Απόρριψη δε σημαίνει ότι δεν αξίζεις

Τι είναι αυτό που σε κάνει να σηκώνεσαι από το κρεβάτι; Τι είναι αυτό που ανάβει φωτιά μέσα σου; Αυτό που σε οδηγεί, που σε σπρώχνει, που σου δίνει κίνητρο να παλέψεις και να προσπαθήσεις; Για κάποιους είναι τα όνειρά τους. Για κάποιους άλλους είναι η οικογένεια ή το ταίρι τους. Είναι και κάποιοι που δε χρειάζονται ιδιαίτερο λόγο να ανεβάσουν μανίκια και να αδράξουν τη μέρα, γιατί το δώρο του να είσαι ζωντανός και υγιής τους αρκεί. 

Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις, έρχεται η στιγμή που η ζωή θα σου παρουσιάσει την ευκαιρία να προσθέσεις ακόμα λίγο καύσιμο, να σου δώσει ακόμα ένα λόγο να ζεις κάθε μέρα λες και έχεις κάτι να αποδείξεις. Αυτή η ευκαιρία ονομάζεται απόρριψη.

Όσο σίγουρος είναι ο θάνατος στη ζωή, είναι και η απόρριψη. Επαγγελματική, προσωπική, ερωτική, η απόρριψη είναι ένα συναίσθημα που όλοι το γευόμαστε σε κάποια φάση της ζωής. Όσο και να το περιμένεις, όσο ώριμος και προσγειωμένος κι αν είσαι, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε προετοιμάσει για την απόρριψη. Είναι μια γεύση πικρή, ωμή και κρύα. Ποιος αλήθεια είναι έτοιμος να αποδεχτεί πως το ποιος είναι και όσα κάνει δεν είναι αρκετά; Μια συνέντευξη για δουλειά, μια σχέση που τα έδωσες όλα, ένα βιβλίο που κανένας δεν ήθελε να εκδώσει, ένα τραγούδι που κανένας δεν ήθελε να ακούσει. Τόσα μα τόσα σενάρια μπορεί να σε φέρουν αντιμέτωπο με την απόρριψη. 

Δεν είμαι εδώ να προσποιηθώ πως είναι κάτι εύκολο, πως υπάρχει κουμπί που το πατάς και σε ετοιμάζει για μια τέτοια στιγμή. Η πρώτη φορά είναι δύσκολη. Θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα νιώσεις το αίσθημα της αδικίας, της απόγνωσης και της αμφισβήτησης του ίδιου σου του εαυτού. Όταν αποφασίζουμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας με τον κόσμο, αυτό που πραγματικά θέλουμε είναι αποδοχή. Να νιώσουμε πως αυτό που είμαστε, είναι αποδεκτό και αγαπητό. Όταν λοιπόν συμβεί το αντίθετο είναι απόλυτα φυσιολογικό να αντιδράσεις και να σηκώσεις άμυνες. Να θυμάσαι όμως πως με μια απόρριψη τίποτα δεν τελειώνει. Αντιθέτως όλα ξεκινούν απ’ αυτή. Είναι το σημείο που σου παρουσιάζεται η ευκαιρία. 

Αφού λοιπόν τιθασεύσεις το πρώτο κύμα απογοήτευσης, έχεις δύο επιλογές: να αφήσεις το φόβο να σε καταβάλει ή να φορέσεις την απόρριψη σαν πανοπλία και με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο να πεισμώσεις δίχως αύριο. Πάρε, λοιπόν, αυτό που νιώθεις, αυτή την αρνητική ενέργεια, το χαστούκι, το σοκ και μετέτρεψέ τα στο φάρο που σε οδηγεί. Μια υποσημείωση για να μην μπερδευόμαστε: σε καμία περίπτωση δεν προτείνω να ζεις με σκοπό να αποδείξεις σε κάποιον πρώην εραστή η εργοδότη τι έχασε. Η προσπάθεια είναι δική μας και ο προσωπικός μας αγώνας εμάς πρέπει να έχει αποδέκτη και κριτή. Εκείνες τις στιγμές που ξεμοναχιάζουμε τον εαυτό μας στο μπάνιο, στο κρεβάτι πριν κοιμηθούμε, στο αυτοκίνητο όταν οδηγούμε, εκείνες τις στιγμές πρέπει να νιώθουμε υπερηφάνεια. 

Η απόρριψη, λοιπόν, δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από λίγο ακόμα καύσιμο για πρόοδο. Είναι η τέλεια ευκαιρία να πιστέψεις στον εαυτό σου και να δώσεις ακόμα περισσότερα στην τέχνη σου, στις γνώσεις, στο σώμα και στους ανθρώπους γύρω σου. Δεν ξέρεις και δε θα μάθεις ποτέ γιατί έχασες εκείνη τη θέση σε εκείνη την εταιρεία, γιατί σε χώρισε ή γιατί δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να βρίσκεσαι. Να σου πω και μια αλήθεια που θα σε απελευθερώσει; Δεν έχει καν σημασία τι έγινε και γιατί. Σημασία έχει ότι έγινε και το τι θα κάνεις εσύ από εδώ και πέρα. Η σκέψη ότι προσπάθησες και δεν ήταν αρκετό πρέπει να σε κάνει να θέλεις να προσπαθήσεις ξανά, πιο δυνατά, πιο έντονα, με περισσότερο πείσμα. 

Ο μεγαλύτερός σου θαυμαστής να είσαι εσύ. Η απόρριψη δεν είναι κριτική στο πόσο αξίζουμε. Η απόρριψη είναι δοκιμή να δούμε πόσο το θέλουμε. Πόσο πολύ θέλεις την αγάπη;  Πόσο πολύ θέλεις την επαγγελματική επιτυχία; Πόσο πολύ θέλεις να γίνεις η καλύτερη έκδοση του εαυτού σου; Κανείς δε γεννιέται τελειωμένο προϊόν. Η απόρριψη είναι που χτίζει την πρόοδο. Η απόρριψη είναι που φέρνει τη χαρά. Όταν σε απορρίπτουν, να χαμογελάς. Όταν σε απορρίπτουν, να τρίβεις τα χέρια και μπροστά να κοιτάς.