Οι Έλληνες γενικά ως λαός έχουμε πολλές κουλές συνήθειες. Στο φαγητό, στις νυχτερινές εξόδους, στα ταξίδια ακόμη και στο σεξ. Τελικά ίσως να μην είναι μόνο συνήθειες, από ένα σημείο κι ύστερα αποτελούν παραξενιές κι ιδιοτροπίες. Είναι το πρότυπο του κλασικού Ελληναρά που θέλει τα πάντα με το δικό του τρόπο, να γίνει το καθετί από το άλφα ως το ωμέγα όπως το σκέφτηκε.
Μέσα σ’ όλα, ένα συχνό συνήθειο των Ελλήνων γονιών που παρατηρείται όλο και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια είναι να πιστεύουν πως ο γιος ή η κόρη τους είναι πιστό αντίγραφο του Schumacher. Από την κούνια κιόλας. Γι’αυτό τα βάζουν στη θέση του οδηγού πριν καν μπουσουλήσουν ή πουν την πρώτη τους λέξη. Υπερβολή; Ίσως. Δεν είναι όμως λίγοι εκείνοι οι γονείς που μαθαίνουν στα παιδιά τους από την ηλικία των εννέα ή δέκα τα πάντα για το αυτοκίνητο και όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο.
Το να δώσει ένας γονιός σε ένα παιδί τιμόνι πριν κλείσει την πρώτη του δεκαετία εν ζωή πέρα από το ότι είναι παράνομο είναι και επικίνδυνο. Πόσο ειδικά αν το βγάλει σε κεντρικό δρόμο. Ο γονιός γνωρίζει πλήρως τον κίνδυνο σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά ρισκάρει. Το παιδί όμως από την άλλη μεριά έχει πλήρη άγνοια κι είναι φυσικό. Απλά χαίρεται με τη διαδικασία. Και μπορεί πραγματικά να έχει ταλέντο στην οδήγηση. Καταστροφικό όμως. Αλλά ακόμη κι αν οδηγάει σωστά, δεν είναι ο γονιός αυτός που θα το κρίνει.
Μπορεί να είναι όνειρο πολλών μικρών παιδιών να οδηγήσουν ένα αυτοκίνητο, ίσως καμαρώνουν, ίσως κάπου στο βάθος να ζηλεύουν που οι γονείς τους ξέρουν κι αυτά όχι. Αισθάνονται πως αυτός που οδηγεί είναι ισχυρός και κάνει κάτι υπεράνθρωπο. Γι’αυτο θέλουν να το μάθουν κι εκείνα. Όλοι μας έχουμε παίξει το ρόλο του οδηγού κάποια στιγμή που το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο κάπου. Βάλαμε την παρέα μας στα πίσω καθίσματα και παριστάναμε για λίγο το σοφέρ.
Όμως δεν μπορείς να πεις έτσι απλά στο παιδί σου ένα «έλα να σου μάθω.» Καταρχήν θα σου βγάλει την πίστη και θα αρχίσεις να κατεβάζεις καντήλια και Χριστοπαναγίες με πιθανότερο αποτέλεσμα να το πιάσουν τα κλάματα και οι τσιρίδες. Έπειτα, το μυαλό και το σώμα των παιδιών δεν είναι ακόμη τόσο ανεπτυγμένα για να διαχειριστούν πλήρως ένα αυτοκίνητο. Σιγά μη φτάνει το πόδι του μέχρι το γκάζι ή το χέρι του μέχρι το λεβιέ ταχυτήτων. Δεν μπορεί με πέντε-δέκα μαθήματα να κάνει παπάδες και να κατακτήσει την άσφαλτο, όσο έμφυτο ταλέντο και να είναι.
Οι γονείς πρέπει να αποβάλλουν αυτήν την κακή συνήθεια από την ογκώδη λίστα τους. Να της πατήσουν οριστική διαγραφή, να την ξεγράψουν από το κεφαλάκι τους. Ας απασχολήσουν αλλιώς τα παιδιά τους. Υπάρχει πληθώρα δημιουργικών δραστηριοτήτων κι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή ας τα στείλουν σε μια σχολή οδηγών. Δε χρειάζεται να μάθουν να οδηγούν από τα δέκα τους, δε θα τους ωφελήσει κάπου αφού μέχρι την ενηλικίωση τους δε θα μπορούν να οδηγήσουν νόμιμα. Ας σκεφτούν λοιπόν τις συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο και ας πράξουν αναλόγως.
Γι’αυτό Έλληνα γονιέ, άραξε λίγο τα κυβικά σου. Αποδέξου πως δεν είσαι αυθεντία, δε γεννήθηκες με ένα βολάν στο χέρι. Κι εσύ από κάπου ξεκίνησες. Το γεγονός ότι ξέρεις να οδηγείς δεκαπέντε με είκοσι χρόνια δε σου ανοίγει διάπλατα τις πόρτες για να ανοίξεις δική σου σχολή οδηγών. Δε σου παρέχει κανένα απολύτως δικαίωμα να βάλεις το παιδί σου στη θέση του οδηγού. Αυτό το βλέπει σαν παιχνίδι, όμως δεν είναι. Μην το παίζεις ειδήμων γιατί δεν είσαι. Και στο κάτω-κάτω πιστεύεις πως το παιδί σου είναι ικανό να μάθει να οδηγεί από μια τόσο τρυφερή ηλικία; Κάθε ηλικία έχει τις δικές της χάρες. Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις τα παιδιά σου πριν την ώρα τους.
Επιμέλεια Κειμένου Σεραφείμ Δέλλιου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σεραφείμ Δέλλιος
