Αν πει λάθος όνομα την ώρα που κάνετε έρωτα υπάρχει επιστροφή;

Κάθομαι ώρα μπροστά στον υπολογιστή, γράφω, σβήνω, σκέφτομαι και χαζεύω την οθόνη προσπαθώντας να χτίσω ένα κείμενο που δίνει δύο οπτικές γωνίες, αφήνοντας εσάς να αποφασίσετε αν υπάρχει ή όχι επιστροφή . Ξέρετε τι με σταματά; Το όνομα. Το λάθος όνομα παίζει σε επανάληψη στο μυαλό μου. Εκείνο που αναφέρθηκε λίγο πριν τη στιγμή της κορύφωσης. 

Η απάντηση είναι «όχι». Δεν ξεχνιέται. Τουλάχιστον απ’ τη δική μου οπτική. Μακάρι να μπορούσα να το προσπεράσω, να το παραβλέψω, να το αφήσω πίσω μου. Πολλοί θα μου πείτε πως για να αναφέρει το όνομα σημαίνει πως δεν έχει ξεπεράσει το συγκεκριμένο άτομο, πως κλείνει τα μάτια και το βλέπει, πως ποτέ εσύ δε θα μπορέσεις πάρει τη θέση αυτού του άλλου. Αν και όλα αυτά είναι βάσιμα, εγώ πραγματικά και ειλικρινέστατα μπορώ να αποδεχτώ πως ο άλλος μπερδεύτηκε. Πως ήταν πραγματικά ένα παιχνίδι του μυαλού, απόρροια συνήθειας και η κακιά στιγμή. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μαμά μου έβρισκε το όνομά μου με μια στις τρεις προσπάθειες, γιατί μεγάλωνα παράλληλα με τον ξάδερφό μου. Ποτέ δεν αμφισβήτησα την αγάπη της. Το έβρισκα αστείο που μπερδευόταν. 

Έλα όμως που τα δύο αυτά σενάρια είναι τόσο όμοια, μα τόσο διαφορετικά. Η ώρα εκείνη είναι ιερή. Είναι η στιγμή που αποφασίζεις να τα δώσεις όλα και να αφεθείς. Καμιά φορά νιώθω πως την υποτιμούμε εκείνη τη στιγμή. Με την εμμονή μας πως το μόνο που μετράει είναι ο χαρακτήρας, ο προσωπικότητα, το χιούμορ, έχουμε υποβαθμίσει μια πράξη βασισμένη στη εμπιστοσύνη, την ειλικρίνεια, τη χημεία. Ένα βράδυ μπορεί να μας πει όσα δεν μπόρεσαν όλα τα μεσημέρια του κόσμου. Όσα δεν μπορούμε να χωρέσουμε σε λέξεις, συζητήσεις και μηνύματα. Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, είναι που το λάθος όνομα εκείνη τη στιγμή μπορεί να σε επηρεάσει ανεπανόρθωτα. Εκεί που εσύ στέκεσαι γυμνός και στο κορμί και στην ψυχή, ευάλωτος και ο άλλος έρχεται να χαλάσει όσα έχτιζες τόσο καιρό. 

Και νιώθω μικρός που το λέω. Νιώθω λίγο επιφανειακός. Γιατί μια σχέση για να επιβιώσει θέλει κότσια και καρδιά από ατσάλι. Θέλει αντοχές και μεγαλοψυχία. Έχω δει οικογένειες να μένουν μαζί μετά από απιστία. Έχω δει σχέσεις να μένουν μαζί μετά από υβριστικούς χαρακτηρισμούς. Το ξέρω πως η λογική, ο εγωισμός και η περηφάνια υπαγορεύουν πως σε καμία τέτοια περίπτωση δεν μένεις. Πως έχεις αυτοσεβασμό και φεύγεις. Είναι όμως ουτοπικό αν με ρωτάτε. Θα βρείτε κάποιον δηλαδή που δε θα κάνει καμία παρασπονδία, δε θα κάνει ποτέ λάθος; Θα είναι πιστός, ευγενικός, με ενδιαφέροντα, τρόπους, αρχές και ένα σωρό άλλα καλούδια που θα σας κρατήσουν για πάντα μαζί του. Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπός μας θα κάνει λάθη. Πως θα βρεθούμε στη θέση να αποφασίσουμε αν υπάρχει επιστροφή ή συνέχεια. Όλοι αυτοί που βλέπετε χεράκι στην παραλία να περπατάνε μετά από σχέσεις είκοσι και τριάντα χρόνων, αποφάσισαν να προσπεράσουν και να συγχωρήσουν πολλά. Γιατί αυτά που τους δίνει ο άλλος αξίζουν περισσότερο από τα λάθη που έκανε.

Το λάθος όνομα όμως; Πονάει. Πολύ. Ίσως να είναι το νεαρό της ηλικίας μου. Ίσως σε κάποια χρόνια, όταν είμαι αγκαλιά με τον άνθρωπο της ζωής μου, να μπορώ να κλείσω τα μάτια και να έχω την μεγαλοψυχία να του συγχωρήσω τα ασυγχώρητα. Πραγματικά το θέλω και το εύχομαι. Γιατί μόνο με τέτοια νοοτροπία μπορεί μια σχέση να αντέξει σε βάθος χρόνου. Καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσω εδώ πως σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω πως πρέπει να δίνουμε διαβατήριο στον άλλον να μας πληγώνει και να μας ποδοπατά. 

Η εμπιστοσύνη είναι κάτι που χτίζεται, που κερδίζεται. Όταν έρθει η ώρα να την εξαργυρώσει ο άλλος, καλό θα ήταν να του δίνουμε την ευκαιρία. Φανταστείτε κάποιον που είναι τύπος και υπογραμμός, που μας τα δίνει όλα. Θα τον τιμωρήσουμε για ένα λάθος όνομα; Εγώ έδωσα την απάντησή μου. Εσείς τι θα κάνατε;