Δεν υπάρχουν κακοί, μόνο πληγωμένοι που δεν το ξεπέρασαν

Καθημερινά συναναστρεφόμαστε με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Με μερικούς κάνουμε παρέα, ενώ με κάποιους άλλους περιοριζόμαστε στα τυπικά. Και κάποτε, άλλοτε ασυνείδητα κι άλλες φορές συνειδητά, τους τοποθετούμε στο μυαλό μας, σχηματίζοντας μια λίστα· οι καλοί απ΄ τη μια κι οι κακοί απ΄ την άλλη. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές το κάνουμε, δίχως να πιέσουμε λιγάκι παραπάνω το μυαλό μας ώστε ν’ αντιληφθούμε την αιτία που θεωρούμε κάποιον άνθρωπο είτε καλό είτε κακό. Απλώς τον καταχωρούμε σ΄ αυτή τη λίστα.

Δυστυχώς έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, θετικούς κι αρνητικούς. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Μόνο πληγωμένοι, που συμπεριφέρονται, δρουν ή/και αντιδρούν με αρνητικό τρόπο για να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Ασφαλώς ο αρνητικός αυτός τρόπος γνωρίζει διακυμάνσεις.

Βλέπουμε κάποιους να εκπέμπουν αρνητική ενέργεια και σχεδόν αμέσως να ρίχνουν την ψυχολογία μας. Συνεχώς είναι μίζεροι, μας καταθλίβουν και μας στενοχωρούν. Ό, τι εμείς αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία, αυτοί κάνουν τα πάντα για να εξαφανίσουν και να μας πείσουν ότι πρέπει να βλέπουμε την αρνητική πλευρά των πραγμάτων κι όχι τη θετική.

Αντιμετωπίζουμε άλλους, που με τη συμπεριφορά τους μας απαξιώνουν. Πάντοτε βρίσκουν ή εφευρίσκουν ένα λόγο και μια αιτία σε ό, τι κι αν κάνουμε, ό, τι κι αν πούμε, για να επιβεβαιώσουν στον εαυτό τους ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από εμάς. Απλώς για να αισθανθούν οι ίδιοι ανώτεροί μας κι εμείς κατώτεροί τους. Άλλοι πάλι φθονούν τους πάντες κι όσα αυτοί δεν έχουν. Πιστεύουν ότι εκείνοι που διαθέτουν όσα οι ίδιοι νομίζουν ότι τους λείπουν, είναι ανάξιοι της μεγάλης αυτής τύχης τους.

Κάποιοι παραμένουν μοναχικοί κι απομονωμένοι απ΄ το κοινωνικό σύνολο. Μπορεί να φαίνονται κοινωνικοί, να συνάπτουν σχέσεις, δείχνοντας ότι μπορούν και θέλουν να δεθούν με τον άλλον, όμως στην ουσία με τη συμπεριφορά τους καταφέρνουν το αντίθετο. Μόνο μια επιφανειακή σύνδεση και χωρίς κάποια διάρκεια. Παίρνουν αυτό που, κάθε φορά, έχουν ανάγκη απ΄ τον άλλο άνθρωπο και φεύγουν.

Υπάρχουν κι εκείνοι που με την επιβλητική παρουσία τους δημιουργούν δέος. Ο τρόπος με τον οποίο φέρονται απ΄ τη μια σε κάνει να νιώθεις την ανάγκη να βρίσκεσαι μαζί τους, απ΄ την άλλη, όμως, σου προκαλεί φόβο. Θέλουν να ελέγχουν τις ζωές των άλλων και να παρεμβαίνουν σ΄ αυτές, αλλά οι ίδιοι κρατούν τη δική τους ζωή άκρως μυστική. Φαινομενικά δείχνουν ότι σ΄ εμπιστεύονται. Ενίοτε σου πετάνε και κάποια τυράκια για να σε πείσουν ότι πράγματι νοιάζονται κι ότι δεν υπάρχει λόγος να τους φοβάσαι. Οι ίδιοι, όμως, είναι αυτοί που φοβούνται να δεθούν. Επειδή αντιμετωπίζουν τους άλλους, με τον ίδιο τρόπου που βλέπουν τον εαυτό τους. Κι ο τρόπος αυτός, μόνο φωτεινός δεν είναι.

Αυτούς τους ανθρώπους αποκαλούμε κακούς, με μια απαράδεκτα μεγάλη άνεση. Έτσι κι αλλιώς στο τέλος ό, τι μας μένει από εκείνους είναι ένα κακό. Ασφαλώς και δε μας κατηγορώ για τους χαρακτηρισμούς που τους αποδίδουμε. Απλώς είναι στιγμές που αναρωτιέμαι το λόγο που οι άνθρωποι φέρονται μ΄ αυτό το σκοτεινό τρόπο και φαντάζομαι ότι κι εσείς κάνετε το ίδιο.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι βαθιά πληγωμένοι. Κάποιοι κάποτε τους φέρθηκαν με τον τρόπο που οι ίδιοι φέρονται σήμερα. Τους πόνεσαν και τους εγκλώβισαν σε μια ζωή που δεν τους αρέσει. Άλλοι τους πρόδωσαν και καταπάτησαν κάθε ίχνος εγωισμού τους, κάνοντάς τους να νιώθουν ανίσχυροι κι ανίκανοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ίσως και να μην αγαπήθηκαν ποτέ ή τουλάχιστον να μην αγαπήθηκαν όπως οι ίδιοι ήθελαν. Ίσως πάλι να πιστεύουν ότι δεν τους αξίζει ν΄ αγαπηθούν. Κι έτσι πάγωσαν κάθε ίχνος συναισθήματος που υπάρχει μέσα τους. Δε θέλουν να νιώθουν. Και το μόνο που κάνουν είναι να υψώνουν έναν τοίχο σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται μπροστά τους, προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους από επιπλέον τραύματα. Αποφεύγουν να δένονται για να μην πληγωθούν ξανά. Οι άνθρωποι αυτοί φοβούνται. Κι ίσως να μην έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τις φοβίες και τα τραύματά τους, ώστε να τα θεραπεύσουν.

Προτού, λοιπόν, κρίνουμε και τελικώς καταδικάσουμε τον «κακό» αυτό άνθρωπο, ας κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό κι ας προσπαθήσουμε να τον «ακούσουμε» μ΄ όλες μας τις αισθήσεις. Ίσως με τον τρόπο αυτό ν΄ αφουγκραστούμε αυτό που κρύβει πίσω απ΄ τη μάσκα που φοράει για να τον καλύπτει. Πάντοτε να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Μόνο πληγωμένες αλλά πανέμορφες ψυχές.