Εάν ξέρεις ότι θα τελειώσει ποιο το νόημα ν' αρχίσει;

Τι είναι προτιμότερο; Ένας έρωτας με ημερομηνία λήξης ή ένα άχρωμο, άοσμο κι ενίοτε συμβιβασμένο «για πάντα»; Αρχικά αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι αξίζει να ζήσεις έναν έρωτα σ΄ όλο του το μεγαλείο. Μία σχέση έντονη, παθιασμένη κι ας γνωρίζεις εξ΄ αρχής ότι κάποτε αυτή θα λήξει. Έρωτες, που για πολλούς και διαφορετικούς λόγους είναι είτε ασύμβατοι είτε απαγορευμένοι και καταδικασμένοι να μην παραμείνουν υπαρκτοί στη διαμορφωμένη, ήδη, ζωή μας.

Πόσο εύκολο είναι, όμως, να εμπλακείς σε μία σχέση αυτού του είδους; Αλλά και πόσο δύσκολο είναι να καταπιέσεις τα συναισθήματά σου, να κάνεις πέτρα την καρδιά σου και να διαγράψεις όλα όσα αισθάνεσαι για ΄κείνον τον άνθρωπο; Εκείνον που γνώρισες, που γνώρισα, που όλοι κάποτε γνωρίσαμε, έτσι ξαφνικά. Και που μερικά μόνο δευτερόλεπτα στάθηκαν αρκετά, για να ερωτευθούμε παράφορα, δίχως να σκεφτόμαστε το μετά. Αν και μέσα μας γνωρίζαμε πολύ καλά ότι δεν πρόκειται για μια σχέση ζωής.

Λες, λοιπόν, ότι θα το ζήσεις για όσο πάει, αν και γνωρίζεις το αδιέξοδο. Εξομολογείσαι, όμως, στον εαυτό σου ότι δε σε νοιάζει. Επειδή εσύ ζεις το τώρα μαζί με αυτό το άτομο, όσο κι αν αυτό διαρκέσει. Αφήνεις ελεύθερο τον εαυτό σου αδιαφορώντας για το τέλος. Ή, μάλλον, αφήνεις τον εαυτό σου να προσποιείται ότι αδιαφορείς. Επειδή μέσα σου δεν μπορείς να συμβιβαστείς μ΄ αυτό το τέλος. Γιατί κατά βάθος ελπίζεις να γίνει ένα θαύμα και τελικά αυτό το δικό σας λίγο, να κρατήσει για πολύ, για πάντα.

Οι πιο τολμηροί θα σκεφτούν ότι τα πράγματα δεν είναι πάντοτε έτσι. Ότι μπορείς να εμπλέκεσαι σε μια σχέση με προδιαγεγραμμένο τέλος, χωρίς να περιμένεις το θαύμα του παντοτινού έρωτα. Βουτάς στα βαθιά, έτσι, απλώς, για να το ζήσεις. Πόσο αληθινό, όμως, είναι αυτό; Για παράδειγμα είναι σαν να λες τώρα ερωτεύτηκα, αλλά σε ένα, δύο ή έξι μήνες θα ξε-ερωτευτώ. Γίνεται; Μπορείς πράγματι να βάλεις φρένο στα συναισθήματά σου; Δε νομίζω. Επειδή αυτό που, τελικά, γίνεται -έστω κι ασυνείδητα– είναι να ελπίζεις ότι ο έρωτάς σας θα διαρκέσει κι η σχέση σας δε θα τερματιστεί.

Αναμφισβήτητα ο έρωτας δεν έρχεται πάντα στο σωστό timing. Οι συνθήκες δε θα ΄ναι πάντοτε οι ιδανικές. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι τελικά ακόμα κι αν γνωρίζεις αυτή την αναθεματισμένη ημερομηνία λήξης, δεν είσαι βέβαιος ότι θα φτάσει. Επειδή ο έρωτας εμπεριέχει και την ελπίδα. Έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να ωραιοποιεί τα πάντα και να σου ψιθυρίζει ότι δεν έχεις κανένα απολύτως λόγο να φοβάσαι. Ότι κι εσύ θα ζήσεις με τον έρωτά σου αυτό το πολυπόθητο «happy end» των αισθηματικών ταινιών. Κι εσύ εξακολουθείς να δένεσαι ολοένα και περισσότερο μ΄ εκείνον, που απ΄ την αρχή ήξερες ότι σε λίγο θα χάσεις.

Αξίζει όλο αυτό το συναισθηματικό δέσιμο; Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ένα ναι ή ένα όχι. Το μόνο που θα τολμήσω να πω είναι ότι εσύ αποφασίζεις. Είτε προχωράς για όσο αυτό κρατήσει είτε σφίξεις την καρδιά σου κι απομακρυνθείς, η επιλογή είναι δική σου και μόνο. Ο πόνος και στις δύο περιπτώσεις θα είναι υπαρκτός. Απλώς με την πρώτη επιλογή δίνεις σάρκα και οστά στον έρωτά σου, βιώνοντάς τον. Ζεις το τώρα, ρισκάροντας το μετά. Κι όταν η σχέση αυτή λήξει, ναι θα πονέσεις, όμως θα ΄χεις πολλά να θυμάσαι. Ενώ με τη δεύτερη επιλογή απλώς φαντασιώνεσαι αυτόν τον μοναδικό για σένα έρωτα. Τον ζεις μόνο στο μυαλό σου, έστω και για λίγο, μαζί μ΄ εκατοντάδες αναπάντητα ερωτήματα του τύπου «τελικά τι θα γινόταν μεταξύ μας;». Με λίγα λόγια επιλέγεις ή το έντονο και παθιασμένο ρίσκο ή τη συμβιβασμένη ασφάλεια.

Έρωτες, λοιπόν, με ημερομηνία λήξης. Τελικά θα μπορούσε κάποιος να ορίσει μια ημερομηνία λήξης στον έρωτα; Και τι είναι ο έρωτας; «Ο έρωτας όνομα ουσιαστικόν πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου». Επειδή κάπως έτσι είναι ο έρωτας· γυμνός, εκτεθειμένος, ευάλωτος κι άοπλος. Και κάπως έτσι είμαστε όλοι απέναντι στον έρωτα· ανυπεράσπιστοι.

Πάντοτε θα υπάρχουν έρωτες που έμειναν ανολοκλήρωτοι. Έρωτες για τους οποίους επιθυμούσαμε το κάτι παραπάνω, αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το πάρουμε. Πρόσωπα με τα οποία δεθήκαμε και αγαπήσαμε κι ενδεχομένως μέσα μας βαθιά πάντοτε να υπάρχουν κάποια ψήγματα αγάπης. Και ναι, σίγουρα πονέσαμε. Όμως κάποια στιγμή, είτε το αποδεχθήκαμε είτε όχι, κρατήσαμε τις όμορφες εμπειρίες και προχωρήσαμε.

Θα ρίσκαρες, λοιπόν, για έναν έρωτα με ημερομηνία λήξης; Κανένας δεν πρόκειται ν΄ απαντήσει ξεκάθαρα μ΄ ένα ναι ή μ΄ ένα όχι. Επειδή στα ζητήματα καρδιάς η λογική ένα μόνο μπορεί να κάνει. Να παραμένει σιωπηλή.