Όλοι μας προερχόμαστε από κάποια οικογένεια. Είτε αυτή είναι εύπορη είτε φτωχή, καλλιεργημένη ή χωρίς ιδιαίτερα ανεπτυγμένο μορφωτικό επίπεδο, συγκροτημένη ή χωρισμένη, οι γονείς είναι γονείς κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι οι άνθρωποι που κάποτε μας ονειρεύτηκαν και προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να μας δημιουργήσουν. Είναι αυτοί που μερικές φορές μας στενοχωρούν με την υπερβολική αγάπη τους, αλλά και οι ίδιοι που εμείς πονάμε άθελά μας όταν σκεφτόμαστε σαν παιδιά.
Για να ξεκινήσω. Αρχικά είναι η διαφορά γενεών που έχουν μ’ εμάς. Έτσι μόνο και μόνο με τη λογική σε λίγες έως και αρκετές περιπτώσεις δεν μπορούν λόγω ηλικίας να μπουν στο κλίμα που ζούμε. Αυτό δε γίνεται. Δυστυχώς το κύριο μειονέκτημα, μεταξύ εκείνων κι εμάς είναι πως απ’ όταν γεννηθήκαμε συγκρίνουν τη ζωή μας με τη δική τους.
Είναι φυσιολογικό όμως. Και ο λόγος της σύγκρισης; Απλούστατα, πράγματα που στερήθηκαν στο τότε δε θα ήθελαν να λείψουν και σ’ εμάς τώρα. Κακές εμπειρίες που είχαν εκείνοι, δε θα ήθελαν να τις βιώσουμε. Λακκούβες που τσακίστηκαν, θα ήθελαν να τις αποφύγουμε.
Αυτό το φαινόμενο μπορεί να μεταφραστεί ως υπεραγάπη και υπερπροστασία μα αδιαμφισβήτητα δεν είναι για κακό. Είναι αυτό που τους καθιστά μαμά και μπαμπά αντίστοιχα και τους δίνει κίνητρο να συνεχίσουν να παλεύουν για τα παιδιά τους. Αυτή η υπερφροντίδα είναι πάρα πολλές φορές παρεξηγήσιμη από τα τέκνα τους σε σημείο που να φέρνει στον οικογενειακό χώρο σύγχυση και πανικό.
Γιατί και τα παιδιά θέλουν να ζήσουν τη δική τους καθημερινότητα, που δεν ταιριάζει με τις εποχές εκείνες! Δεν μπορούν να τους εξηγήσουν τι θα πει τσάμπα μηνύματα στο Viber και γι’ αυτό βαράει συνέχεια το κινητό. Δεν είναι σε θέση να τους περάσουν το μήνυμα ότι για να δεις γκομενάκι στο ποτό το βραδινό πρέπει να βγεις μετά τις δέκα. Δεν μπορούν να τους δώσουν να καταλάβουν ότι η αθωότητα στις μέρες μας έχει εκλείψει από το κομμάτι των σχέσεων.
Εύκολα και χωρίς πολύ κόπο είναι αρκετές οι φορές που δημιουργούνται προβλήματα επικοινωνίας μεταξύ εμάς και των γονιών μας. Από ένα σημείο κι έπειτα είναι θέμα θέλησης και των δύο πλευρών. Ο χρόνος είναι το μαγικό εργαλείο που δίνει χώρο και στις δύο πλευρές να μπορέσουν να παραθέσουν τα επιχειρήματά τους με σκοπό να δημιουργηθεί η χρυσή τομή.
Χρειάζεται! Και είναι αναγκαίο όταν μεταξύ γονιών και παιδιών κάτι πάει να χαθεί.
Κανένας γονιός δεν είναι επαγγελματίας και δεν υπάρχουν εγχειρίδια γι’ αυτή την ιδιότητα. Ό,τι κι αν έχουν ακούσει από το παρελθόν τους για το τι θα έπρεπε να κάνουν με τα παιδιά τους, δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στην καθημερινότητά τους, γιατί οι εποχές αλλάζουν. Θα κάνουν λάθη όπως θα κάνουμε κι εμείς, θα είναι όμως λάθη γεμάτα με αγάπη.
Καλό θα είναι να αντιληφθούμε κι εμείς αυτήν την κατάσταση και να προσπαθήσουμε να δούμε τις καταστάσεις από τη δική τους οπτική γωνία. Δύσκολα όμως και για εμάς μιας που πάλι καταλήγουμε στη μεγάλη διαφορά ηλικίας. Έτσι, δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως στις περισσότερες περιπτώσεις ό,τι κάνουν το κάνουν για το καλό μας κι ας μην μας καταλαβαίνουν απόλυτα.
Ούτως ή άλλως ούτε κι εμείς μπορούμε να τους κατανοήσουμε επ’ ακριβώς. Καλό θα είναι λοιπόν να έχουμε κατά νου πως στο μέλλον θα αντιμετωπίσουμε κι εμείς παρόμοια προβλήματα με τα παιδιά μας και χρειάζεται πού και πού να μπαίνουμε και στη δική τους θέση για να δούμε. Αλήθεια εμείς πόσο ιδανικότερα θα αντιμετωπίζαμε κάποια κατάσταση;
Είναι και εκείνες οι οικογένειες όμως που λείπει κάποιο μέλος τους λόγω θανάτου, ή κάποια τραγωδίας. Δεν είναι κάτι περίεργο. Ζούμε όλοι στην ίδια κοινωνία και καλό θα είναι πριν προεξοφλήσουμε το γεγονός ότι οι γονείς μας δεν μπορούν να μας καταλάβουν, να καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι πως υπάρχουν οικογένειες που αντιμετωπίζουν δυσκολότερα προβλήματα. Εκείνα τα παιδιά που είναι παράλληλα και γονείς των ίδιων τους των εαυτών, τα αναλογίστηκε κανείς;
Δε μα με τη συνεννόηση όλα λύνονται.
Πέρα από καθετί μη φυσιολογικό, που δεν αρμόζει στο θεσμό οικογένεια, οποιεσδήποτε κινήσεις των γονιών και οτιδήποτε μας πονέσει, δεν είναι προορισμένο να μας βλάψει. Μπορεί να είναι άβολα και δύσκολα μερικές φορές, αλλά είναι και η αλήθεια. Η αλήθεια ποτέ δεν κρύβεται, ούτε και η αγάπη. Άρα, πείτε μου, υπάρχει κάτι ανώτερο στη ζωή από μια δεμένη οικογένεια που ο καθένας υποστηρίζει την θέση του όσο πιο ολοκληρωμένα γίνεται;
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Κωτσαντή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παναγιώτης Κωτσαντής
