής ρεπλίκας, βουτώντας σε εφήμερες σχέσεις, θα ευτελίσεις την ύπαρξή σου. Θα σε περιμένει στη γωνία η ασφυκτική αγκαλιά της ματαίωσης. Που σ΄ αδειάζει από συναίσθημα, που σε κάνει να νιώθεις ψεύτικος, αναλώσιμος και πρόσκαιρος. Άδειος, χωρίς αξία, σαν ένα «προϊόν», που χρησιμοποιήθηκε και πετάχτηκε με καταφρόνια στον κάδο της αδιαφορίας του άλλου.

Όμως, τον άλλο τον θέλεις χωρίς όρια. Μα θα το κρύψεις βαθιά μέσα σου, θα το αφήσεις να χαθεί στα ανεκπλήρωτα, στ’ απωθημένα του μυαλού σου. Κι η επιλογή της απουσίας σου απ’ αυτόν τον άνθρωπο θα γίνει το αντίδοτο, που μάταια θα προσπαθεί να τον πολεμήσει στο λαβύρινθο του μυαλού σου. Θα παλέψεις με τις σκέψεις σου, με όλα τ΄ αλόγιστα πολλά, που σέρνονται μέσα σου. Σε μια μάχη που από την αρχή ξέρεις ότι θα ηττηθείς. Σε μια μάχη όμως, που θα σηκώσεις τελευταίος τη λευκή σημαία της παράδοσης. Θα το πας ως το τέλος.

Ας μην το αρνηθούμε λοιπόν, αυτό το παιχνίδι. Γνωρίζοντας κι οι δυο ότι διαφορετικά, θα μείνουμε ακυρωμένοι, μισοί και δυστυχισμένοι, αποζητώντας αέναα ο ένας να συμπληρώσει τον άλλο. Γιατί ξέρουμε ότι, ό,τι δεν εκπληρώθηκε ποτέ, δεν του δόθηκε η ευκαιρία να γεννηθεί, άρα δε θα πεθάνει και ποτέ. Θα μείνει εκεί, αιωρούμενο στο διηνεκές, να τείνει από το άπειρο στο μηδέν. Να μας σακατεύει όμως τις ψυχές. Εσένα, που σου γλίστρησε από τα χέρια η κατάκτηση και του άλλου που από εγωισμό, αρνήθηκε να σου παραδοθεί. Εσύ ν’ αποζητάς νέες μορφές να σε συγκινήσουν κι ο άλλος να επιβεβαιώνει μέσα του, ότι και οι λίγοι ευαίσθητοι άνθρωποι που απομείναν, δεν κατάφεραν να μη ραγίσουν. Ότι τα γνήσια κι αληθινά συναισθήματα, πολλές φορές, υποτάσσονται στις ισχυρές θελήσεις. Που άλλοτε θα σε κάμψουν και θα σε λυγίσουν κι άλλοτε θα τους αντισταθείς σθεναρά. Κι αυτή η επιλογή, είναι μόνο δική σου.