Την πρώτη σας φορά μένεις εκεί ή γυρνάς σπίτι;

Που λέτε… Τα βγήκατε τα ραντεβού σας. Τα στείλατε τα μηνύματά σας. Ανοίξατε και τις καρδιές σας. Τα δώσατε και τα φιλιά σας. Όλα βαίνουν καλώς. Η χημεία υπάρχει, η επικοινωνία είναι ξεκάθαρη και πάθος να φάνε και οι κότες. Το άγχος, όμως, δε λέει να σας αφήσει σε ησυχία. Γιατί; Γιατί ακόμα τα κορμιά σας δεν έχουν συναντηθεί γυμνά. Και όσο και να θέλεις να είσαι αισιόδοξος και ψύχραιμος και λογικός, η αλήθεια είναι πως το κεφάλαιο του έρωτα, είναι τεράστιο για μια σχέση. 

Μπορεί να μην είναι το πιο σημαντικό, μα είναι σίγουρα το πιο μεγάλο. Να εξηγήσω. Για να δουλέψει μια σχέση, θέλει πολλά συστατικά. Συστατικά, όπως η εκτίμηση, η υπομονή, η αγάπη. Όσο περνάνε τα χρόνια, η θέση της ερωτικής επαφής υποχωρεί στην κατάταξη της σημαντικότητας αυτών των συστατικών και όλα τα προαναφερθέντα μετρούν όλο και περισσότερο. Έλα όμως που είναι το μοναδικό συστατικό που καθορίζει τη φύση της σχέσης με το ταίρι σου. Άμα αφαιρέσεις το κρεβάτι από την εξίσωση, αυτό που μένει είναι μια πολύ δυνατή φιλία και τίποτα παραπάνω. Είναι το μοναδικό πράγμα που δεν κάνεις με κανέναν άλλο, παρά με τον σύντροφό σου. Μεγάλο κεφάλαιο. 

Τώρα που τελείωσα με το μικρό μου μονόλογο, πίσω στο θέμα μας. Είναι που λέτε όλα τέλεια με τον άνθρωπο που έχεις γνωρίσει, μα στην κορύφωση δεν έχετε φτάσει ακόμα. Οι απορίες σου, αμέτρητες. Το άγχος σου, σχεδόν καταστροφικό. Κι αν όλα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι; Κι αν υπάρξουν εκπλήξεις; Κι αν απογοητευτείς; Κι αν απογοητευτεί; Τα αναλογίζεσαι όλα και αναστενάζεις. Τα μετράς όλα και καταλαβαίνεις πως είναι μια στιγμή καθοριστική, μια στιγμή που δεν έχει επιστροφή. Κι αν ήταν απλώς το κρεβάτι… 

Αφού το μυαλό σου σταματήσει να παίζει με την ιδέα του ερωτικού κομματιού, ξεκινά να καταπιάνεται με τις στιγμές που θα ακολουθήσουν. Αυτό κι αν είναι ναρκοπέδιο. Ό,τι και να κάνεις, λάθος είναι. Να μείνει ή να φύγει, αφού κάνετε έρωτα; Ιδού η απορία! Ας εξετάσουμε τα πιθανά σενάρια. 

Ας πάρουμε την περίπτωση που επαληθευτούν οι φόβοι σου και η πρώτη επαφή δεν ήταν επιτυχία. Θα ήθελες να περάσεις το υπόλοιπο βράδυ μαζί του; Κι αν δοκιμάσει ξανά για να επανορθώσει; Κι αν γίνουν χειρότερα τα πράγματα; Έλα Χριστέ και Παναγία. Φυσικά και θα πρέπει να φύγει. Πώς λες κάτι τέτοιο όμως; Πώς βρίσκεις τη δύναμη να το ξεστομίσεις; «Που λες, όμορφα περάσαμε, αλλά νύσταξα. Να σε συνοδεύσω στην πόρτα;». Χάλια ακούγεται. Με τίποτα. Και μόνο που το σκέφτεσαι, ξενερώνεις.

Πάμε τώρα στην περίπτωση που είναι πετυχημένο. Έδεσε το γλυκό. Έγιναν όλα όσα έπρεπε να γίνουν και κυρίως έγιναν όσα δεν έπρεπε να γίνουν. Τον παίρνεις απλώς αγκαλιά και σας παίρνει ο ύπνος; Υποθέτεις πως το θέλει κι αυτός; Το να μοιραστείς το κορμί σου με τον άλλον είναι ένα πράγμα. Το να ξαπλώσεις δίπλα του, να περάσετε το βράδυ πλάι πλάι και να σας βρει το φως ήλιου στο ίδιο στρώμα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Οι σκέψεις αμέτρητες. Τα σενάρια ακόμα πιο πολλά. Οι χειρισμοί λεπτοί και οι επιπτώσεις βαρυσήμαντες. Δεν μπορείς να περιμένεις, θα του μιλήσεις. Θα του μιλήσεις κι όπου βγει. Μέχρι τώρα, η επικοινωνία ήταν αυτό που σας έφερε κοντά, αυτό που σε σαγήνευσε σ’αυτόν. Θα του μιλούσες ελπίζοντας πως όλα θα ήταν εντάξει.  Κι ο διάλογος ίσως και να χεις ως εξής:

-Απόψε τι ώρα θα έρθεις από το σπίτι;

-9 είναι καλά;

-Έλα 8 να δούμε και κάτι πριν το φαΐ.

-Τέλεια! 8 θα είμαι εκεί. Δεν μπορώ να περιμένω. Αλήθεια δεν πιστεύω πως έχει έρθει η στιγμή.

-Ναι. Ούτε κι εγώ. Βασικά σχετικά μ’ αυτό ήθελα να σου μιλήσω. Βασικά δεν είναι κάτι. Απλώς σκεφτόμουν.

-Πες μου. Απλά πες το.

-Ελπίζω να μην παρεξηγήσεις. Anyway απλώς θα το πω. Θα μείνεις το βράδυ ή θα πας σπίτι σου μετά; Ξέρεις όταν τελειώσουμε. 

Με το που τελείωσες την πρόταση, χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο όλο νόημα, που υποδήλωνε πως αυτά που άκουγε, δεν ήταν η πρώτη φορά που τα άκουγε. Ένα χαμόγελο που τον πρόδωσε. Που ήταν απόδειξη πως κι αυτός, στη ίδια γειτονιά σκέψεων με τη δική σου σύχναζε τις προηγούμενες μέρες. 

-Θα μείνω.

Παύση. Σαν κι αυτήν στις 3 πρωί, στα φώτα της λεωφόρου, που όλοι οι δρόμοι είναι άδειοι. Που θέλεις να περάσεις με κόκκινο. Που το κοιτάς επίμονα και είναι λες και έχει μείνει κολλημένο για να σου σπάσει τα νεύρα.