Μουντά φθινοπωρινά απογεύματα

Αλλαγές! Τι θα ήμασταν χωρίς αυτές; Ίσως μία ξεχασμένη ξεκούρδιστη νότα, στον ίδιο πάντα τόνο, περιμένοντας να ακουστεί. Αναστάτωση, πανικός, χάσιμο μυαλού και λογικής και μια προσπάθεια για συμβιβασμό. Ο χρόνος κυλά, οι εποχές αλλάζουν κι οι ατελείωτες βόλτες στην παραλία δίνουν τη θέση τους σε νέους στόχους και ποικίλα συναισθήματα.

Λίγο η αλλαγή του καλοκαιρινού σκηνικού, λίγο η πτώση της θερμοκρασίας, λίγο τα πρωτοβρόχια, όλα νοηματοδοτούν τον ερχομό του φθινοπώρου. Όπως λέει και το απόφθεγμα, για κάποιους «το φθινόπωρο είναι μία δεύτερη άνοιξη, όταν κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι», αλλά για κάποιους άλλους είναι η αιτία που η διάθεσή τους αρχίζει και πέφτει.

Ας αφήσουμε στην άκρη αυτούς τους άλλους, τους μεμψίμοιρους, που μας  πιπιλίζουν με τις γνωστές, κατά τους τύπους, εκφράσεις όπως «καλό χειμώνα» και «τα κεφάλια μέσα» κι ας ασχοληθούμε με τους άλλους, τους λίγο ονειροπόλους. Μπορεί οι καλοκαιρινές διακοπές να τελείωσαν, μόνο οι φωτογραφίες να θυμίζουν πόσο ξέγνοιαστες ήταν οι μέρες εκείνες, ο καλοκαιρινός μποέμ έρωτας να έχει ήδη χαθεί, αλλά αυτήν την εποχή τίποτα δεν έχει καλά-καλά αρχίσει και τίποτα δεν έχει ουσιαστικά τελειώσει. Η μόνη εμφανής αλλαγή είναι αυτή στο μαύρισμά σου, που αρχίζει σιγά-σιγά να ξεθωριάζει.

Τα θλιβερά, μουντά, γκρίζα κι ατελείωτα απογεύματα του φθινοπώρου είναι γεγονός. Υπέρμαχοι αυτού του καταθλιπτικού, κατ’ άλλους, καιρού ας υψώσουμε το ανάστημά μας, ας σηκώσουμε τις κούπες με τον αχνιστό καφέ φίλτρου κι ας ανοίξουμε τις καρδιές μας. Γιατί ως αναποφάσιστα όντα, αυτή η μεταβατική περίοδος κι, ίσως, η πιο παρεξηγημένη εποχή του χρόνου, μας αρέσει πολύ.

Γνωρίζουμε ότι εκπροσωπούμε τη μειονότητα, αλλά αυτό δε μας πτοεί. Άλλοι ονειρεύονται καλοκαίρια, άλλοι αναμένουν το χειμωνιάτικο σκηνικό κι εμείς γουστάρουμε τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων, τις άπειρες αποχρώσεις που παίρνει ο ουρανός και τον ρομαντισμό που αποπνέει η ψιλή βροχή.

Εκεί που όλοι βλέπουν την εποχή της μούχλας, την εποχή της ρουτίνας με το ξεκίνημα των σχολών, της δουλειάς και των σχολείων (τα παιδικά τραύματα δε φεύγουν, βλέπεις), εσύ βλέπεις μόνο κύκλους που κλείνουν. Σου αρέσει η συννεφιά. Η εναλλαγή ήλιου και βροχής μπορεί να σε κάνει να μην ξέρεις τι ρούχα να βάλεις, αλλά δε σε απασχολεί και πολύ. Αυτός ο καιρός, ο τόσο αναποφάσιστος –σαν κι εσένα, άλλωστε– σε ηρεμεί και σε εμπνέει.

Το αεράκι του φθινοπώρου σε γεμίζει όνειρα για το χειμώνα που έρχεται και ταυτόχρονα φέρνει μαζί του νοσταλγικές μυρωδιές καλοκαιριού. Γιατί βρίσκεσαι στο μεταίχμιο. Το φθινόπωρο είναι πάντα η εποχή της μετάβασης. Συνδυάζει κάθε αρχή αλλά και κάθε τέλος. Από σένα εξαρτάται τι επιλέγεις.

Ταύτιση! Ψυχοσύνθεσης και καιρού. Μουντά απογεύματα (ή και πρωινά), με καφέ και κουβέρτα για συντροφιά, βιβλίο στο δεξί χέρι (ή και στο αριστερό) και συννεφιασμένος ουρανός στο background. Πόσο σου μοιάζει, άραγε; Εκεί που αναμένεις μία αχτίδα ήλιου, να ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι σου, τσουπ να σου η καταιγίδα. Κυκλοθυμική η ατμόσφαιρα, όπως κι εσύ. Δελεάζεσαι απ’ το απρόβλεπτο του καιρού που, ως γνώρισμα της προσωπικότητάς σου, σε κάνει να ταυτίζεσαι.

Η βροχή απ’ το παράθυρο είναι μία λύτρωση για σένα. Νιώθεις ότι διώχνει μακριά καθετί που σε δυσκόλεψε, που σε στενοχώρησε ή σε προσέβαλλε. Ξεπλένει κάθε ίχνος πικρίας και φέρνει μια απρόσμενη μελαγχολία, με το ευωδιαστό άρωμα του αγαπημένου σου τσαγιού να γεμίζει το δωμάτιο. Θυμάσαι ότι κάποιες συνήθειές σου πρέπει να αλλάξουν κι είσαι έτοιμος να υποδεχτείς οποιαδήποτε πρόκληση, μέχρι και το χειμώνα που είναι στο παρασκήνιο.

Κι είμαστε απ’ τους τυχερούς, χάρη στο μεσογειακό μας κλίμα, τα ζεστά καλοκαίρια και τους δροσερούς χειμώνες, μα κυρίως διότι χαιρόμαστε τον ήλιο πάνω απ’ τις  μισές μέρες του χρόνου. Ας μην είμαστε κι αχάριστοι. Τι να πουν κι οι άνθρωποι στις βόρειες χώρες της Ευρώπης, που οι ώρες που τον αντικρίζουν είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού; Η ψυχολογία τους το ξέρει βέβαια.

Εμάς, απ’ την άλλη, η φθινοπωρινή μουντάδα, αντί να μας ρίχνει, μας αναζωογονεί. Ίσως γιατί γνωρίζουμε, βέβαια, ότι θα κρατήσει για λίγο. Νιώθουμε ότι μας καταλαβαίνει, ότι μας δέχεται όπως είμαστε, χωρίς να απαιτεί τίποτα από εμάς. Μας φέρνει κοντά στους ανθρώπους μας, με ζεστή –ή και κρύα– σοκολάτα στα χέρια κι ατελείωτες συζητήσεις να δίνουν και να παίρνουν.

Διότι το φθινόπωρο οι σκέψεις μας αράζουν. Είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε νέους ανθρώπους, νέες εμπειρίες. Όσο για τα μουντά απογεύματά του; Αυτά είναι για λίγους. Γιατί αυτή η εποχή δεν έχει μάθει να ανοίγεται σε πολλούς, θέλει ελάχιστους θαυμαστές. Όπως κι εσύ, άλλωστε.

Λίγους και καλούς!