Στη σχέση ο πρώτος χρόνος δε μετρά, μα είναι κι ο πιο σημαντικός

Τα «ξεκινήματα» είναι πάντα ιδιαίτερα. Κάθε αρχή και δύσκολη. Ξέρετε εσείς. Αυτά, τα γνωστά, τα τετριμμένα, τα κλισέ που χρησιμοποιούμε όλοι για να περιγράψουμε το άνοιγμα καινούριων κεφαλαίων στη ζωή μας. Και μη με παρεξηγείται, δεν τα υποτιμώ τα κλισέ. Αλήθειες είναι. Αλήθειες οικουμενικές που έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και στη μετάλλαξη των καιρών. Σήμερα, όμως, δε θα ασχοληθούμε με αποφθέγματα και σκέψεις γνωστές σε όλους μας. Σήμερα θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε το δικό μας. Τολμηρό; Ίσως. Ειλικρινές; Σίγουρα. 

Στις σχέσεις, ο πρώτος χρόνος δε μετρά, μα είναι κι ο πιο σημαντικός.

Αν έχετε μπερδευτεί με το γνωμικό μου να με συγχωρέσετε. Έχω όλη τη καλή διάθεση και κάθε πρόθεση να εξηγήσω. Να εξηγήσω πως το ξεκίνημα μιας σχέσης, κρύβει τη δική του γλώσσα. Μια γλώσσα που συνήθως μαθαίνουμε να αποκρυπτογραφούμε όταν είναι πια πολύ αργά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. 

Ο πρώτος χρόνος μιας σχέσης είναι κομβικός. Είναι το σημείο που χαράζονται γραμμές, μπαίνουν όρια, όροι και κανόνες. Είναι η φάση που του ζευγάρι χτίζει τις παραμέτρους της σχέσης. Κάθε άτομο που μπαίνει σε μια καινούρια σχέση φέρνει τη δική του φιλοσοφία, συνήθειες και συμπεριφορές. Μέσα από εμπειρίες του παρελθόντος, προσωπικές απόψεις και θεωρίες, ο καθένας μας πλάθει την ιδανική σχέση στο μυαλό του. Το θέμα είναι όταν αυτή η έκδοση της σχέσης έρχεται να ανταμώσει με αυτή που έχει ο καινούριος μας σύντροφος. 

Είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν συγκρούσεις και προστριβές. Το να πιστεύεις πως απλώς θα βγάλεις όσα έχεις μέσα σου και θα έρθουν να δέσουν με το φορτίο του άλλου, είναι αφελέστατο. Σκεφτείτε το έτσι. Η σχέση είναι σαν ένα άδειο σπίτι στο οποίο μόλις μετακομίζεις. Θα πάρεις εσύ τα πράγμάτα σου, θα τα φέρει κι ο άλλος, και το σπίτι θα γεμίσει με κούτες, κιβώτια και τσάντες. Το τι ακολουθεί είναι μια περίοδος συγυρίσματος. Πρέπει να τακτοποιήσετε τα πράγματα, να δείτε ποια θα μείνουν και ποια θα φύγουν. Να συζητήσετε τη διαρρύθμιση και να καταλήξετε τι αρέσει και σε ποιόν. Να δείτε πού συμφωνείτε και πού διαφωνείτε. Θέλει το χρόνο του και τις δοκιμές του όλο αυτό. 

Έτσι είναι η σχέση τον πρώτο χρόνο. Πρέπει να βρει τα πατήματά της. Να βγουν στην επιφάνεια οι ανασφάλειες και τα τραύματα του παρελθόντος, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες. Να γίνει ο πρώτος καβγάς. Να βγει ο εγωισμός προς τα έξω και να απειλήσει να τα καταστρέψει όλα. Να δοκιμαστούν οι αντοχές. Να ειπωθούν πολλά. Να γίνουν απολογίες, εξομολογήσεις. Χρησιμοποιούν οι αγγλόφωνοι μια φράση που λέει: “You learn the ropes”. Αυτό ακριβώς είναι ο πρώτος χρόνος. Μαθαίνεις πού βρίσκονται τα σχοινιά του ρινγκ, πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτή η σχέση. Είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά. Μπαίνουν βάσεις, τα θεμέλια. 

Έλα, όμως, που όσο σημαντικός κι αν είναι αυτός ο πρώτος χρόνος, στην ουσία δε μετρά.

Φάσκω κι αντιφάσκω θα σκεφτείτε, και με το δίκιο σας. Η αλήθεια, όμως, είναι πως οι σχέσεις είναι χτισμένες πάνω σε αντιφάσεις. Τρέφονται από αυτές. Πρέπει να τις αποδεχτείς και να μάθεις να ζεις μαζί τους. Μία από αυτές, λοιπόν, τις αντιφάσεις είναι το γεγονός πως αν και η αρχή είναι απίστευτα σημαντική, δεν εγγυάται απολύτως τίποτα. 

Η ζωή προχωρά, η σχέση εξελίσσεται, οι άνθρωποι αλλάζουν. Η δυναμική μιας σχέσης είναι ρευστή κι αστάθμητη. Το μόνο που της εγγυάται μακροζωία είναι η προσπάθεια. Ο πρώτος χρόνος είναι σημαντικός είναι όμως και παγίδα. Εκεί όλα είναι καινούρια. Όλοι προσπαθούμε να είμαστε ο καλύτερός μας εαυτός. Τα δίνουμε όλα. Έλα όμως που η σχέση είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ. Τι κι αν στα πρώτα 100 μέτρα είσαι πρώτος; Κανείς δε θα τα θυμάται εκείνα τα 100 πρώτα μέτρα αν τερματίσεις τελευταίος. Κανένας δε θυμάται τον πρώτο χρόνο αν αυτό που ακολουθήσει δεν είναι εφάμιλλο. 

Ξέρετε σε ποια περίπτωση θα μετρήσει ο πρώτος χρόνος της σχέσης; Αν κάθε χρόνο της σχέσης σας τον αντιμετωπίζετε λες και είναι ο πρώτος. Αν έχετε την ίδια έννοια, αφιερώνετε την ίδια ενέργεια και χρόνο. Αν καταλάβετε πως το σπίτι στο οποίο μετακομίσατε θα είναι πάντα ένα έργο σε εξέλιξη. Οι σχέσεις είναι σαν το γεφύρι της Άρτας. Οι σχέσεις θέλουν φροντίδα, θέλουν άτομα που προσπαθούν και δεν τα παρατάνε ποτέ. Δεν επαναπαύονται. Κατανοούν τη σημασία της επανάληψης, της συνέπειας και της αυτοθυσίας. 

Ο πρώτος χρόνος δε μετρά αν δεν τον ακολουθήσουν μέρες και χρόνια που να το σέβονται. Οι σχέσεις έχουν παρόν που πρέπει να ζήσετε. Το «τώρα» που πριν λίγο ήταν «μέλλον», και μόλις τώρα έγινε «παρελθόν». 

Να ‘μαστε, λοιπόν. Το δικό μας κλισέ. Στις σχέσεις ο πρώτος χρόνος δε μετρά μα είναι και ο πιο σημαντικός. Διαδώστε το.