Μετά από αυτό το πάρτι αποφάσισε ότι η επόμενη έξοδος θα είναι... καλοκαίρι

Την έχεις δει σε πάρτυ, μέλος στο πιο θορυβώδες πηγαδάκι της βραδιάς, να γελά δυνατά και ασυγκράτητα. Κατά διαστήματα φαινόταν να απευθύνεται σε κάθε άτομο της παρέας ξεχωριστά και να αλλάζει ύφος απέναντι στο κάθε πρόσωπο σαν να στεκόταν απέναντι σε καθρέφτη. Όταν τυχαία κοίταξες ξανά την παρέα της, την είδες να μιλάει θεατρικά ξεχειλίζοντας αυτοπεποίθηση και το επόμενο λεπτό είδες όλους γύρω της να λύνονται στα γέλια και να την αγγίζουν με έκδηλη συμπάθεια. Λίγο πριν φύγει, είδες όλους να την αγκαλιάζουν. Κάποια φίλη είπε “μη χάνεσαι ρε σύ”… Αυτή χαμογέλασε θερμά και έγνεψε με συγκατάβαση. Αυθόρμητα την παρασημοφόρησες μ’ ένα σωρό θετικά επίθετα και το πρώτο από αυτά ήταν πασιφανές και αδιαμφισβήτητο. Το κορίτσι αυτό ήταν ο ορισμός της εξωστρέφειας!

Μα δεν ήταν. Το ίδιο βράδυ, επέστρεψε στο σπίτι της εξουθενωμένη. Πέρασε πολλή ώρα προσπαθώντας να ανακτήσει τις δυνάμεις που είχε ξοδέψει στη συναναστροφή με τους φίλους της και άλλη τόση για να αποβάλει την περίσσεια της δικής τους ενέργειας που είχε απορροφήσει και συσσωρεύσει. Είχε δύσκολη μέρα. Από το πρωί είχε στήσει την ημέρα της στη σκέψη του βραδινού πάρτυ προσπαθώντας να αφήσει τον εαυτό της ανέγγιχτο από άλλες συναναστροφές. Ακόμα και τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ είχε αναβάλει. Ήταν αργά και το πρωί έπρεπε να πάει στη δουλειά της. Μα της ήταν αδύνατο να κοιμηθεί. Κάθισε στον καναπέ, σκεπάστηκε με την κουβέρτα, έστησε τα μαξιλάρια γύρω της και άνοιξε ένα βιβλίο πολύ κοντά στο στήθος της. Έτριψε τα πόδια της το ένα στο άλλο για να ζεσταθεί και υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην πάει σε πάρτι για πολύ πολύ καιρό.

Στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω μας, τον διαχωρίζουμε σε κατηγορίες. Αυτό μας βοηθάει κατά κάποιο τρόπο να αισθανόμαστε ασφαλείς για τις στάσεις και τις επιλογές μας. Αν λόγου χάρη κάποιος σε ένα κοινωνικό πλαίσιο είναι ομιλητικός, χαμογελαστός και ανοιχτός στη συναναστροφή, αυτόματα τον βαφτίζουμε εξωστρεφή. Στην πραγματικότητα, ίσως να πρόκειται μόνο για έναν ευγενικό άνθρωπο, που απεχθάνεται την όποια κοινωνικοποίηση πέραν της απαραίτητης για την επιβίωση του στον κόσμο. Στα όρια αυτής της απαραίτητης συναναστροφής θα είναι ενεργητικός, ευχάριστος και σύμφωνος με τους κοινούς κανόνες της ανθρώπινης διάδρασης. Θα ξοδέψει πολλή ενέργεια για να κάνει την κοινή σας εμπειρία βολική, χωρίς βαριές σιωπές ή ακατάπαυστη φλυαρία. Θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αισθανθείς όμορφα ή έστω καλύτερα από όταν σε συνάντησε και θα σου μεταγγίσει ενέργεια ακόμα και αν δεν του περισσεύει. Την επόμενη φορά που θα σε πετύχει στον δρόμο, θα αλλάξει τεχνηέντως κατεύθυνση. Η άποψη του για σένα, πάντως, είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει και απολαμβάνει την κάθε συναναστροφή μαζί σου. Μόνο όμως εάν αυτή είναι απαραίτητη και προγραμματισμένη.

Όχι, δεν ψάχνει μπερδεμένος την ταυτότητά του, όσο και αν αυτή μπερδεύει εσένα. Δεν αναρωτιέται κάθε βράδυ ποιος είναι στ’ αλήθεια ούτε και προσποιείται κάποιον άλλον στις κοινωνικές του περιστάσεις. Είναι το κορίτσι που γελούσε δυνατά και ασυγκράτητα για να προσφέρει τη σιγουριά στον φίλο που διηγήθηκε την αστεία ιστορία ότι  το έκανε με επιτυχία. Ύστερα γύρισε στον καθένα ξεχωριστά και αφού πρώτα άκουσε,  μίλησε για το ωραίο, αν και κρύο φαγητό, για την αφόρητη παγωνιά και τον μουντό καιρό που έχει όμως τη γλυκάδα του, για τα βαριά καινούρια χρωματιστά γυαλιά οράσεως που φαίνονταν ωστόσο φανταστικά, για το χιλιοφορεμένο σακάκι που όμως κάθε φορά φαίνεται όλο και πιο ταιριστό, για τη μουσική που δεν ήταν του γούστου της αλλά μια χαρά μωρέ, η μουσική είναι μόνο μια λεπτομέρεια όταν περνάς όμορφα με ανθρώπους. Έσωσε επιδέξια τη φίλη που εξήγησε συνεσταλμένα την άβολη κατάσταση που την έφερναν τα κοντοκουρεμένα ala garcon μαλλιά της τα οποία κάηκαν από το υπερβολικό οξυζενέ, εξιστορώντας γλαφυρά τη δική της  ντροπιαστική ιστορία με τη λάθος βαφή που τη μετέτρεψε σε φιγούρα anime  και τις επικές αντιδράσεις των συναδέρφων της στη δουλειά. Όλοι γέλασαν και απέστρεψαν το βλέμμα από τα καμένα μαλλιά της φίλης, η οποία την κοίταξε με ευγνωμοσύνη και την αγκάλιασε με θέρμη. «Μη  χάνεσαι ρε συ», της είπε. Αυτή χαμογέλασε, έγνεψε συγκαταβατικά και σκέφτηκε ότι όταν θα συναντιόντουσαν ξανά, τα μαλλιά της φίλης της θα έφταναν σίγουρα κάτω από τους ώμους της (τουλάχιστον).

Αργά το βράδυ  ανάμεσα στα μαξιλάρια της και στηρίζοντας το βιβλίο της στην καρδιά της και την καρδιά της στο βιβλίο της, σκέφτηκε ότι πέρασε όμορφα. Λίγο πριν αποκοιμηθεί, αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να το κάνει πιο συχνά. Κλείνοντας τα μάτια της ήξερε ότι στην επόμενη μάζωξη, μιλώντας για τον καιρό, θα έπρεπε να βρει γλυκάδα στον καύσωνα!