Μαθαίνει πως ενδιαφέρεσαι και μες στην αλαζονεία ξενερώνεις

Ημέρα 365η…

Συναισθηματικά κενός σε έναν κόσμο παγερά αδιάφορο. Σας έχει συμβεί ποτέ; Η εξιδανίκευση ενός προσώπου να φθείρεται; Το μούδιασμα να δίνει τη θέση του στους κανονικούς παλμούς της καρδιάς; Το βλέμμα να βρίσκει το θάρρος να κοιτάει τον άλλον κατάματα; Το χαμόγελο να πηγαίνει στη θέση του και το γέλιο σου να κάνει τους γύρω σου να ξαφνιάζονται -ή ακόμα και να σε ερωτεύονται;

Καμαρώνεις το ανάστημά σου στον καθρέφτη κι απορείς κι εσύ ο ίδιος με τον εαυτό σου. Όσες φορές κι αν προσπάθησες να τον πείσεις στο παρελθόν πως εκείνος ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες δε θα ‘ναι ποτέ αυτός που θα αντικρίζεις όταν ξυπνάς, εκείνος με τον οποίο θα ‘χετε όνειρα κοινά και θα αλλάξετε μαζί τον κόσμο, έπεσαν όλες άδοξα στο κενό. Πάλι συνέχιζες να γράφεις γι’ αυτόν, να μιλάς γι’ αυτόν, να δικαιολογείς αυτόν.

Μέχρι που συνειδητοποίησες πως η απομάκρυνσή σου απ’ το πρόσωπό του δεν ήταν θέμα επιλογής. Ήταν ζήτημα απομυθοποίησης. Διότι το πρώτο πράγμα που σε γοήτευσε πάνω του, η συμπεριφορά κι ο χαρακτήρας του, το ίδιο σε απογοήτευσε. Ή καλύτερα, σε ξενέρωσε μία και καλή.

Πόσοι από εσάς θέλατε κάποια στιγμή ένα άτομο με το οποίο δεν καταφέρατε να είσαστε μαζί λόγω συγκυριών, λόγω μη αμοιβαίας επιλογής ή λόγω μη συναισθηματικής ταύτισης; Μπορεί για καιρό να έκρυβες το μούδιασμα, την έκπληξη ή την αγωνία που ένιωθες με ένα του βλέμμα. Σε εκείνο το τελευταίο, όμως, το δικό σου, ο τοίχος έπεσε κι η καρδιά σου ύψωσε το ανάστημά της μπροστά του. Με λίγα λόγια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το άτομο που θες, έμαθε ή σίγουρα ψυλλιάστηκε το δικό σου ενδιαφέρον.

Το συνεσταλμένο, λοιπόν, πλάσμα που ήθελες κάποτε, το ντροπαλό και λιγομίλητο, γίνεται ομιλητικό, ανοίγοντας θέματα συζήτησης κι επιδιώκοντας την κουβέντα σου. Σε προσκαλεί ακόμα και στην παρέα του με κουλ κι άνετη διάθεση. Διπολική διαταραχή ή διχασμένη προσωπικότητα, σκέφτεσαι. Εκείνος που στο κοίταγμά σου κοκκίνιζε και χαμήλωνε το βλέμμα, τώρα που άκουσε/ένιωσε/διαισθάνθηκε ότι τον θέλεις, σε κοιτάζει επιτέλους στα μάτια, σχολιάζει το ντύσιμό σου, μιλάει στους φίλους σου, κάνοντας πλάκα, σε μια χαλαρή και ζεν κατάσταση. Η αυτοπεποίθησή του προφανώς στα ύψη και το μπαλάκι πλέον στη δική του πλευρά. Σε παίζει ολοφάνερα κι εσύ σε θέση άμυνας προσπαθείς να διαχειριστείς την κατάσταση και να θωρακίσεις τα συναισθήματά σου.

Μα δεν τα καταφέρνεις πάντα. Μπορεί στο παρελθόν να θύμωσες με τον εαυτό σου που αφέθηκες τόσο, αλλά του το συγχώρεσες. Μπορεί αναπάντητα ερωτήματα να γέμισαν την ύπαρξή σου όταν διάλεξε εκείνον τον άλλον κι όχι εσένα, μα τη δικαιολόγησες. Η μετάπτωσή του αυτή όμως, η 180 μοίρες στροφή προς τη χαλαρότητα, η ειρωνική πολλές φορές διάθεσή του, ίσως χωρίς να το θέλει, ο λόγος του από θέση δήθεν υπεροχής, σε ξενέρωσαν μία και καλή. Δεν το προκάλεσες, μα συνέβη.

Είναι αρεστός και το ξέρει πλέον. Το έχει πάρει πάνω του ή απλά δεν μπορεί να το διαχειριστεί; Προσπαθεί να σε κάνει να νιώσεις άνετα ή απλά ζει την επιβεβαίωση; Ό,τι κι αν είναι, σε απωθεί μία και καλή και βρίσκεις την υγειά σου! Στέκεται εκεί χαμογελαστός και προς έκπληξη και των δύο μπορείς να τον κοιτάξεις κι εσύ πια και να γελάσεις. Να ανακουφιστείς, όχι να κρυφτείς πάλι, ούτε να αρχίσεις τις υπεραναλύσεις.

Γιατί ο χρόνος άλλαξε, μα μαζί του παρέσυρε και τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Μέσα σε αυτά ήταν κι αυτός. Βλέπεις, είναι ωραίο να καταλαβαίνεις ότι αρέσεις σε κάποιον και δύσκολο να το ελέγξεις. Όπως κι εκείνη η ύπαρξη που κάποτε σε έλκυε, τώρα σε απομακρύνει μόνη της, απλά με το λόγο της ή τις κινήσεις της. Και στο κάνει ήδη πολύ εύκολο να την ξεπεράσεις.

Σε λίγες μέρες θα χρειαστεί να ξεστολίσεις τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, μα μαζί με αυτή θα αφαιρέσεις κι όλο το όμορφο περιτύλιγμα με το οποίο είχες ντύσει αυτόν τον άνθρωπο. Όχι, δε θα ψάξεις άλλον να του το φορέσεις. Γιατί ξέρεις, κατά βάθος, ότι κανείς δε θα ‘ναι σαν αυτόν. Κανείς δε θα σε γεμίσει με τα ίδια συναισθήματα, εκείνα τα κρυφά αμφίδρομα, με τις ίδιες αμφιβολίες κι εντάσεις. Κανείς δε θα σε εμπνεύσει τόσο πολύ για να κάθεσαι να συζητάς με τις ώρες και να γράφεις γι’ αυτόν.

Τώρα πια ανήκει σε αυτά που θα ήθελες ο νέος χρόνος να μη σου πάρει, μα που γνωρίζεις ότι ο παλιός το έχει ήδη κάνει. Γιατί στο πέρασμά του πήρε μαζί του τις κρυφές σας ματιές, εκείνα τα μηνύματα που άργησαν να σταλούν ή που σβήστηκαν και δε στάλθηκαν ποτέ, το αγαπημένο σου τραγούδι που δεν κατάφερε να μάθει ποτέ, ακόμα και την μπίρα που αφήσατε στη μέση. Γιατί για μία στιγμή, ή ίσως και για 365 μέρες, υπήρξε τα «πάντα» σου σε έναν κόσμο γεμάτο αστραφτερά «τίποτα».

Πρωί Πρωτοχρονιάς!

Πάλι στον ύπνο μου είδα ότι έγραφα για σένα.

Ξύπνησα με ιδρωμένα χέρια και το ημερολόγιό μου να γράφει «Ημέρα 365η». Ήταν λίγα λόγια για το τέλος, για το επιμύθιο της χρονιάς. Δε θα γραφτούν ποτέ άλλωστε, ούτε θα τα μάθεις ποτέ. Πλέον, η νέα χρονιά με βρίσκει μέσα στις χνουδωτές μου πιτζάμες, ξενερωμένη από εσένα, με χαρτί και στιλό, έτοιμη να γράψω την πρώτη μου σελίδα της καινούριας χρονιάς.

Ημέρα 1η…

Υ.Γ. Σου χρωστάω ακόμη εκείνη την μπίρα, μα θα μου χρωστάς πάντα το χρόνο που έφυγε και δεν προλάβαμε να τον ζήσουμε!