Το να σε ερωτευτούν ενώ δε θέλεις, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι

Υπάρχουν δύο σενάρια στον έρωτα: να ερωτευτείς ή να σε ερωτευτούν. Φυσικά υπάρχει και η πιθανότητα να γίνουν αυτά τα δύο ταυτόχρονα και η περίπτωση αυτή είναι η ιδανική. Ας ασχοληθούμε όμως με το σενάριο που εσύ γίνεσαι αντικείμενο πόθου και έρωτα χωρίς να θέλεις ή να μπορείς να ανταποδώσεις. 

Η προσωπική μου εμπειρία σε αυτό το θέμα μου έμαθε πως είναι μια κατάσταση άβολη, περίεργη, να βλέπεις τον άλλον να ανοίγεται, να μιλάει, να κάνει πράγματα για να σου δείξει το ενδιαφέρον του και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι λες και βλέπεις ατύχημα σε slow motion και ενώ ξέρεις την κατάληξη δεν μπορείς να το αποτρέψεις. 

Στην αρχή, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Ενώ τα σημάδια είναι ξεκάθαρα και μέχρι και οι πέτρες έχουν καταλάβει πως ο άλλος σε έχει ερωτευτεί, εσύ συνεχίζεις να προσποιείσαι πως ιδέα δεν έχεις. Μέσα σου εύχεσαι ο άλλος να ξενερώσει με το πόσο ανίδεος και χαζός είσαι και να προχωρήσει. Έλα όμως που ο ρόλος τον οποίο παίζεις έχει τα αντίθετα αποτελέσματα! Η χαζομάρα σου και υποτιθέμενη αφέλειά σου, γλύκα σε κάνουν στα μάτια του άλλου. Και όσο εσύ κάνεις τα στραβά μάτια, τόσο πιο άμεση γίνεται η προσέγγιση του άλλου. Τον έρωτα δεν καταφέρνεις να τον αποφύγεις με τίποτα. Σπίτι σου θα έρθει να σε βρει άμα χρειαστεί με καντάδες, δώρα και εκδηλώσεις αγάπης που δε θα μπορείς πια να κλείσεις τα μάτια κάνοντας ότι δε βλέπεις.

Έχω υπάρξει και εγώ ερωτευμένος και όσο ο άλλος έκανε πως δεν καταλαβαίνει, τόσο εγώ πείσμωνα να τον κάνω να καταλάβει. Η πιο ορθή λύση είναι -όπως πάντα άλλωστε- η ειλικρίνεια. Η ωμή και αφιλτράριστη αλήθεια. Να πεις δηλαδή στον άλλον από το ξεκίνημα με όμορφο, απλό και ευγενικό τρόπο πως δεν ενδιαφέρεσαι. Έλα όμως που δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα σε θέματα καρδιάς. Το να σε ερωτευτούν, σε γεμίζει με ένα αίσθημα ευθύνης. Δε θέλεις να είσαι ο λόγος που θα πληγωθεί ένα άτομο που μόνο αγάπη έχει να σου δώσει. Πώς ξεστομίζεις λόγια που θα φέρουν πόνο, κλάμα και απογοήτευση; Λίγοι είναι αυτοί που το λέει η καρδιά τους να κάνουν κάτι τέτοιο. 

Αντί αυτού, κρυβόμαστε, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, μασάμε τα λόγια μας και άθελά μας τρέφουμε την ελπίδα που έχει ο άλλος ότι κάτι θα γίνει μεταξύ μας. Τον έρωτα και την ελευθερία, όλοι ισχυρίζονται πως τα θέλουν μα λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να τα διαχειριστούν. Ο λόγος είναι απλός: η ευθύνη που φέρουν και τα δύο μαζί τους. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς να έχεις το άλλο. Όταν ο άλλος ανοίξει την καρδιά του για σένα, έχεις πλέον υποχρεώσεις και ευθύνες προς αυτόν τον άνθρωπο. Τώρα θα μου πείτε, «αν εγώ ρε φίλε δε θέλω, με το ζόρι; ». Η απάντησή μου είναι εξής: η υποχρέωση και την ευθύνη είναι ακόμα πιο έντονη όταν δεν έχεις να δώσεις αγάπη. Γιατί αυτό που σου ζητείται να δώσεις είναι ανθρωπιά. 

Εκείνη την καρδιά που χτυπάει για σένα, πρέπει να την προστατεύσεις για να βρει το λιμάνι της αλλού, και όχι να τη βυθίσεις, να τη βάλεις σε φουρτούνες για να χάσει το δρόμο της. Σαν άνθρωπος προς άνθρωπο πρέπει να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου να αποσυμφορήσεις μια κατάσταση μονόπλευρη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω και κάτι τελευταίο. Όταν με ερωτεύτηκαν και δεν είχα κάτι να δώσω, άλλαξα ριζικά άποψη και για όλα εκείνα τα άτομα που ερωτεύτηκα εγώ και δεν είχαν να μου δώσουν πίσω. Τους κατάλαβα, μπήκα στη θέση τους, περπάτησα φορώντας τα παπούτσια τους. Το έχουμε αυτό οι άνθρωποι. Να δημιουργούμε ιστορίες στο μυαλό μας, να αναθέτουμε ρόλους -ο καλός, ο κακός, ο άδικος. Η ζωή όμως κάποιες φορές έρχεται να γράψει το σενάριο μόνη της και να μας δείξει πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, μα αυτοί που ερωτεύτηκαν και αυτοί που τους ερωτεύτηκαν.