Μετακόμιση∙ ανάγκη για αλλαγή

Ξεκινάει με εκείνο το σμήνος σκέψεων που ταξιδεύει στο μυαλό μας μέχρι να βρει τον προορισμό του. Εμείς στη θέση του οδηγού κι η ζωή μας πάνω στο καράβι να προσπαθεί να βρει νέο λιμάνι. Το έχεις νιώσει ποτέ; Να θες να πακετάρεις ό,τι έχεις και δεν έχεις, να βάλεις αγγελία για τα προς πώληση, να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις; Μάλλον, καλύτερα, να αρπάξεις τις όμορφες αναμνήσεις και να τρέξεις;

Είναι σκέψεις που σίγουρα σε έχουν χτυπήσει τυχαία εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες, που το σφίξιμο στο στομάχι απ’ τους τέσσερις τοίχους του δωματίου σε κάνει να ασφυκτιάς, ή εκείνα τα όμορφα δειλινά με εσένα θεατή ηλιοβασιλέματος να προσπαθείς να βρεις τη λύση στο γόρδιο δεσμό. Κι η λύση τελικά; Αλλαγή!

«Μετακόμιση τώρα», φωνάζουν όλα μέσα σου κι εσύ στο άκουσμά της σηκώνεσαι γρήγορα απ’ το αναπαυτικό σου κρεβάτι κι αρχίζεις να στήνεις την παράσταση. Η αυλαία σε λίγο θα σηκωθεί κι εσύ εύχεσαι να βρεθείς σ’ ένα άλλο σπίτι, σε μια διαφορετική πόλη ή σε μία μακρινή χώρα. Όχι δε σε φοβίζουν οι αλλαγές. Ίσα-ίσα που τώρα είναι ζωτικής σημασίας για σένα.

Ανοίγεις εφημερίδες, ψάχνεις αγγελίες, ρωτάς γνωστούς και φίλους αν γνωρίζουν κάποιο καλό σπίτι, αφού το δικό σου δε σε χωράει πια. Ανοίγεις λάπτοπ, βρίσκεις το πολυπόθητο βιογραφικό (που με κόπο έχεις εξωραΐσει) και το στέλνεις σ’ όλες τις πιθανές επιλογές που έχεις για εύρεση εργασίας σε άλλη πόλη, μακριά απ’ τη δική σου.

Ανοίγεις τον παγκόσμιο χάρτη, παίρνεις μια υδρόγειο και ψάχνεις λεπτομερώς τα δελτία καιρού για να αποφασίσεις πιο κλίμα και ποια χώρα θα σε αντέξει τη χρονιά που έρχεται. Ψάχνεις για προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών, για πρακτική άσκηση στο εξωτερικό, όλες εκείνες τις ευκαιρίες που θα σου δώσουν τη δυνατότητα να φύγεις, να αλλάξεις παραστάσεις, αναζητώντας μια αλλαγή.

Φυσικά, δεν ξυπνάς ένα πρωί κι ανακοινώνεις στον εαυτό σου «μετακομίζεις». Έχεις πρώτα αφουγκραστεί τη ζωή σου στην παρούσα φάση, τις ανάγκες που ο εαυτός σου προσπαθεί να σου δείξει ότι έχει και καταλήγεις σε αυτή την ώριμη απόφαση, ως τη μόνη σανίδα σωτηρίας. Ναι, υπήρξε περίοδος που δεν ήθελες καν να σκεφτείς ότι πρέπει να φύγεις απ’ αυτό το σπίτι, που πέρασες τα πιο όμορφα φοιτητικά σου χρόνια. Κάποτε δεν μπορούσες να σε φανταστείς μακριά απ’ αυτή την πόλη, που έκανες τα πρώτα σου δειλά επαγγελματικά βήματα κι η καθημερινότητά σου είχε βρει τους ρυθμούς της, ή να μη ζεις σ’ αυτή τη χώρα, που τόσο πολύ λατρεύεις τα καλοκαίρια της.

Ο εαυτός σου, όμως, θέλει να χορέψει σε άλλους ρυθμούς πλέον. Έχει την ανάγκη να συναντήσει νέους ανθρώπους, να ταξιδέψει μακριά, να νιώσει αυτή τη μαγεία και ταυτόχρονα αμηχανία του να βρίσκεσαι σε ένα άγνωστο μέρος όπου κανείς δε σε ξέρει και κανέναν δε γνωρίζεις. Να βρεις το ποιος είσαι απ’ την αρχή, να θέσεις στόχους και να ζήσεις όλα αυτά που ήθελες.

Γιατί ο εαυτός σου ξέρει. Ξέρει ότι πρέπει να ξεβολευτείς απ’ τη ρουτίνα σου αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος. Βλέπει τους φίλους σου και τα κολλητάρια σου να μετακομίζουν, την παρέα σου να σκορπίζεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και παρατηρεί εσένα να βυθίζεσαι στην κατάθλιψη που μένεις πίσω άπραγος. Όχι για πολύ. Γιατί θα σε σπρώξει να κάνεις το μεγάλο βήμα, την αλλαγή που μήνες τώρα επιθυμείς, μέχρι να βρεις τον τόπο εκείνο που οι άνθρωποι του κυρίως θα σε κάνουν να αγαπήσεις.

Συνειδητοποίηση μας ανάγκης για αλλαγή ή τάσεις φυγής; Γιατί μπορεί όλα τα παραπάνω να σκιαγραφούν μια ώριμη απόφαση, που θα πάρει χρόνο να οργανώσεις και να εκτελέσεις, όμως υπάρχει κι η άλλη όψη του νομίσματος. Είναι η στιγμή εκείνη που όλα μοιάζουν αδιάφορα γύρω σου. Τίποτα δε σε ικανοποιεί και τίποτα δεν αναμένεις με αγωνία να συμβεί. Όλα έχουν περάσει σε ζώνη αδράνειας. Η καθημερινότητά σου σε έχει κουράσει, οι άνθρωποι σε έχουν τρομάξει και γεμίζεις τη ζωή σου με άδειες μέρες. Κι εκεί οι τάσεις φυγής εμφανίζονται και σε βρίσκουν με τη βαλίτσα στο ένα χέρι και τα κλειδιά στο άλλο, να ξεκλειδώνουν για τελευταία φορά την πόρτα αυτού του σπιτιού.

Θες να φύγεις, να μετακομίσεις, να μπορέσεις να αναπνεύσεις ξανά. Δεν είναι ότι η δουλειά σου δε σε ικανοποιεί ή ότι κουράστηκες να ψάχνεις κάτι καλύτερο. Είναι που η διαίσθησή σου έχει πέσει για άλλη μια φορά έξω. Είναι που οι άνθρωποι, που είχες εξιδανικεύσεις, δε στάθηκαν ικανοί στις προσδοκίες σου. Είναι που δε σου αρκεί μια ήρεμη καθημερινότητα.

Είναι που πνίγεσαι απ’ τη δειλία, τις βολεμένες σχέσεις και το θέατρο των συναισθημάτων. Γιατί πάνω απ’ όλα, είναι που εσύ τουλάχιστον έχεις τα κότσια να κάνεις το βήμα, να σκεφτείς το δικό σου καλό και να κάνεις ό,τι πρέπει για να το βρεις. Να μετακομίσεις. Κάποιοι, βλέπεις, δεν είχαν τη δύναμη να κυνηγήσουν την ευτυχία τους -ή την ευτυχία σας!

Γιατί οι άνθρωποι χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που ήθελαν να μείνουν, άλλα κάτι τους έκανε να φύγουν. Σε αυτούς που ήθελες να μείνουν, αλλά κάτι σε έκανε να μην τους το πεις.