«Έρωτας, όνομα ουσιαστικόν»

Όλοι έχουμε ένα βιβλίο, μια ταινία, ένα κείμενο ή ένα τραγούδι που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μας. Τον λόγο τον ξέρει μόνο η καρδιά μας. Το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα, τα «γιατί» πολλές φορές μένουν αναπάντητα. Η καρδιά επιλέγει κι εμείς το ζούμε κι αναρωτιόμαστε. Έτσι και η δική μου, όταν είπε να διαλέξει, επέλεξε ένα ποίημα. 

«Ο Πληθυντικός Αριθμός» της Κική Δημουλά είναι κάτι περισσότερο από ένα ποίημα. Είναι κουλτούρα και πολιτισμός. Είναι η Ελλάδα ολόκληρη. Ένα ποίημα που με στιγμάτισε, που μου έδειξε τη δύναμη της γλώσσας και της αγάπης. Η Δημουλά παίζει με το διπλό και τριπλό νόημα των λέξεων, δείχνοντάς μας την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, παρασύροντάς μας σ’ ένα ταγκό κρυμμένο νοημάτων αν εμβαθύνουμε και δούμε πίσω απ’ τις λέξεις. 

Σημασιολογία και γραμματική γίνονται έρμαιο στις δημιουργικές ορέξεις της συγγραφέως, δημιουργώντας ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Η πρώτη παράγραφος καταπιάνεται μα τον έρωτα ως λέξη και ως έννοια, που και στις δύο περιπτώσεις είναι κάτι «ουσιαστικό». Το γένος της λέξης «έρωτας» κατά την ποιήτρια δεν είναι ούτε αρσενικό, ούτε θηλυκό, μα γένος ανυπεράσπιστο. Η Δημουλά παίζει ένα παιχνίδι απλό, ρυθμικό, όλο νόημα και βάθος.

Το μοτίβο συνεχίζεται και στην επόμενη παράγραφο. Αντικείμενο σχολιασμού είναι ο φόβος αυτή τη φορά. Το ποίημα εμβαθύνει στο γεγονός ότι ο φόβος πάντα ξεκινάει σαν μια έννοια ενικού αριθμού, μα με το πέρασμα του χρόνου πολλαπλασιάζεται και μεγαλώνει. Στον έρωτα, ειδικά στο ξεκίνημά του, δε μένουμε ποτέ σε έναν μόνο φόβο. Οι φόβοι γίνονται πολλοί και συνήθως σχετίζονται με την ανασφάλεια, την προσμονή, το άγχος. 

Καπάκι μετά τον φόβο έρχεται η μνήμη, η αφέντρα των θλίψεων. Η μνήμη κατέχει μια ιδιαιτερότητα στο ποίημα. Είναι η μοναδική που δεν κλίνεται. Είναι μια μόνιμη πηγή αναβρασμού και δυστυχίας, αφού ο ανθρώπινος νους δεν εφησυχάζει. Αναπολεί, αναλύει και σκέφτεται το παρελθόν συνεχώς. 

Η τελευταία παράγραφος του ποιήματος έρχεται να κλείσει αυτή τη ροή των δυνατών σκέψεων με τρόπο ιδανικό. Αντικείμενο της τελευταίας παραγράφου, η νύχτα. Η νύχτα από μόνη της είναι φαινόμενο με μια δόση μαγείας και μυστηρίου. Ο φόβος, η μνήμη και ο έρωτας ζουν και γιγαντώνονται στα σκοτάδια. Οι νύχτες του έρωτα είναι αλλιώτικες, μοναδικές. Γεμάτες έντονα συναισθήματα, γεμάτες συγκινήσεις. «Οι νύχτες από δω και πέρα» είναι διαφορετικές και η απλότητα της Δημουλά αφήνει περιθώριο για σκέψεις, ανάλυση, φαντασία. 

Αυτό δεν είναι η ποίηση έτσι κι αλλιώς; Ένας καμβάς που καθένας μας μπορεί να σχεδιάσει, να δει και να ζήσει το έργο του. Η Κική Δημουλά μέσα από αυτό το ποίημα παραδίδει μαθήματα. Απλός, στρωτός λόγος, σμιλευμένος με μεράκι, κόπο και ταλέντο. Ένας καμβάς που κατευθύνει, αλλά δεν υποβάλει αυτά που θέλει να πει. Ένα έργο που ξυπνάει ερωτήσεις στις οποίες καλούμαστε εμείς να βρούμε τις απαντήσεις. 

Εκτός από το ποίημα, θέλω να σταθώ και στην Κυρία Δημουλά. Ο θάνατος της πριν λίγους μήνες άφησε την ελληνική λογοτεχνία, μα και την ελληνική κοινωνία φτωχότερη. Από το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας έως και την αναγνώρισή της ως επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, η Κική Δημουλά έχει να παρουσιάσει μια αξιοθαύμαστη καριέρα και έργο, το οποίο θα ζήλευαν πολλοί. Ένας άνθρωπος κόσμημα, ένας άνθρωπος που θα μείνει αθάνατος μέσα από το έργο του.  

Υ.Γ Σας παροτρύνω να δείτε (κυρίως να ακούσετε) το βίντεο με την απαγγελία του ποιήματος από την ίδια την Κική Δημουλά. Είναι πραγματικά μια εμπειρία, αφού ο τόνος της φωνής της και το τέμπο με το οποίο διαβάζει το ποίημα, του προσδίδουν μια ιδιομορφία, μια αξία, μια άλλη όψη.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!