Κάπου θα φταις κι εσύ για να μην κράτησε

Εμένα το «δε φταις εσύ, φταίω κι εγώ», μου έσωσε τη ζωή. Κυριολεκτικά. Με λύτρωσε και με έσπρωξε να προχωρήσω. Άμα δεν είχα αναλάβει την ευθύνη, ακόμα σε εκείνο το μικρό σαλονάκι χωρίς βεράντα θα βρισκόμουν. Εκεί, χωρίς φως να μπαίνει από το παράθυρο, χωρίς να ξέρω τι ώρα ή τι μέρα είναι, μα κυρίως χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι. Να θέτω ερωτήσεις που δεν είχαν απάντηση μα και που να είχαν λίγη διαφορά θα είχε στο πώς ένιωθα. Έφτασα σε σημείο να κοιτάω το κενό και να το νιώθω να με γεμίζει, να μου κόβει την ανάσα. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να σκεφτώ το «αύριο», αφού όλα μου τα «αύριο» τα είχα φανταστεί με ένα και μόνο πρόσωπο. 

Μια κατάσταση που όσο δραματική κι αν σας ακούγεται, θέλω να με πιστέψετε όταν σας λέω πως ήταν δραματικότερη. Γιατί αυτός που περνάει τον χωρισμό, αυτός που τον βιώνει, κάποιες φορές δεν έχει επαφή ούτε με τη λογική, ούτε με την πραγματικότητα. Τίποτα δεν μπορεί να τον κάνει να ηρεμήσει, να δει τα πράγματα διαφορετικά. Πνίγεται και προσπαθεί να παραμείνει ζωντανός. 

Και αφού λοιπόν περάσουν κάποιες μέρες, αφού ο χωρισμός είναι πλέον γεγονός, το μυαλό ξεκινά αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα -να θέτει ερωτήσεις, να ψάχνει απαντήσεις και να προσπαθεί να εκλογικεύσει καταστάσεις. Όπως μπορείτε να καταλάβετε, σε μια τέτοια ψυχολογική κατάσταση, είναι απίστευτα δύσκολο να ρίξεις ευθύνες στον εαυτό σου. Πονάς, νιώθεις αδικημένος και η αυτόματη αντίδραση είναι να δείξεις με το δάχτυλο τον άλλον, να δημιουργήσεις «καλούς» και «κακούς» και μια ιστορία στην οποία είσαι το θύμα, το πρόσωπο που τα έδωσε όλα και δεν πήρε τίποτα. 

Έτσι κάνουμε συνήθως. Καλούμε και ένα συμβούλιο φίλων που ξέρουμε ότι θα μας πουν αυτό ακριβώς που θέλουμε να ακούσουμε και δίνουμε τροφή σε όλη αυτή την ιστορία. Το αποτέλεσμα; Να μένουμε κολλημένοι σε μια ιστορία που έχει τελειώσει. Να κρατάμε κακίες, απωθημένα και μπερδεμένα συναισθήματα. Να κουβαλάμε κομμάτια που θα μας βαραίνουν μια ζωή. 

Είναι ευεργετικά, λυτρωτικά και θαυματουργά τα αποτελέσματα του να αναλαμβάνετε τη δική σας ευθύνη. Και θα πρέπει να αναλαμβάνετε την ευθύνη ακόμα κι αν δε βλέπετε εξαρχής ότι φταίτε. Ναι, καλά ακούσατε. Αφήστε με να εξηγήσω. Η σχέση τέλειωσε. Το ταίρι έφυγε και μπορεί και ποτέ να μην επιστρέψει. Αυτό που μένει είναι η δική σου ζωή, το μέλλον σου. Πρέπει να βρεις τρόπο να συνεχίσεις. Πώς ακριβώς το να επιρρίπτεις ευθύνες σε κάποιον που δεν είναι πλέον στη ζωή σου, θα σε βοηθήσει να πας παρακάτω; Δε λύνεις τίποτα με αυτή τη στάση. Αποποιείσαι τις ευθύνες σου και δε βάζεις μια τελεία. 

Για δοκίμασε όμως το αντίθετο. Σε πλήγωσε ενώ έκανες για το πρόσωπο αυτό τα πάντα; Εσύ φταις που το επέτρεψες. Εσύ έδινες πολλά κι ο άλλος πάντα επέστρεφε λίγα; Δικό σου το λάθος που έμεινες. Όσες φορές τσακωθήκατε, εσύ έκανες το πρώτο βήμα; Φάουλ σου που δεν το αντιλήφθηκες νωρίς ή που δε δοκίμασες να περιμένεις να δεις και την αντίδραση του άλλου -αν και πότε θα κάνει κίνηση συμφιλίωσης. Υπήρχαν σημάδια που έδειχναν πως τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία; Τότε γιατί συμβιβάστηκες; 

Μπορείτε να δείτε το μοτίβο; Δεν κατηγορώ τον εαυτό μου. Τον βοηθάω. Του δίνω δύναμη να τραβήξει μια γραμμή στην άμμο και να τελειώσει μια ιστορία. Παίρνω όλη την ευθύνη και τον άλλον τον βγάζω εκτός. Μαθαίνω από τα λάθη μου. Ο άλλος ειλικρινής ήταν με τη συμπεριφορά του, εγώ φταίω που είχα απαιτήσεις και πίστευα πως όλοι αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο, πως ο έρωτας και οι σχέσεις έχουν κανόνες. 

Έτσι λοιπόν το «δε φταις εσύ, φταίω εγώ» μου έσωσε τη ζωή. Με έβγαλε από το αδιέξοδο, με βοήθησε να προχωρήσω πιο δυνατός, πιο ώριμος και πιο έτοιμος. Δοκιμάστε το, δε θα χάσετε.