Αν το ταίρι στον καβγά ρίξει πρώτο τα μούτρα, μην τραβάς επίτηδες το σκοινί

Συνένοχοι, για μαζευτείτε λίγο όλοι που σας θέλω. Ναι, ναι, σε όλους εμάς μιλάω που κάναμε τους ξερόλες πριν μπούμε σε σχέση και με το που μπήκαμε πήγαν περίπατο και οι συμβουλές, οι φιλοσοφίες και όλα αυτά τα όμορφα που λέγαμε όταν βγάζαμε λόγο σε καφετέριες και φιλικές συγκεντρώσεις. Μια Κυπριακή παροιμία λέει «Απόν απέξω του χορού, πολλά τραούθκια ξέρει» που σε απλά ελληνικά σημαίνει πως άμα είσαι έξω από μια κατάσταση, φαίνεται εύκολη και διαχειρίσιμη. Άμα πλέον είσαι μέσα στην κατάσταση, βράσε ρύζι.

Για ποια κατάσταση μιλάω; Για μια πολύ συγκεκριμένη. Είμαστε σε σχέση και έρχεται η στιγμή της αντιπαράθεσης, του διαπληκτισμού, του καβγά ρε παιδί μου. Λέμε εμείς αυτά που θέλουμε να πούμε, λέει και ο άλλος αυτά που θέλει να πει, και τραβάει ο καθένας το δρόμο του. Τι μου σηκώνετε τα φρύδια με αποδοκιμασία; Μεταξύ μας τώρα. Εμείς κι εμείς είμαστε. Αφού έτσι είναι οι καβγάδες. Και οι δύο πλευρές έχουν την ψευδαίσθηση πως συζητάνε μα ο ένας περιμένει τον άλλον να τελειώσει για να πει τα δικά του. Μην κοροϊδευόμαστε. Τραβάει, λοιπόν,  καθένας το δρόμο του να ξεθυμάνει και παίζουμε το κλασικό παιχνίδι του ποιος θα λυγίσει πρώτος. 

Άμα κάνεις ένα βήμα πίσω και το δεις ψύχραιμα είναι αστείο. Δύο ώριμοι (στα χαρτιά) άνθρωποι να κρατάνε μούτρα και να περιμένουν ο ένας τον άλλον να μιλήσει για να τα βρουν. Εγωισμός τάχα μου. Ότι τι δηλαδή; Έλα Χριστέ και Παναγία. Κι όμως εκείνη τη στιγμή που τα πνεύματα είναι τεταμένα και το αίμα κοχλάζει, το ένστικτο υποδεικνύει πως πρέπει να περιμένεις τον άλλον να κάνει το πρώτο βήμα. Ναι, ναι συνένοχοι είμαστε όλοι μα μη βιάζεστε να φύγετε, η δίκη τώρα μπαίνει στο ψητό. 

Το κατακριτέο δεν είναι που καθόμαστε στο θρόνο μας και περιμένουμε τον άλλον να έρθει να απολογηθεί και να ξεκινήσει αυτός τη διαδικασία επανασύνδεσης. Το κατακριτέο είναι αυτό που ακολουθεί, που μετά ο εγωισμός μας τρέφεται, ικανοποιείται και δρακιάζει. Που την καλοσύνη και την υποχώρηση του άλλου τη μεταφράζουμε σε αδυναμία κι αντί να τραβήξουμε μια γραμμή στην άμμο και να τελειώσουμε το όλο θέμα, εμείς το τραβάμε από τα μαλλιά. Επιμένουμε, χτυπάμε πιο δυνατά και από θέση ισχύος τώρα πια θέλουμε να μειώσουμε, να υποτάξουμε τον άλλον. 

Απαράδεκτοι είμαστε. Δεν υπάρχουν αλλά, μα και μου. Απαράδεκτοι. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι πως με συμπεριφορές σαν αυτές το μόνο που καταφέρνουμε είναι να φθείρουμε την ίδια μας τη σχέση, να πονάμε τον άνθρωπό μας. Το ότι τα ξαναβρίσκουμε και προχωράμε, δε μειώνει το κακό που έχει προκληθεί. Κάποιες πληγές είναι εσωτερικές. Κάποιος ήττες είναι σιωπηρές. Βλέπεις κάποτε ζευγάρια που με γυμνό μάτι φαίνονται αγαπημένα, μονοιασμένα και ταιριαστά και ο χωρισμός τους έρχεται και τους βρίσκει όλους σαν κεραμίδα. Ζευγάρια σαν κι αυτά, λοιπόν, πολύ πιθανόν να χάνουν καθημερινά μάχες σαν κι αυτή που μόλις περιέγραψα. Λίγο, λίγο, τα τρώει τα σωθικά ο εγωισμός. Μέρα με τη μέρα. Φορά με τη φορά. Εσύ κάνεις το βήμα πίσω και περιμένεις, ο άλλος κάνει το βήμα μπροστά κι εσύ τον χτυπάς. Το γεγονός ότι βρίσκει το θάρρος να σηκωθεί, να χαμογελάσει και να προχωρήσει είναι μάλλον που μας ξεγελά. Που μας κάνει να νομίζουμε πως όλα είναι καλά.

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό που καταφέρνουμε είναι να δοκιμάζουμε τα θεμέλια της σχέσης. Να δημιουργούμε φόβο, αποξένωση και ανασφάλεια. Παιδιά, καιρός να πάρουμε μια αναπνοή και το τερατάκι του εγωισμού να το διώξουμε, να το πνίξουμε να το εξαφανίσουμε. Οι σχέσεις θέλουν προσπάθεια και κουπί κι από τους δύο. Ο ένας θα κουραστεί, ο ένας θα μπουχτίσει. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον εγωισμό, ας πιάσουμε κουπί κι ας υποχωρήσουμε κι εμείς όταν παρουσιαστεί η στιγμή.