Μα καλά τι σας λείπει απ' το σχολείο;

«Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα». Πρόκειται για μια απ’ απ’ τις δηλώσεις-κλισέ που κι εγώ έχω κάνει, γιατί έτσι λένε όλοι. Μέχρι και το τραγούδι που αναφέρεται η συγκεκριμένη φράση άκουγα και χανόμουν στους στίχους λες και γράφτηκε για μένα.Έλα Χριστέ και Παναγιά. 

Κάποια στιγμή απλώς κάθισα να αναπολήσω, να σκεφτώ και να πάω πίσω σε εκείνες τις στιγμές και στα θρανία, και το αποτέλεσμα αυτών των σκέψεων εξέπληξε ακόμα κι εμένα. Τα μαθητικά τα χρόνια δε μου λείπουν και τόσο τελικά. Ας αφήσουμε το μοιρολόι και τους συναισθηματισμούς κι ας θυμηθούμε όλες τις στιγμές της μαθητικής ζωής. Συχνά ο άνθρωπος τείνει να έχει επιλεκτική μνήμη. Το παρελθόν το θυμάται αποσπασματικά, φιλτράρει τον πόνο και όλα τα άσχημα συναισθήματα, κρατώντας τα καλά, τα όμορφα, τα θετικά. Αυτός είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης που ανέπτυξε το ανθρώπινο είδος. Πώς αλλιώς θα άφηνε πίσω του πολέμους, γενοκτονίες, ολοκαυτώματα και φυσικές συμφορές; Κάπως έπρεπε να προχωρήσει, κάπως έπρεπε να κάνει ένα βήμα μπροστά. Και μη με παρεξηγείτε, φυσικά και δε συγκρίνω τα μαθητικά τα χρόνια με όλα τα ακραία που μόλις ανέφερα. Απλώς και αυτά κρύβουν τα δικά τους αγκαθάκια. Ξεχνάω εγώ εκείνο το μπέρδεμα το συναισθηματικό, το ορμονικό, που σε έκανε να θες να κλαις στο πρώτο διάλειμμα χωρίς λόγο και στο τρίτο να χορεύεις στη μέση της αυλής λες κι είσαι χορευτής της Beyonce; 

Ένα συνονθύλευμα από έντονα συναισθήματα και πάθος, Να θέλεις να μεγαλώσεις, να θέλεις να τα ζήσεις και να τα νιώσεις όλα, ενώ είσαι παγιδευμένος σε ένα κορμί παιδικό. Κι αυτό που για όλους τάχα τα μαθητικά τα χρόνια ήταν ξέγνοιαστα; Μόνο εγώ ήμουν αγχωμένος για διαγωνίσματα, μαθήματα και βαθμούς; Διάβασμα, ιδιαίτερα, και ταυτόχρονα διαρκής μάχη για να καταλάβεις ποιος είσαι, τι σου αρέσει, γιατί νιώθεις αυτά που νιώθεις. Να προσπαθείς να γίνεις μέλος της παρέας, να είσαι cool, να γίνεις αποδεκτός. Να νιώθεις  οικονομικά  εξαρτημένος από τους γονείς και να μην έχεις την απόλυτη ελευθερία του εαυτού σου. Να προσπαθείς να τους βγάζεις πάντα ασπροπρόσωπους και να είσαι σε διαρκή σύγκρουση με τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τις επιθυμίες σου.

 Το σχολείο που ήταν κάθε μέρα, πού το βάζετε; Δουλειά κανονική χωρίς να πληρώνεσαι. Είχαμε 3 μήνες καλοκαίρι, αλλά ήταν καλοκαίρι χωρίς να μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις. Εξαρτημένος και περιορισμένος σαν θηρίο στο κλουβί. Αν ήσασταν από αυτούς που δεν τους καιγόταν μία και ήσασταν ο εαυτός σας από τα 14 σας, εγώ βγάζω το καπέλο. Όλοι όσοι ξέρω, τα πέρασαν αυτά που περιγράφω. Άλλοι πιο πολύ, άλλοι πιο λίγο, μα τα πέρασαν.  

Τώρα τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Ελευθερία, ανεξαρτησία και η πολυτέλεια της εμπειρίας. Ζήσαμε, μάθαμε. Τα μαθητικά τα χρόνια τα αναπολώ και χαμογελάω, μα σε καμία περίπτωση δε μου λείπουν κι ούτε τα αναζητάω. Συγγνώμη, Άννα, τα μαθητικά τα χρόνια τ’ αλλάζω με πολλά. 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!