Ένα βήμα θάρρους μακριά απ' την ευτυχία σου

Αν∙ περίεργη λέξη. Ακούς κι εσύ την ηχώ που αφήνει πίσω της; Ένας απλός αναγραμματισμός αρκεί και γίνεται «να». Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί για διάφορες καταστάσεις στη ζωή σου και πόσες μάλιστα έχεις κάνει υποθετικά σενάρια; Μάλλον πολλές.

Πόσες στιγμές έχεις πάρει τη ζωή στα χέρια σου κι έχεις διεκδικήσει αυτό που θες πραγματικά, με όσα ψυχικά αποθέματα διαθέτεις, ξεκινώντας τις σκέψεις σου δίχως κανέναν αρνητισμό, αποφασιστικά και καταφατικά. Μάλλον λίγες.

«Η ζωή ξέρει τι κάνει κι εγώ την εμπιστεύομαι» ακούμε συχνά. Πόσο σωστό και λάθος (ίσως ταυτόχρονα) ακούγεται αυτό; Ναι, η ζωή ξέρει τι κάνει, αλλά αν δεν της δείξεις κι εσύ λίγο τι είναι αυτό που πραγματικά θες, πώς ξέρει κι αυτή η δόλια πάντα ποιο είναι το καλό για σένα;

Βλέπεις, δεν υπάρχουν κανόνες στη ζωή και κανείς δεν μπορεί να μας δείξει το σωστό δρόμο, γιατί ο καθένας μας φοράει τα δικά του παπούτσια για να την περπατήσει. Κι ενώ σου περνάει απ’ το μυαλό αυτή η σκέψη, τσουπ, ανάβει ο κόκκινος μικρός διακόπτης του μυαλού σου που σου θυμίζει ότι αν είναι γραφτό κάτι να γίνει θα γίνει και ξαφνικά κατεβάζεις ρολά. Κλείσ’ τον επιτέλους!

Φοβάσαι να ρισκάρεις. Παραδέξου το. Σε τρόμαζαν πάντα πράγματα όπως το τι θα συμβεί μετά, ποια θα είναι η κατάληξη, αν θα εκτεθείς. Η ιδέα του απωθημένου δε σε τρομάζει;

Τι συμβαίνει όταν καταλαβαίνουμε ότι κάποιο άτομο έχει μπει τουλάχιστον νοερά στη ζωή μας κι έχει ταράξει τα νερά της ήρεμης καθημερινότητάς μας; Όταν συνειδητοποιούμε πως, εγκεφαλικά τουλάχιστον, έχουμε εξιδανικεύσει αυτόν τον άνθρωπο κι αρχίζει να κυριαρχεί όλο και περισσότερο στις σκέψεις μας; Όταν προσπαθούμε καθημερινά να πέσουμε πάνω του και να τον συναντήσουμε τυχαία, μόνο και μόνο για να αντικρίσουμε αυτό το βλέμμα απ’ το οποίο ξεκίνησαν όλα;

Σιωπή, αυτό συμβαίνει! Το μόνο που τολμούμε να πούμε είναι ένα «αν είναι γραφτό να γίνει θα γίνει», καθισμένοι κιόλας στον αναπαυτικό καναπέ μας κι αναμένοντας μία κόκκινη ειδοποίηση στο facebook που να γράφει το όνομά του. Οι άνθρωποι όμως πρέπει να σταματήσουν να ερωτεύονται με κόκκινες ειδοποιήσεις.

Στην πραγματικότητα, αν το σκεφτούμε καλά, οι άνθρωποι ερωτεύονται με τα λόγια, τις πράξεις, με εκείνες τις μεταμεσονύχτιες συζητήσεις για διάφορα θέματα με την κοινή παρέα, στις οποίες σιγά-σιγά ανακαλύπτεις ότι οι σκέψεις του άλλου ενώνονται και συναντιούνται κατά ένα μαγικό τρόπο με τις δικές σου. Κι εκεί είναι που γίνεται το μπαμ.

Από εκείνη τη στιγμή θεωρείς πως το σύμπαν θα συνωμοτήσει για εσάς τους δυο! Δε γίνεται να έχεις βρει (σκέφτεσαι) το άλλο σου μισό, να είστε τόσο ίδιοι και να μην είστε μαζί. Μιλάς σε εκείνο το πρόσωπο και τα πρώτα σαρδάμ στο λόγο σου κάνουν την εμφάνισή τους. Σε ποιανού το λόγο; Στον δικό σου, που θεωρούσες τον εαυτό σου και τον πρώτο ρήτορα της παρέας. Μέχρι που στα σκάει η πραγματικότητα.

Μέχρι που ένα ωραίο καλοκαιρινό δειλινό βλέπεις κάποιον άλλο να είναι μαζί με τη δική σου μελλοντική ευτυχία, όπως εσύ ο ίδιος αποκαλούσες! Δεν το συνειδητοποιείς αμέσως, βασικά δε θέλεις να δεχτείς ότι έχασες έτσι ξαφνικά τον πιο σημαντικό ίσως για σένα άνθρωπο εκείνη τη στιγμή. Αυτό, όμως, που θα σου πάρει πολύ καιρό να καταλάβεις κι ίσως να μην αποδεχτείς ποτέ είναι ότι δεν προσπάθησες εσύ αρκετά γι’ αυτόν τον άνθρωπο!

Ίσως να μην είχε καταλάβει ούτε για μία στιγμή ότι εσύ ενδιαφέρεσαι. Δεν το είπες! Δεν το έδειξες! Πράξεις που για σένα έμοιαζαν τόσο καιρό υπερβολικές και σπουδαίες, με τις οποίες πίστευες ότι είχες εκτεθεί κι ότι ο άλλος είχε καταλάβει πώς νιώθεις, μπορεί στην πραγματικότητα να μην τις είχε προσέξει καν ή να μην τις είχε ερμηνεύσει σωστά. Μην περιμένεις λοιπόν τη μοίρα. Αυτή ίσως να ξέρει, αλλά ποιος ξέρει καλύτερα απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό τι είναι αυτό που ψάχνεις;

Δείξε με τον τρόπο σου τι είναι αυτό που θες απ’ τον άλλο, τι είναι που σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου τα βράδια. Πολλές φορές μπορεί κι ο άλλος να παλεύει με τις ίδιες σκέψεις, αλλά στο βωμό της ανασφάλειας και του εγωισμού κανείς σας να μην τολμάει να σπάσει το προστατευτικό τζαμάκι, πίσω απ’ το οποίο έχετε θωρακίσει καλά τα συναισθήματά σας.

Έτσι, κάποιοι θα γυρίσουν στο παρελθόν τους και κάποιοι θα ατενίσουν το μέλλον τους, που θα φαντάζει πια τόσο κενό κι άδειο, αφού όλα τα σχέδια και τα όνειρα θα έχουν αλλάξει σταθμό. Θα βρίσκεται αυτός σε άλλο σταθμό!

Όσο για το προστατευτικό σου τζαμάκι; Θα έχει ήδη σπάσει! Και μάντεψε; Δε θα υπάρχει πια κάρτα αλλαγής, ούτε επιστροφή χρημάτων. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω! Κι ο νικητής; Ο νικητής θα είναι αυτός που τελικά προσπάθησε, διεκδίκησε αυτό που ήθελε κι είπε όσα ήθελε να πει ακόμα κι υπό το φόβο της απόρριψης.

Είσαι, λοιπόν, ακόμα διχασμένος στο «αν είναι γραφτό να γίνει θα γίνει» και στο «αν θες κάτι να γίνει πρέπει να προσπαθήσεις γι’ αυτό»;

Υ.Γ. Στην πραγματικότητα βρίσκεσαι ένα βήμα θάρρους μακριά απ’ την παραλίγο ευτυχία σου!