Ένα βήμα πίσω για να πάτε δύο μπρος

Η πρώτη γνωριμία. Ο ενθουσιασμός κι η έντονη έλξη που κυριαρχούν ανάμεσά σας. Οι προσδοκίες που ξεκινούν απ’ την αρχή της σχέσης σας και στην πορεία της γίνονται ολοένα κι υψηλότερες. Ερωτεύεστε, επικοινωνείτε, αγαπιέστε και σέβεστε ο ένας τον άλλον. Ή, τουλάχιστον, έτσι πίστευε ο ένας απ’ τους δύο. Επειδή, σ’ αρκετές περιπτώσεις, τις θετικές αυτές συναισθηματικές καταστάσεις, διαδέχονται αρνητικές και δυσάρεστες· προδοσία, νεύρα, επιθυμία για εκδίκηση, πόνος, δάκρυα, απογοήτευση, πίκρα.

Είναι εκείνες οι στιγμές που αναπάντητα ερωτήματα ξεκινούν να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου. «Τι πήγε λάθος μ’ εμάς; Μήπως έφταιξα εγώ; Γνώριζα, πραγματικά, τον άνθρωπο αυτό; Ωραιοποιούσα την κατάσταση; Μ’ αγάπησε ποτέ; Πώς θα διαγράψω όλα όσα επένδυσα στη σχέση μας;» Και μετά ακολουθούν τα διλήμματα. «Δεν ξέρω τι νιώθω. Είμαι μπερδεμένος/η. Τι πρέπει να κάνω τώρα; Να μείνω, υπομένοντας; Να χωρίσουμε και να φύγω;»

Πολλοί από εμάς, καλώς ή κακώς, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις στη σχέση μας, δρούμε με βάση το συναίσθημα κι όχι τη λογική. Διακατεχόμαστε απ’ την επιθυμία να λύσουμε τα προβλήματά μας εδώ και τώρα. Επειδή, όμως, ο εγωισμός κι ο θυμός κυριαρχούν, πετυχαίνουμε ακριβώς τ’ αντίθετο· αφενός το πρόβλημα δε λύνεται, αφετέρου δημιουργούνται περισσότερα. Κατορθώνουμε να ξεχειλώνουμε ό,τι αισθανόμασταν για ‘κείνον/η και δηλητηριάζοντας τη σχέση μας ακόμη πιο πολύ, ωθούμε αυτό που είχαμε στο τέρμα του.

Ίσως, τελικά, κάποιες φορές το να παγώνεις τον χρόνο, ν’ αποστασιοποιείσαι και να υποχωρείς, να είναι προτιμότερο απ’ το να αποχωρείς. Βέβαια, όταν νιώθεις να πνίγεσαι και θες να ξεσπάσεις, πώς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου; Πώς να τα περιορίσεις, ενώ αυτά θέλουν να ξεχυθούν ανενόχλητα;

Όμως είστε ενήλικες κι αυτό που οφείλετε ο ένας στον άλλον είναι να παραμερίσετε οποιοδήποτε παρορμητικό συναίσθημα και να σκεφτείτε πρακτικά. Το οφείλεις και στον ίδιο τον εαυτό σου. Απέχεις και χτίζεις αποστάσεις για το καλό και των δύο αλλά και της σχέσης σας. Απομακρύνεσαι, όχι γιατί απαραίτητα μισείς ή σου τελείωσε, αλλά γιατί με τον τρόπο αυτό θα μείνεις περισσότερο με τον εαυτό σου, γνωρίζοντάς τον σε βάθος, απ’ την αρχή.

Οι άνθρωποι δημιουργώντας μια σχέση, μοιραία κι αναπόφευκτα, έχουν τη φυσική τάση να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για ευτυχία σε προσδοκίες. Δεν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι προσδοκίες στηρίζονται σε μη ρεαλιστική βάση, που οδηγεί στη μη πραγματοποίησή τους και τελικά στην απογοήτευση. Ίσως ο ενθουσιασμός κι ο έρωτας να υπερτερούν της λογικής και της πρακτικότητας κι εκεί να εμφανίζονται τα προβλήματα. Ωραιοποιούμε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν εκφράζουμε αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη απ’ τον άλλο, ζώντας πολλές φορές με αυταπάτες.

Η νεκρή αυτή περίοδος της αποστασιοποίησης για ν’ αντιληφθείς τι θέλεις για την πορεία της σχέσης σας είναι αναγκαία. Πολλά πράγματα θα ξεκαθαρίσουν. Οι αυταπάτες –αν, τελικά, υπήρχαν– θα διαλυθούν κι οι μάσκες θα πέσουν. Η λογική θα δώσει τη θέση της στο συναίσθημα, κι έτσι θα εμφανιστεί η αλήθεια ολόγυμνη μπροστά σου. Θα συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς αισθάνεσαι για τον άλλο και για τους δυο σας μαζί.

Ίσως κάποια πράγματα στη σχέση σας να παρερμηνεύθηκαν. Ή η κατάσταση στην οποία βρίσκεστε να επιβεβαίωσε μια αλήθεια. Μπορεί να ‘χετε αλλάξει κι οι δυο και να θέλετε ένα διάλειμμα απ’ τις δυσάρεστες πλέον στιγμές σας. Ή μπορεί να σας είναι δύσκολο να διαχειριστείτε τα πράγματα, όπως έχουν τώρα. Το να υποχωρείτε δεν είναι κακό και δεν πρέπει να προκαλεί φόβο. Άλλωστε οι αναμνήσεις που σας δένουν δεν ανταλλάσσονται και δεν μπορούν ν’ αντικατασταθούν.

Το να δίνεις χώρο και χρόνο στον εαυτό σου και στον άλλο είναι θεμιτό. Δε φεύγεις, απλώς κάνεις ένα βήμα πίσω, παίρνοντας λίγο χρόνο. Για να μην οδηγηθείτε κι οδηγήσετε τη σχέση σας στην υπερβολή και στον κορεσμό. Το μόνο που οφείλεις είναι να εξηγήσεις στον άλλο, ακόμη και να μιλήσεις για τις δεύτερες σκέψεις σου, όποιες κι αν είναι αυτές. Για να τον κάνεις να αισθανθεί ασφάλεια, επειδή κι εσύ θα ήθελες το ίδιο.

Στον έρωτα όλα αρχίζουν ξαφνικά. Όταν, όμως, αυτό που δένει δύο ανθρώπους είναι αληθινή αγάπη, η σχέση δεν μπορεί να τελειώσει βιαστικά.  Γι’ αυτό δε φεύγεις. Απλώς μένεις στάσιμος, για όσο χρόνο χρειάζεσαι. Αποστασιοποιήσου, υποχώρησε, σκέψου αυτό που θέλεις για ‘σένα και θα σε κάνει να νιώθεις ηρεμία κι ασφάλεια. Κι αν όλα αυτά αντικατοπτρίζονται σε ‘κείνον, τότε πες: «Σ’ αγαπάω και σ’ αφήνω ελεύθερο. Μ’ αγαπάω και μ’ αφήνω ελεύθερη. Κι έτσι ελεύθεροι να πηγαίνουμε ο ένας στον άλλον, για να προχωρήσουμε μαζί, μόνο μπροστά».