Ακόμα κι αν ούτε στον εαυτό σου το παραδεχτείς ποτέ, οι αναρτήσεις που περνούν από την οθόνη σου σε επηρεάζουν. Το υποψιάζεσαι την ώρα που παρατηρείς τον συνάδελφό σου για να ελέγξεις αν πληροί έστω τρία από τα «Πέντε -συν-ένα κριτήρια Ψυχοπάθειας» ή την ώρα που αναρωτιέσαι αν η συμπάθειά σου στο μπλε λουλακί, σχετίζεται με το χρώμα της -πιθανότατα indigo- αστρικής σου αύρας κι ας μην έχεις ιδέα καμιά προς τα πού αυτή σου πέφτει! Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, όπως όταν ανακαλύπτεις ότι το ζώδιό σου είναι ένα από «Τα τρία πιο ξενέρωτα ζώδια του ζωδιακού κύκλου», ούτε στον παπά δε θα πεις πόσο θα ανακουφιστείς όταν διαβάσεις στο επόμενο ποστ, ότι ο ωροσκόπος σου συμπεριλαμβάνεται στα τέσσερα πιο πνευματώδη!
Τις φορές που οι αναρτήσεις αλλάζουν πλαίσιο και αφορούν σε θέματα ζωής και φιλοσοφίας αυτής, βέβαια, αποκτούν βάρος δυσανάλογο τις ουσιαστικής τους βαρύτητας. Η υψοφοβία σου (κυριολεκτική και μεταφορική), ενεργοποιείται με κάθε φωτογραφία ανθρώπου σε γκρεμό να αναρωτιέται: «Κι αν πετάξω»; Η αυτοεκτίμησή σου σέρνεται στο δάπεδο κάθε φορά που βλέπεις δεκάξι χιλιάδες σηκωμένους αντίχειρες κάτω από δηλώσεις επιβολής του ρίσκου, ως απαραίτητο συστατικό επιτυχίας. Η ευτυχία σου μοιάζει με σαπουνόφουσκα με κάθε ανάρτηση ̷ προτροπή για έξοδο από τη ζώνη άνεσής σου (το λεγόμενο comfort zone σου) προκειμένου να φτάσεις στην αυτοπραγμάτωση.
Η ζώνη άνεσης δεν είναι βόλεμα. Στη ζώνη άνεσης, την ώρα που ο τύπος του ποστ περιμένει να του φυτρώσουν φτερά, εσύ φτιάχνεις πύργο ελέγχου για την πτήση του. Τη θέα βεβαίως ποτέ δε θα τη δεις. Μήτε τον αέρα της πίστης θα μυρίσεις. Μα θα συνεχίσεις πατώντας γερά στη γη να πηγαίνεις στη δουλειά σου, να επιστρέφεις στο σπίτι σου, να πηγαίνεις βόλτα τα παιδιά και ̷ ή τα σκυλιά σου και να ξοδεύεις τα βράδια στον καναπέ με παρέα ή χωρίς, με κουβέρτα ή θερμοφόρα, παρακολουθώντας ταινίες επιστημονικής φαντασίας με ανθρώπους που πετούν.
Στη ζώνη άνεσης παίρνεις ρίσκα. Το μεγαλύτερο είναι να χάσεις τον δρόμο προς τον καλύτερο εαυτό σου. Μπορείς όμως να διαβάσεις τρόπους για να τον ξαναβρείς ή να γράψεις λόγους για τους οποίους δε θα τον ψάξεις ποτέ. Μπορείς να τον φτιάξεις στη φαντασία σου, να τον ονειρευτείς και όταν ξυπνήσεις να σκεφτείς πως τελικά ποτέ δε σου ταίριαζαν τα φτερωτά αξεσουάρ.
Τον άνθρωπο με τα φτερά θα τον ζηλέψεις. Θα αναρωτηθείς πώς μοιάζει να πετάς. Τα πόδια σου ίσως σου φανούν βαρετά. Ύστερα θα διαβάσεις για τα «Οκτώ -συν- δύο σημάδια ότι σκέφτεσαι υπερβολικά» και θα φτιάξεις τα μαξιλάρια στον καναπέ.
Αν τολμάς να πιάσεις τη ζωή από τα κέρατα κάν’ το! Εναλλακτικά κάτσε στ’ αυγά σου, χάιδεψέ την απαλά στο σβέρκο και απόλαυσε το βαρετό και ασφαλές γουργούρισμά της.
Συντάκτης: Νεκταρία Αναστασίου
