Ξέρεις, πάντα στη ζωή μου είχα λόγους να κινούμαι. Να γεύομαι. Να ακούω. Να εστιάζω. Να μυρίζω και να αισθάνομαι. Έμαθα από νωρίς να χρησιμοποιώ και τις πέντε όταν έπεσα σ’ ένα βούρκο και δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Έτσι στην πορεία άρχιζα να παιδεύομαι με τη σημασία τους αλλά και την εφαρμογή τους. Καλή φάση να τα έχεις όλα έτοιμα και να ‘σαι βολεμένος, μα στο ‘χω ξανάπει, στα δύσκολα είναι ο εκπαιδευμένος.
Έφερες στην καθημερινότητά μου τον όρο της αμοιβαιότητας και ζήσαμε όλο αυτό που ήταν το απερίγραπτό μας. Λόγω τιμής, δεν μπορώ να περιγράψω με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο όλα όσα μοιράστηκα και ένιωσα μαζί σου στον ύπνο και στον ξύπνιο μου. Δε γίνεται να εξωτερικεύεις συναισθήματα τα απ’ αλλού φερμένα με τη χρήση λογικής πατώντας μερικά κουμπιά.
Μου δίδαξες πώς είναι να έχεις πίστη και τι χρειάζεται να κάνει κάποιος για να έρθει πιο κοντά στα όνειρά του. Αν σε ένα βαθμό ήμουν πιστός και αγαπούσα τον Θεό, σ’ αυτό τον υπερθετικό βαθμό πλέον υπεύθυνη για όλες τις συχνότερες συνομιλίες μου μαζί Του, είσαι εσύ.
Και πραγματικά, γιατί από τότε που ξεμύτισαν όλες οι ζόρικές ατέλειές σου, περί εγωισμού, φόβων, παρωπίδων στην καθημερινότητα και τεράστιας έλλειψης αυτοπεποίθησης χρειάστηκα αυτή τη συχνότερη επικοινωνία μαζί Του. Είναι τομείς που σχετίζονται άμεσα με το νιονιό που διαθέτει ο καθένας, οπότε όσο άνθρωπος της καρδιάς κι αν είσαι, δες πόσα σημάδια έχεις πάνω σου που κουβαλάς ακόμα. Γιατί ξύνεις κι άλλο τις πληγές σου παραμερίζοντας την επίλυση των προβλημάτων που σε στοιχειώνουν; Δε βγαίνει κάτι πέρα από τον ωμό πόνο σε σώμα και ψυχή. Κι αν πράγματι μετά από όλα αυτά έχεις ήδη μπει σε αυτή τη διαδικασία, επίσπευσε τις προσπάθειές σου να χαρείς και θυμήσου τότε που συζητούσαμε και τρόμαζες με την πραγματικότητα.
Απ’ τη μέρα που γεννηθήκαμε έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για το άγνωστο. Τώρα είναι η ιδανική στιγμή για ο,τιδήποτε χρειάζεται να αποφασίσεις και να κάνεις. Τα χρόνια περνάνε, το ξέρεις άλλωστε με πέντε χρόνια μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα.
Είναι κρίμα να χαραμίζεις το χρόνο σου στους δήθεν φίλους αντεροβγάλτες, στις ανούσιες βιτρίνες που σε σέρνει η κάθε φίλη σου και στις δύσκολες στιγμές που σε θέλουν όλοι για να σε εκμεταλλευτούν. Για τις δικές σου δύσκολες στιγμές ήρθε ο Τάκης ο μηχανικός να σου μαστορέψει λίγο το μυαλό κι έπειτα να συμπληρώσουν όλα τα υπόλοιπα τόσο μαγικά οι καρδιές σας.
Γαμώ την πουτάνα σου τελικά, ό,τι είχα στο δώρισα για να φτάσω σε ένα σημείο να δώ με ποιο τρόπο σπάς τον καθρέφτη σου; Με κομμάτιασες. Και μετά, αφού έχεις κάνει πέρα τον εγωισμό, ζητάς συγγνώμη. Είμαι κι εγώ σαν το μοτέρ. Του χτυπάς μια μπιέλα και μετά; Να αλλάξει τι; Ποτέ δε ζήτησα να λάβω γιατί δεν είμαι απ’ αυτούς ρε. Αγαπάω κάθε φορά όλο και πιο ολοκληρωμένα. Αυτή ήταν ανιδιοτελώς. Αργότερα απ’ την διάλυση υπήρξαν κάποιες καταστάσεις που σε στύλωσα στα πόδια σου για ν’ αντέξεις το νέο τραχύ σου διάβα. Μα έτσι θα μάθεις κι εσύ τι γεύση έχει η ζωή και στα ψηλά και στα χαμηλά. Μα μόνη αυτή τη φορά. Ο αφρός τελείωσε στην τελευταία μπίρα που ήπιαμε παρέα και πλέον νιώθω πως βρίσκεσαι σ’ ένα πέλαγος θλιβερής μεν, συνειδητοποιήσης δε.
Χαμογέλα, πολέμα, ρισκάρε και να ξέρεις ότι δυο βήματα παραπίσω απ’ την σκιά σου πάντα θα είναι αυτός που θα σε σκουντά και θα σε σηκώνει ματωμένη μέσα από τις λάσπες που θα πέφτεις. Δε θα ‘χει όνομα ωραίο ούτε και θα ‘ναι Άγιος, μα θα είναι εκείνος που πίστεψε για ‘σένα απ’ την πρώτη στιγμή. Εκείνος που ακόμη δεν έχεις ανακαλύψει όλες τις πτυχές του.
Κάνε ό,τι σε ευχαριστεί κορίτσι μου και ξεκίνα το ταξίδι σου.
Συντάκτης: Παναγιώτης Κωτσαντής
