Στον έρωτα να μην κρατάς και κάτι για σένα

Είναι κάτι απογεύματα, τέσσερις, πέντε μπορεί και έξι μήνες μετά το χωρισμό, που θα τις σκέψεις, δεν μπορείς να τις αποφύγεις πια. Έκανες όλα όσα διάβαζες στα βιβλία, ακολούθησες τις συμβουλές φίλων και προσπάθησες με όλο σου το είναι να κρατήσεις τον εαυτό σου απασχολημένο. Ρίχτηκες με τα μούτρα στη δουλειά, πήγες διακοπές, βγήκες με φίλους και κράτησες μια στάση αξιέπαινη -δεν άφησες το χωρισμό να σε πάρει από κάτω. Όσα και να κάνεις όμως, όσο και να το παλέψεις, η αλήθεια είναι πως αν δεν κοιτάξεις στα μάτια το χωρισμό, αν δε δώσεις απαντήσεις και δικαιολογητικά, θα τον κουβαλάς μαζί σου μια ζωή. Αν δεν το τελειώσεις μέσα σου, δεν πρόκειται να προχωρήσεις ποτέ ουσιαστικά. 

Και μην το παίρνετε στραβά, σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη αυτή η διαδικασία. Το να επιστρέφεις πίσω στη σκηνή του τέλους και να πρέπει να λύσεις το γρίφο, ενώ το μόνο που θέλεις να κάνεις εσύ είναι να τρέξεις όσο πιο μακριά μπορείς, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έλα όμως που είναι αναγκαία. 

Παίρνεις, λοιπόν, μια ανάσα βαθιά, και αποφασίζεις πως θα κοιτάξεις το χωρισμό στα μάτια και θα προσπαθήσεις να βγάλεις συμπεράσματα. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι από τη σχέση πληγωμένος έφυγες. Κατέθεσες σώμα και ψυχή, έδωσες πράγματα που δεν ήξερες ότι είχες μέσα σου, πάλεψες με δαίμονες προσωπικούς, νίκησες ανασφάλειες και δεν άφησες την καθημερινότητα να κλέψει τη μαγεία. Το ότι μετά από όλα αυτά βρέθηκες μόνος είναι κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Πώς είναι δυνατόν ένας έρωτας στον οποίο δόθηκες με τόσους τρόπους, με τόσους κόπους, να μην κατάφερε να επιβιώσει; Κι αν όλα αυτά που είχες δε σου δεν ήταν αρκετά, τι μπορεί αυτό να σημαίνει; Τι θέλει ο έρωτας για να μείνει, να πετύχει, να διαρκέσει; 

Οι σκέψεις που κρατούσες κρυμμένες και καταπιεσμένες στο πίσω μέρος του μυαλού σου τόσους μήνες, έχουν αμοληθεί σαν χείμαρρος. Δεν τις σταματάς, τις αφήνεις να κατέβουν με όση δύναμη και όση ορμή έχουν. Καιρός ήταν. 

Αν έπρεπε να διαλέξεις μια λέξη για να περιγράψεις τι ένιωσες την ώρα του χωρισμού, αλλά και τους μήνες που ακολούθησαν, αυτή η λέξη θα ήταν κενό. Άδειασες, δεν έμεινε τίποτα. Τα έδωσες όλα. Και η αποχώρηση του άλλου σε άφησε να αναλογίζεσαι αν αυτή η τακτική ήταν λάθος. Ίσως να έπρεπε να κρατήσεις και κάτι για σένα. Πολλές φορές το ‘χεις ακούσει αυτό στο παρελθόν. Πότε δεν το κατάλαβες και ποτέ δεν έδωσες και σημασία. Τώρα όμως που το περνάς ο ίδιος, ήρθε η ώρα να το αναλύσεις λίγο. Έτσι όπως το αντιλαμβάνεσαι, το νόημα πίσω από αυτή τη συμβουλή, είναι να μην πέσεις με τα μούτρα σε μια σχέση, να μην ανοίξεις όλα σου τα χαρτιά, να είσαι λίγο συγκρατημένος. Να φυλάξεις τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά. Κρατώντας αυτή τη στάση, λοιπόν, αν τυχόν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως θέλεις, δε θα βρεθείς στη θέση που βρέθηκες εσύ. Θα έχεις προστατέψει τον εαυτό σου, έχοντας φυλάξει ένα μέρος των συναισθημάτων σου.

Και εκεί που κάθεσαι και αναλύεις αυτή τη φράση και αφήνεις τα αισθήματα του χωρισμού να σε κατακλύζουν, ένα γέλιο σκάει στα χείλη σου και νιώθεις όπως το Χοακίν Φίνιξ στην ταινία Τζόκερ. Ένα χαμόγελο παραφροσύνης που περιέχει ένα κοκτέιλ συναισθημάτων. Τι προκάλεσε το χαμόγελο αυτό; Το ότι κατάλαβες, αντιλήφθηκες και αποδέχτηκες πως ο τρόπος που αγαπάς δείχνει ποιος είσαι και δε θα ‘πρεπε να περιορίζεσαι στην εκδήλωση των συναισθημάτων σου. Το «κράτα και κάτι για σένα» δεν ισχύει στο δικό σου έρωτα. Τα αισθήματα δεν είναι ρούχα για να τα κρατήσεις μισά. Ο έρωτας δεν είναι επιλογή, για να αποφασίσεις πόσο και πότε θα δώσεις. Ο έρωτας που ξέρεις εσύ, ο έρωτας που θέλεις εσύ, είναι αυτός που περήφανα έζησες. Αυτός που σε αφήνει κενό με το πέρας του, αλλά σε γέμιζε στο διάβα του. Αυτός που σου έδινε λόγο να είσαι καλύτερος κάθε μέρα. Που ήταν καύσιμο, τρέλα, ένταση μα και γαλήνη μαζί. Και να μπορούσες να κρατήσεις κάτι για σένα, θα το ‘δινες. Έτσι έμαθες, έτσι μεγάλωσες, αυτό σου λέει το ένστικτό σου. Να δίνεις ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος πως θα το εκτιμήσουν. 

Το γιατί δεν πέτυχε δε θα το μάθεις ποτέ και δεν έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ποιος ήσουν, τι έδωσες και ποιος είσαι προχωρώντας μπροστά. Εκείνο το απόγευμα, έκλεισες την πόρτα του παρελθόντος, νιώθοντας νικητής. Κατάλαβες πως ο τρόπος που αγαπάς δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα. Ο τρόπος που αγαπάς ήταν και θα είναι η λύση. Τον σωστό παραλήπτη πρέπει να βρεις.