Συχνά στη ζωή μας συναντάμε ανθρώπους που αυτομάτως τους κάνουμε αστραπιαία θεούς. Από τα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας. Μετά την πρώτη μας συνάντηση έχουμε την εσφαλμένη εντύπωση πως έχουμε γνωρίσει τον άνθρωπο με την τέλεια ζωή. Θεωρούμε πως έχει τα πάντα τακτοποιημένα με απόλυτη συμμετρία από το άλφα ως το ωμέγα κι αναρωτιόμαστε γιατί κι εμείς δεν μπορούμε να επιτύχουμε κάτι τέτοιο. Μας είναι εξωφρενικά δύσκολο;
Γνωρίζοντας όμως με τον καιρό κι εκ των έσω κάπως καλύτερα τέτοιους ανθρώπους αντιλαμβανόμαστε πως τελικά η ζωή τους δεν είναι τόσο άψογη όσο την έπλασε το ιδιοφυές κεφάλι μας. Δεν είναι τα πάντα φοβερά στην καθημερινότητά τους. Κι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν όλους τους υπόλοιπους, είναι σαν κι εμάς, σαν κι εσένα. Έχουν τις σκοτούρες τους, τις έγνοιες τους, τα προβλήματά τους τα οποία ως ένα βαθμό έχουν περισσότερες ομοιότητες με τα δικά σου απ’όσες φανταζόσουν.
Ο κάθε άνθρωπος βασανίζεται από τις δικές του ανασφάλειες, πληγές και φόβους. Απλά επιλέγει είτε να μην το παρουσιάσει στον εκάστοτε συνομιλητή του, είτε να το φανερώσει ως ένα σημείο ώστε να μη δείξει πως δεν το ελέγχει. Ο κόσμος τους, ο εξωτερικός και ο εσωτερικός, μπορεί σ’ εμάς να φαίνεται με την πρώτη, βεβιασμένη ματιά τεράστιος και συναρπαστικός. Αν κοιτάξουμε όμως λίγο πιο προσεκτικά, αν παρατηρήσουμε κάπως πιο καθαρά τα ψιλά γράμματα που στην αρχή μας ξέφυγαν, θα συνειδητοποιήσουμε πως είναι ακριβώς όπως ο δικός μας. Χωρίς την παραμικρή διαφορά.
Όλοι αυτοί λοιπόν που εσύ ενδόμυχα ίσως ζηλεύεις και θα ήθελες να τους μοιάσεις ζώντας τη δική τους ζωή, να ξέρεις πως έχουν περισσότερα κοινά μαζί σου απ’ όσα νομίζεις Γιατί αυτοί οι άνθρωποι λίγο πολύ έχουν ζήσει πάνω-κάτω ό,τι κι εσύ, έχουν τα ίδια συναισθήματα με σένα. Αγαπούν, χαίρονται, κλαίνε, πικραίνονται, αγωνιούν. Συνεχίζεις ωστόσο μετά από όλα αυτά να αναρωτιέσαι τι τους κάνει τόσο διαφορετικούς και ξεχωριστούς από το σύνολο; Η απάντηση είναι μία, απλή και μονολεκτική, τίποτα.
Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο καλούπι, με τα ίδια υλικά. Ό,τι βασανίζει εσένα βασανίζει και κάποιον άλλο εκεί έξω. Απλά αυτός ο κάποιος άλλος σε ενθουσιάζει εξ’αρχής όχι επειδή σε αυτόν αντικρίζεις μια αψεγάδιαστη ζωή, αλλά επειδή έχει βρει το σωστό τρόπο να αντιμετωπίζει όλες τις προκλήσεις που του φέρνει η ζωή.
Να ξέρεις λοιπόν πως αυτοί οι άνθρωποι που στην αρχή σε θάμπωσαν με τα φώτα της τόσο λαμπερής ζωής τους δεν έχουν ανακαλύψει κάποια μυστική συνταγή που δε θέλουν να μοιραστούν μαζί σου μήπως και τους αντιγράψεις. Απλά, έχουν βρει και προσπαθούν να εφαρμόζουν μια τακτική απέναντι σε ό,τι δυσάρεστο τους τυχαίνει. Δεν έχουν πάντα το αναμενόμενο πολυπόθητο αποτέλεσμα αλλά τις περισσότερες φορές το πετυχαίνουν. Έχουν επιλέξει να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους με διαφορετικό τρόπο απ’ότι εσύ. Δε μιζεριάζουν, δε γκρινιάζουν. Αντιθέτως σε ό,τι τους απασχολεί χαμογελούν γιατί ξέρουν πως κρύβουν δύναμη μέσα τους και στο τέλος θα τα καταφέρουν και θα το αντιμετωπίσουν ό,τι κι αν είναι αυτό, όσο μεγάλο βαθμό δυσκολίας κι αν έχει. Κοιτάζουν το πρόβλημα που έχουν κατάματα, γίνονται φίλοι μαζί του. Μόνο έτσι το ξεπερνούν.
Κάθε φορά που βλέπουν ένα πρόβλημα να πλησιάζει δεν κατσουφιάζουν, δε βρίζουν για την τύχη τους, δε λένε «γιατί σε μένα;». Δεν κλείνονται στο καβούκι τους περιμένοντας να επιλυθεί από μόνο του. Αντιθέτως, παίρνουν πρωτοβουλίες και δρουν, βάζουν το μυαλό τους να λειτουργήσει και να σκεφτεί τρόπους και σχέδια με τα οποία θα το λύσουν και θα το αφήσουν για πάντα πίσω τους. Γιατί ξέρουν πως τα προβλήματά μας δεν πρέπει να τα κουβαλάμε στο τώρα, ξέρουν πως όλα αυτά δε θα πρέπει να τους ρίξουν ούτε σωματικά, ούτε ψυχολογικά. Δεν είναι άτρωτοι αλλά πολύ πιο ευάλωτοι απ’όσο θέλουν να δείχνουν. Υπερνικούν όμως τα όποια εμπόδια συναντούν στο διάβα τους, όσο ψηλά κι αν είναι, γιατί έχουν ως στόχο να βγουν από τη μάχη που δίνουν μονάχα νικητές κι όχι ηττημένοι.
Επιμέλεια Κειμένου Σεραφείμ Δέλλιου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σεραφείμ Δέλλιος
