Οι φίλοι κάνουν μερικά βήματα πίσω όταν πρόκειται για έρωτα

«Πού να γύρω το κορμί μου όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ και τα ξενύχτια; Πού να βρω ένα φιλαράκι να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια;». Πόσες φορές έχεις τραγουδήσει άραγε το γνωστό άσμα; Πόσα φιλαράκια έχεις αρπάξει εκεί, γύρω στα ξημερώματα, απ’ τα μούτρα ή απ’ το τηλέφωνο, για να μοιραστείς στιγμές, ανησυχίες, χαρές και λύπες;

Γιατί αυτή η δεύτερη οικογένεια από επιλογή –όπως τους αποκαλούμε συχνά– θα βρίσκεται πάντα έτοιμη να γίνει το αποκούμπι μας, το κίνητρό μας, το ξυπνητήρι μας, ακόμα κι η μάνα ή ο πατέρας, όταν χρειαστεί να μας επαναφέρει στα λογικά μας. Κι αυτή η οικογένεια δεν είναι άλλη απ’ τους φίλους μας, τους λίγους κι εκλεκτούς, που τους διαλέξαμε και μας διάλεξαν.

Φίλοι παιδικοί και καρδιακοί. Κολλητοί απ’ το λύκειο που καταλήγουν συνοδοιπόροι ζωής. Το φοιτητικό παρεάκι που έχει ορκιστεί πως ό,τι κι αν γίνει δε θα χαθεί. Άνθρωποι που συμπάθησες ή αντιπάθησες απ’ την πρώτη στιγμή και τελικά κατέληξαν αυτοί οι σημαντικοί άλλοι που πρωταγωνιστούν στη ζωή σου.

Αυτόν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή των φίλων μας καλούμαστε, όμως, συχνά, να μοιραστούμε. Πότε; Όταν το κολλητάρι μας δαγκώσει τη λαμαρίνα κι από μέρα σε μέρα μας φέρει να γνωρίσουμε το νέο αμόρε. Ή όταν εμείς βρεθούμε σε αυτή τη θέση κι ανακοινώνουμε στο φιλαράκι μας ότι το τυπάκι που συναντήσαμε προχθές μας έχει κλέψει την καρδιά. Τι γίνεται τότε; Αλλάζουν οι ισορροπίες; Μειώνεται ο χρόνος; Προτεραιότητες; Αλλαγή συμπεριφοράς!

Ενώ έχεις ήδη συστήσει, λοιπόν, τον άνθρωπο για τον οποίο συζητούσες με τις ώρες με τον κολλητό σου, ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν. Τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, οι συναντήσεις σας αρχίζουν να αχνοφαίνονται στο καρνέ σου, τα sleepover  σταματούν, ο φίλος σου αρχίζει να απομακρύνεται κι εσύ μένεις να αναρωτιέσαι τι έχει πάει στραβά. Στην πιο όμορφη στιγμή σου, εκεί που θέλεις να μοιραστείς μαζί του χαρές κι ενθουσιασμό, αρχίζουν οι δηλώσεις τύπου «Ε, αφού έχεις σχέση τώρα, θα τα πούμε κι εμείς κάποια στιγμή».

Ένα πελώριο «γιατί» σχηματίζεται σε συννεφάκι πάνω απ’ το κεφάλι σου και το κέφι σου χαλάει απ’ τη μία στιγμή στην άλλη. «Ζηλεύει» θα σκεφτείς! Μην προτέχεις, όμως, να βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα. Έλα στη θέση του λιγάκι. Βλέπει τον κολλητό του πιο ευτυχισμένο από ποτέ. Ή θα προσκολληθεί, λοιπόν, πάνω σου περιμένοντας να ενημερωθεί για όλες τις καυτές λεπτομέρειες των ραντεβού σου ή θα σε αφήσει να το ζήσεις. Γιατί ο πραγματικός φίλος χαίρεται με τη χαρά σου.

Δεν είναι ότι θίχτηκε ή ότι ζήλεψε επειδή υπάρχει και κάποιος άλλος που μοιράζεται το χρόνο σου. Αν σ’ αγαπάει πραγματικά θα είναι διακριτικός. Θα έχει ανοχή κι υπομονή. Θα συμμεριστεί την αγωνία σου και το άγχος να πάνε όλα καλά σε αυτή τη νέα σου γνωριμία. Θα θυσιάσει λίγο απ’ τον πολύτιμο χρόνο σας, γιατί βλέπει ότι περνάς πραγματικά καλά και γνωρίζει πόσο καιρό είχε να σου συμβεί κάτι τέτοιο.

Πέρα απ’ την παραπάνω περίπτωση, όμως, ας μην εθελοτυφλούμε κι ας αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν κι αυτοί οι φίλοι που η συμπεριφορά τους θα αλλάξει απότομα, η διάθεσή τους δε θα είναι η ίδια κι οι σπόντες για τη νέα μας σχέση και τα παράπονα για το πόσο χρόνο περνάμε με αυτήν κι όχι με εκείνους θα δίνουν και θα παίρνουν.

Πιθανότατα, αυτό το μικρό τερατάκι που λέγεται ζήλια να έχει κάνει την εμφάνισή του. Η αίσθηση ότι ο χρόνος που περνούσατε μαζί του έχει μειωθεί μετατρέπεται ίσως σε αίσθημα προδοσίας. Ο ίδιος δε θέλει να ενοχλεί, φοβάται να πάρει τηλέφωνο μήπως κάνει χαλάστρα και σιγά-σιγά έρχεται να εδραιωθεί το πόρισμα ότι η σχέση σας έχει ψυχρανθεί.

Κι εμείς τι κάνουμε; Προσπαθούμε να καταλάβουμε, να βρούμε τις ισορροπίες, να δώσουμε εξηγήσεις και να επιβεβαιώσουμε ότι η θέση του φίλου δεν αντικαθίσταται με καμία σχέση. Μισό λεπτό. Πριν αρχίσουμε να κρίνουμε, ας κάνουμε πρώτα και μία αυτοκριτική. Μήπως έχουμε πράξει κι εμείς αναλόγως; Μήπως ήμασταν κι εμείς κάποτε αυτοί οι φίλοι που απομακρυνόμασταν απ’ την παρέα όταν τα ζευγαράκια γίνονταν περισσότερα από τους singles;

Γιατί το κάναμε; Νιώθαμε άβολα; Κι αν ναι, το είπαμε ποτέ ή περιορίσαμε τις εμφανίσεις μας και στην ουσία απομονώσαμε τους φίλους κι απομονωθήκαμε κι εμείς μαζί τους; Ίσως μας ενοχλούσε να είμαστε αυτοί στους οποίους η υπόλοιπη παρέα θα προσπαθούσε να κάνει κονέ, μέσω κοινών γνωστών, για να μην είμαστε πια το μπακούρι. Τα ενδιαφέροντα μας ήταν άλλα κι οι ανάγκες μας διαφορετικές.

Ωστόσο, μεγαλύτερη ανάγκη απ’ τα φιλαράκια δεν υπάρχει. Όσοι άνθρωποι και να έρθουν στη ζωή σου ή τη δική τους, η αξία σου κι η θέση σου είναι άλλη και δε συγκρίνεται. Γιατί οι φίλοι θα είναι πάντα εκεί, ακόμα κι όταν ο υπόλοιπος κόσμος θα έχει φύγει.

Μην τους αφήσεις, λοιπόν, να φύγουν!