Γιατί μας αρέσει να μιλάμε για σχέσεις που δεν πάνε καλά;

Όσο κι αν δε θέλουμε να το αποδεχτούμε, αποτελεί ανθρώπινη ανάγκη να βλέπουμε σχέσεις άλλων να αποκαθηλώνονται. Ακούγεται άσχημο, μα καμιά φορά η ειλικρίνεια και η αλήθεια, έχουν μια γεύση έντονη, ιδιαίτερη. Όλοι το έχουμε κάνει. Κάποιοι το έχουμε κάνει σε παρέες. Να καθίσουμε και να συζητήσουμε για τα γκομενικά των άλλων, ειδικά όταν μια σχέση δεν πάει καλά, όταν τα πράγματα είναι σκούρα. Να σχολιάσουμε ότι ακούσαμε από έγκυρες πηγές πως παίζει κέρατο στην υπόθεση. 

Και όπως ξέρουμε όλοι πολύ καλά, το θέμα δε μένει εκεί. Δε γίνεται μια απλή αναφορά. Το αναλύουμε, εμβαθύνουμε και το εξετάζουμε εις βάθος. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, ξεκινούν να ακούγονται εκφράσεις του στιλ «εγώ το είχα καταλάβει», «από την αρχή κάτι δε μου καθόταν καλά», «ήταν φως φανάρι πως η κατάσταση πήγαινε προς τα ‘κει», «πάντα μου έβγαζε κάτι ύποπτο». 

Κακίες ακούγονται και πολύ πιθανόν να θέλετε να αποκλείσετε τον εαυτό σας από την ομάδα ανθρώπων που θα μιλούσαν με τέτοιο τρόπο ή που θα έπαιρναν κάποιου είδους ευχαρίστηση ή χαρά από τη δυστυχία του άλλου. Έλα όμως που ο λόγος πίσω από αυτές τις συμπεριφορές σπάνια είναι το μίσος. 

Η ανθρώπινη φύση είναι πολύ ιδιαίτερη. Ένα αμάλγαμα από ανασφάλειες και συμπεριφορές που στον πυρήνα τους έχουν τον ίδιο μας τον εαυτό. Η αποκαθήλωση των ξένων σχέσεων δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβεβαίωση και την ανακούφιση ότι κι άλλοι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Ότι κάνουν λάθη, ότι δεν είναι τέλειοι όπως ίσως πιστεύαμε. Το να μάθεις ότι μια σχέση δεν πάει καλά και οδηγείται στο χωρισμό, σε κάνει αυτομάτως να νιώσεις καλύτερα για τα δικά σου λάθη. Βλέπεις πίσω από την κουρτίνα, σε σημεία που δεν είχες πρόσβαση και καταλαβαίνεις πως κανένας δε ζει στον «παράδεισο». 

Μη έχοντας συναισθηματική ανάμειξη στο χωρισμό, όντας ένας απλός θεατής, σου δίνεται η ευκαιρία να αναλύσεις, να εκφράσεις απόψεις και να θίξεις σημεία για τις σχέσεις που πολύ πιθανόν να μην μπορούσες αν ήσουν εσύ αυτός που χώριζε. Πράγματα που θα πονούσαν, που θα σε έφερναν αντιμέτωπο με ευθύνες και αλήθειες που θέλουν μεγάλες αντοχές να για τα αντιμετωπίσεις. Η σχέση των άλλων σου δίνει έναν καμβά να ζωγραφίσεις χωρίς να φοβάσαι για τις πιτσικλιές, χωρίς να έχεις έγνοια αν θα λερωθείς.

Δεν είναι κακία ή μικρότητα που μας ωθούν στις σκέψεις και τις συζητήσεις αυτές. Είναι τα κενά μας, οι ανασφάλειες, τα λάθη μας. Αποκαθηλώνουμε τις σχέσεις των άλλων για να ξαναχτίσουμε τα συντρίμμια των δικών μας. Δεν είμαστε τέρατα, άνθρωποι είμαστε. Άνθρωποι που κάποιες φορές δεν μπορούμε να τιθασεύσουμε τα πάθη μας, τις ελλείψεις μας. 

Το να θέλεις να νιώσεις πως δεν είσαι το μαύρο πρόβατο της αγέλης είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είναι κατακριτέα η πράξη. Αυτή η περίσταση είναι όμως μια πολύ καλή ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας, να βελτιωθούμε και να αντικρίσουμε κατάματα όλα αυτά που μας πονάνε και αποφεύγουμε. 

Την επόμενη φορά που θα πιάσουμε τον εαυτό μας να ρίχνει πέτρες στο σπίτι κάποιου άλλου, καλό θα ήταν να καταλάβουμε τους λόγους πίσω από αυτή τη συμπεριφορά και αντί για τον καφέ με τα φιλαράκια για τις πιπεράτες λεπτομέρειες, να πιούμε έναν καφέ με τον εαυτό μας. 

Να καθίσουμε να δούμε τους πραγματικού λόγους που τελείωσε η προηγούμενη σχέση. Να αποδεχτούμε λάθη. Να παραδεχτούμε αλήθειες. Να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε τώρα. Να καταλάβουμε πως το να χρησιμοποιούμε τις σχέσεις άλλων σαν σάκο του μποξ δεν πρόκειται να φτιάξει αυτό που έχει χαλάσει μέσα μας.  

Πριν ρίξουμε λοιπόν λάδι στη φωτιά μιας σχέσης που φλέγεται, ας σιγουρευτούμε πως ο εσωτερικός μας κόσμος δεν καίγεται από το παρελθόν.