Ψάχνουμε το καλύτερο μα όταν το βρούμε μας τρομάζει

Ερωτευόμαστε μυαλά, πρόσωπα, στιγμές. Εκείνες τις μικρές συνήθειες που κάνουν τον άλλον μοναδικό στα μάτια μας. Μας ελκύει το μυστήριο, το άγνωστο, αυτό που δε θα μας δοθεί εύκολα, αλλά θα παλέψουμε και λίγο παραπάνω. Άλλωστε, αν δεν ταλαιπωρηθείς και λίγο, αν δε στύψεις το  μυαλό σου να βρεις την ιδανική ατάκα που θα ρίξεις στο τραπέζι, ποιο το νόημα;

Κατά γενική ομολογία  θαυμάζουμε τους ανθρώπους μας, μα ιδιαίτερα εκείνους τους ξεχωριστούς, τους πιο έξυπνους και διαβασμένους. Λατρεύουμε να τους χαζεύουμε όταν δίνουν λύσεις και μας λυτρώνουν από κάθε άσχημη σκέψη, να τους παρατηρούμε με δέος όταν βάζουν σε τάξη το σπίτι και τη ζωή μας, αλλά και να κρεμόμαστε απ’ τα χείλη τους όταν πετάνε την ατάκα, με τη γνώση τους να έρχεται να κλείσει τα κενά μας.

Θέλουμε να μπλέκουμε με καλύτερους από εμάς, με ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, δυναμικούς, με χιούμορ και γνώσεις, που πατάνε γερά τα πόδια τους στη γη και συνάμα το μυαλό τους πετάει σε χιλιάδες γαλαξίες κι όνειρα. «Ναι, ακριβώς αυτό αποζητάμε», θα βιαστείτε να απαντήσετε. Κι εγώ μαζί σας. Το ίδιο νόμιζα. Αλλά τελικά πόσο καλύτερους αντέχει το μυαλό μας να διαχειριστεί, δίχως οι ανασφάλειες να εδραιωθούν στο κενό ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα;

Εκεί, λοιπόν, που ο μίτος της ιστορίας σας ξεκινά να ξεμπλέκεται, στην πορεία κάποιοι κόμποι εμφανίζονται κι η μαγεία κάπου χαλάει. Όλα αυτά που μας έκαναν να ερωτευθούμε το άλλο άτομο, να το κυνηγήσουμε και να ξενυχτήσουμε ώρες ολόκληρες, ξαφνικά υψώνονται μπροστά μας και θολώνουν το μυαλό μας. Γιατί το υπερβολικά καλύτερο από εμάς μας τρομάζει. Μας κάνει να νιώθουμε κατώτεροι, ανασφαλείς και γεμάτοι σκέψεις ότι αυτό το καλύτερο θα ανοίξει τα φτερά του για άλλο σταθμό.

Θα αφήσεις αυτές τις σκέψεις  να σου χαλάσουν αυτό που με το τόσο κόπο έφτιαξες; Ένας αναστοχασμός αρκεί για να συνειδητοποιήσεις τον φαύλο κύκλο στον οποίο πρωταγωνιστείς δίχως να καταλαβαίνεις. Αρχικά, σε ελκύει ένα ταλαντούχο και δημιουργικό άτομο. Έπειτα, δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό για να το κερδίσεις και τελικά καταλήγεις με αμφίσημα συναισθήματα, φόβο κι ανασφάλεια στα ύψη, να οδηγείσαι ολοταχώς προς το τέλος της σχέσης. Μα γιατί; Θα αφήνεις συνέχεια τη χαμηλή σου αυτοεκτίμηση, τη μηδαμινή σου αυτοπεποίθηση και την επιπολαιότητά σου να κάνουν κουμάντο στη ζωή σου;

Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο πολύπλοκα φτιάχνεις τα πράγματα στο μυαλό σου ήδη απ’ την αρχή; Εκεί που τα ποδιά σου κόβονται, η γλώσσα σου χάνεται, το κεφάλι σου θολώνει και δεν μπορείς να αρθρώσεις ούτε λέξη μπροστά στον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, απλά και μόνο επειδή φαίνεται να ‘χει δυναμισμό και μεγάλους στόχους; Γιατί; Το αίσθημα της κατωτερότητας σε ταλανίζει; Η αδύναμη προσωπικότητά σου σε στοιχειώνει; Το υπερβολικά καλύτερο από εσένα σε τρομάζει;

Πόσο λάθος είναι αυτός ο τρόπος σκέψης! Μόνο τυχεροί και περήφανοι θα έπρεπε να νιώθουμε για τον άνθρωπό μας, γνωρίζοντας ότι είναι ικανός σε πολλά πράγματα. Θαυμασμό, αυτό θα έπρεπε να μας γεννά! Άλλωστε οι πιο υγιείς σχέσεις είναι αυτές που ο ένας καμαρώνει τον άλλο και χαίρεται με τις επιτυχίες του. Τι να το κάνεις αν δεν έχεις να μάθεις τίποτα απ’ τον άλλο; Αν δεν υπάρχει λίγη κόντρα και σου λέει σε όλα «ναι»;

Είναι καθαρά θέμα της ίδιας μας της ψυχολογίας! Γιατί ο άνθρωπος είναι περίεργη φύση. Δικά μας απωθημένα, κόμπλεξ ή γεγονότα που μας έχουν κάνει να νιώσουμε ότι δεν αξίζουμε, θέτουν φραγμούς, κάνοντάς μας να επιλέγουμε άτομα στα ίδια μέτρα με τα δικά μας, λίγο καλύτερα ίσως από εμάς αλλά όχι και πολύ γιατί μετά θα ‘μαστε ανασφαλείς.

Έχεις σκεφτεί τι χάνεις; Βυθίζεσαι σε μια ήρεμη θάλασσα με εσένα ναυαγό και περιμένεις κάποιον να σε σώσει. Αφήνεις ανθρώπους να περνούν από δίπλα σου δίχως να σ’ αγγίζουν, ακόμα κι αν ήξερες πως ήταν οι άνθρωποί σου. Δειλιάζεις να ανοίξεις τα χαρτιά σου και να εκτεθείς, απλά και μόνο επειδή ο άλλος φαντάζει καλύτερος από σένα και φοβάσαι τη σύγκριση. Κι ακόμα κι αν κάνεις το βήμα, αφήνεις τους φόβους και τις ματαιοδοξίες να σε κυριεύουν και με τον καιρό μπαίνεις σε μια ρουτίνα που σε οδηγεί να σε συγκρίνεις με τον άλλον, με αποτέλεσμα η συμπεριφορά σου απέναντί του να αλλάζει.

Πάρε λίγη απόσταση απ’ τα πράγματα. Κοίταξε τον άνθρωπό σου.  Αναλογίσου πόσα πράγματα έχεις μάθει από αυτόν. Πόσο σε έχει εμπνεύσει και σε έχει κάνει να δεις τον κόσμο με άλλο μάτι.  Κάνε μία αναδρομή σε εκείνες τις στιγμές που τον είχες ως πρότυπο όταν σκέφτηκες να τα παρατήσεις στη δύσκολη στιγμή ή όταν δείλιασες να ρισκάρεις σε μία άλλη.

Σκέψου τις φορές εκείνες που σε παρέσερνε με το λόγο  και το μυαλό του. Τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που σε ωθούν και σε κάνουν να θέλεις να του μοιάσεις. Διώξε από μέσα σου όλα εκείνα που δε σε αφήνουν να απολαύσεις και να χορτάσεις αυτούς τους ανθρώπους, τους καλύτερους από εσένα σε πολλά πράγματα ίσως, τους μοναδικούς, όμως, συνάμα.

Γιατί ερωτευόμαστε μυαλά, πρόσωπα, στιγμές. Κι αν είναι και καλύτερα απ’ τα δικά μας, εκεί σε θέλω! Γιατί οι άνθρωποί μας πρέπει να είναι κι η έμπνευσή μας!