Αφορμή μου ετούτη τη φορά ένας στίχος του πολύ αγαπημένου, Μίλτου Πασχαλίδη: «για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά και ποτέ δεν κλαίει». Δεν είναι η κυριολεκτική έννοια των λέξεων που θα αναπτύξω, μα το μήνυμα που σου αφήνει αυτός ο στίχος.
Εσύ, η κοινωνία, τα ζόρια, οι ευκολίες, τα τραύματα, οι εμπειρίες, τα μαθήματα κι οι εξετάσεις που δίνεις κάθε μέρα, για την καλύτερη ένταξή σου σε αυτήν τη ζωή, είναι κομμάτια του στίχου που σε ένα βαθμό μπορεί να σχετίζονται με τις προσπάθειες και τον αγώνα σου.
Είτε μικρός είτε μεγάλος, άλλες φορές σχετικός κι άλλοτε ανίδεος για τις νέες προκλήσεις που συναντάς, για τις στιγμές που χάνονται ή τις ευκαιρίες που σου τυχαίνουν, καλό είναι να έχεις κάποια πρότυπα να σε κρατούν στον αγώνα. Κάποια κίνητρα. Κάποια θέληση μαζί κι επιμονή.
Με βάση το στίχο, ας δούμε εσένα, λοιπόν, το μαχητή της ζωής και τον πολεμιστή του τώρα, πώς και πόσο αντέχεις σε όλους του τομείς που σε κάνουν να πονάς. Πότε; Τότε που όταν πέφτεις, δε χαμπαριάζεις, αλλά ξαναχαμογελάς. Ξέρεις το σκοπό που άρχισες και ποτέ δε σταματάς.
Γιατί να κλάψεις άλλωστε, γιατί να στενοχωρηθείς, γιατί να φοβηθείς, αλλά και να ταλαιπωρηθείς; Έχεις σημαντικότερα πράγματα να κάνεις απ’ το να βρίσκεσαι χάμω και να τυραννιέσαι. Ορθοποδείς και με το ανάστημά σου ανατέλλεις για να φωτίσεις τη νέα σου –προσεκτικότερη αυτή τη φορά– προσπάθεια.
Έγινες «ακροβάτης» καλέ μου άνθρωπε, γιατί είδες πως η ζωή χρειάζεται ευελιξία. Διέκρινες στον ορίζοντα πως ότι μένει στάσιμο αρχίζει να χαλάει. Ή τουλάχιστον δεν αναπτύσσεται. Ξεκλείδωσες τον χαρακτήρα της υπερκινητικότητας και των ξεχασμένων προσπαθειών και βαδίζεις για θάλασσες βαθιές. Για θάλασσες μακριά απ’ τις στεριές. Για κόσμους που δεν είχες ανακαλύψει.
Θέλουν προσοχή τα νέα σου ταξίδια αλλά ξέρεις πως όταν είσαι καλά εσύ και δεν ξεχνάς τη δική σου Ιθάκη, όλα μοιάζουν φωτεινά και δεν υπολογίζεις τίποτα στα δύσκολα και στα σκληρά. Ούτε κούραση ούτε φθορά ούτε τρόμο ούτε διαφθορά. Γουστάρεις να σε βλέπεις που αντέχεις και σηκώνεις τα πανιά σου με τον πρώτο αέρα που φυσά ξανά. Έχει μεγαλύτερη αξία άλλωστε ο στόχος όσο πιο δύσκολη είναι η εκπλήρωσή του. Αρκεί να καις μέσα σου τη φλόγα δυνατά.
Δε σταματάς να γελάς, ακόμα και τις φορές εκείνες που αποτυγχάνεις. Δεν ξεχνάς το δρόμο που έχεις διασχίσει ούτε τον κόπο κι αν χάσεις κάποια στιγμή την ισορροπία σου, ξέρεις πόσο δυνατός χρειάστηκε να μείνεις για να φτάσεις ως το σημείο που είσαι τώρα. Γιατί γνωρίζεις τι έχεις κερδίσει μέσα από όλο αυτό τον πόλεμο μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας που πάλευες τόσο καιρό.
Δε μασάς. Δεν υποκύπτεις στα λάθη των στιγμών και σαν σταθείς στα πόδια σου ξανά, τα λογαριάζεις πάλι όλα απ’ την αρχή. Βλέπεις τα προβλήματα με τη σειρά και ψάχνεις σαν τρελός να βρεις τη λύση. Σε ενδιαφέρει η πηγή του προβλήματος για να μην επαναληφθεί ποτέ το ίδιο λάθος. Ποτέ ξανά ο ίδιος τρόπος σκέψης. Ποτέ ξανά η πτώση.
Κι απομακρύνεσαι από τις αδυναμίες του εαυτού σου διώχνοντας μακριά τα δάκρυα απ’ τα μάτια σου, φέρνοντας κοντά σου την αγάπη και τη λογική σκέψη. Τραμπαλίζεσαι σαν ακροβάτης με τις έννοιες αυτές ώσπου να φέρεις την ισορροπία στη ζωή σου. Αργά ή γρήγορα για σένα, αναλόγως τη θέληση που διαθέτεις και το χρόνο που αφιερώνεις, διαπιστώνεις ποια είναι τα αποτελέσματα των κινήσεών σου.
Ακροβάτης έγινες λοιπόν για να ρισκάρεις στο τώρα σου το αύριο. Το τώρα του σήμερα απ’ το χθες, με τα μαθήματα που πήρες και ξέχασες να κλαις.
Επιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Κωτσαντή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Παναγιώτης Κωτσαντής
