Από μικρό παιδί, γυρνάς στους δρόμους της παλιάς σου γειτονιάς. Είχες πάντα στο κεφάλι να θυμάσαι τα λόγια της μαμάς και του μπαμπά, είτε στα καλά είτε στα κακά. Και να που είσαι πάλι εδώ, στη μοναξιά σου να πονάς και να σκέφτεσαι τα λόγια τους εκείνα.
Άρχισες να ανακαλύπτεις τι θα πει αγάπη, τι θα πει θυσία και τι είναι ειρωνεία. Κάπως, κάπου αλλαξοπίστησες με ό,τι ήσουν δασκαλεμένος και είπες να κάνεις το δικό σου γιατί έτσι σου τη βίδωσε, σου γύρισε το κεφάλι και νόμιζες πως έτσι είναι το σωστό.
Μπήκες στη φάση «μεγάλωσα» και ήξερες τα πάντα. Διαμόρφωσες χαρακτήρα κατά τη δική σου άποψη και γνώμη και υποστήριξες ό,τι πίστευες ακράδαντα παραμερίζοντας ανελλιπώς τους δύο σου γονείς.
Μίλησέ μου. Μπήκες ποτέ στη θέση τους; Σκέφτηκες απ’ τη δική τους τη σκοπιά έστω για ένα λεπτό; Ή μήπως στέκονταν εμπόδιο μπροστά σου οι ίδιοι σου οι δημιουργοί τότε που η άποψή τους δε σε βόλευε για το δικό σου παρακάτω;
Ό,τι κι αν ήταν εσύ ξέρεις καλύτερα. Εγώ και όλοι οι άλλοι πάντα στεκόμασταν θεατές στις δικές σου αποφάσεις και βλέπουμε την εξέλιξή σου σαν μια αποτυχία και ταυτόχρονα όμως σαν ένα θρίαμβο. Δε σκεφτόμαστε όμως όλοι το ίδιο. Κράτα το αυτό.
Ξέρω ότι ακούγεται ειρωνικό και φαίνεται πλασματικό αλλά είναι η αλήθεια. Απ’ τη μια πλευρά κοιτώ την παρακμή, τότε που νόμιζες ότι τα πάντα γύρω σου είναι βελούδινα και φτιαγμένα από ζάχαρη ενώ απ’την άλλη σε συγχαίρω που διατηρείς τη δική σου άποψη μέχρι το τέλος, όσα λάθη κι αν έχεις κάνει, γιατί ξέρεις περισσότερα πράγματα από εμάς.
Πέρα από τη μερική ελαφρότητα της κατάστασης αυτής όμως, το σπίτι σου ήθελε πάντα το καλό σου. Κάνε μια προσπάθεια να εξετάσεις μερικά ενδεχόμενα με εναλλακτικό τρόπο σκέψης και δες αν ήσουν σωστός και ξηγημένος άνθρωπος. Αν ήσουν δίκαιος με σένα και όσους σε αγάπησαν πραγματικά. Αν είσαι εντάξει απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Γιατί παραμερίζεις την προσωπικότητά σου για τα θέλω των γύρω σου; Χάρη στις λόξες του καθενός;
Φαντάζει δύσκολη διαδικασία να κάτσεις κάτω να δεις καθαρά μερικές καταστάσεις και να ξεκινήσεις να καταπολεμάς ό,τι σκούριασε τη γυαλάδα που είχες πάνω σου.
Ένα βήμα τη φορά. Ένα μόνο και θα δεις. Ξεκίνα λίγο χαλαρά την προσπάθεια ανάπτυξης του νου και δες έξω από τα δόντια την πραγματικότητα. Ποιος είναι αυτός που θέλει το καλό σου και ποιος ζηλεύει τη δική σου καλοσύνη.
Ξύπνα, άνοιξε τα μάτια και έλεγξε για τα καλά. Βάλ’ τα όλα στη σειρά τους και πες μου. Σε ποια θέση αξίζει να είναι η δική σου οικογένεια; Σ’ αυτή που την έβαλες εσύ γιατί έγιναν κάποια λάθη στη δική σου διαδρομή ή κάπου υψηλότερα γιατί αντιλήφθηκες ότι μέσα απ’ τους χωματόδρομους φτιάχνεις χαρακτήρα;
Eπιμέλεια Κειμένου Παναγιώτη Κωτσαντή: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Παναγιώτης Κωτσαντής
