"Fleabagging": διαλέγοντας συνεχώς τα λάθος άτομα

Σας έχει τύχει να βγαίνετε ή/και να δημιουργείτε σχέσεις συνεχώς με τα «λάθος» άτομα; Λέγοντας λάθος άτομα δεν εννοώ ν΄ αναζητάτε τον τέλειο άντρα και την τέλεια γυναίκα αλλά να μην τους βρίσκετε. Άλλωστε ο χαρακτηρισμός τέλειος είναι ξεκάθαρα υποκειμενικός. Εννοώ τους ανθρώπους, με τους οποίους απλώς δεν ταιριάζουμε, δεν υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ μας και τα θέλω μας είναι διαφορετικά. Παρ’ όλ΄ αυτά, όμως, κι ενώ βλέπετε όλες τις διαφορές σας και κυρίως αισθάνεστε μαζί τους καταπίεση και δυστυχία, αντί για χαρά κι ευτυχία, δεν υπαναχωρείτε. Εξακολουθείτε να βγαίνετε και να εμπλέκεστε συναισθηματικά. Και φυσικά το ίδιο έργο συνεχίζεται. Οι επόμενες επιλογές και σχέσεις σας, αφού οι προηγούμενες κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων- ναυάγησαν, στοχεύουν και πάλι στα ίδια λάθος άτομα.

Όλο αυτό, λοιπόν, ονομάζεται «Fleabagging» ή αλλιώς έλκομαι συνεχώς απ΄ το λάθος άτομο. Όχι το ίδιο το άτομο, αλλά πρόσωπα με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά και πανομοιότυπες συμπεριφορές. Ένας ακόμη όρος, που τα τελευταία χρόνια προστέθηκε στο λεξικό του σύγχρονου, θα λέγαμε, dating.

Το «Fleabagging» δανείστηκε την ονομασία του απ΄ την τηλεοπτική σειρά “Fleabag” (2016-2019) της Βρετανίδας σεναριογράφου, συγγραφέα και ηθοποιού Phoebe Waller-Bridge. Η σειρά αυτή που το 2019 σάρωσε τα βραβεία ΕΜΜΥ, έκανε την πρώτη της τηλεοπτική εμφάνιση το 2016. Όμως σε αρκετούς ήταν γνωστή και πιο πριν, καθώς είχε ανέβει στο θέατρο Soho London, ως μονόλογος και κατόπιν στο Edinburgh Fringe Festival (2013). Εξαιτίας της τεράστιας επιτυχίας της –θα καταλάβετε το λόγο παρακάτω- το 2019 κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τίτλο “Fleabag: The Scriptures-This is a love story” του εκδοτικού οίκου “Hodder & Stoughton”.

Στη σειρά, λοιπόν, βλέπουμε την ηρωίδα, Phoebe Waller, να βιώνει έναν φαύλο κύκλο συνεχών κι επαναλαμβανόμενων ραντεβού με άτομα ακατάλληλα για εκείνη. Το αποτέλεσμα είναι ν’ απογοητεύεται ενώ όσο προχωρούσε η κάθε σχέση της, γνώριζε καλά μέσα της την ημερομηνία λήξης. Η δυναμική κι αυτοσαρκαστική Phoebe Waller δίχως φόβο να τσαλακωθεί τολμούσε και προχωρούσε πάντα μπροστά, κάνοντας, όμως, συνεχώς το ίδιο λάθος· επέλεγε όμοια με τα προηγούμενα πρόσωπα. Κάτι που θυμίζει το μύθο του γνωστού μαγνήτη που λέμε κι ακούμε συχνά.

Η Phoebe Waller μέσα απ΄ έναν κυκεώνα μάταιων, ίσως, σχέσεων, δε διστάζει να «ξεγυμνωθεί» ψυχικά στην οθόνη. Άλλοτε ουρλιάζοντας και ξεσπώντας σε κλάματα κι άλλοτε γελώντας αυτοσαρκαζούμενη. Πάντοτε, όμως, μιλώντας ξεκάθαρα κι από καρδιάς μπροστά στην κάμερα, εκφράζοντας τις φοβίες και τις ανασφάλειές της. Τη βλέπεις και σου θυμίζει εσένα, εμένα, τους φίλους σου. Ίσως και γι΄ αυτό το λόγο η σειρά να σημείωσε τεράστια επιτυχία.

Η τηλεοπτική αυτή περσόνα δε θίγει ακριβώς το ζήτημα του έρωτα και των σχέσεων, αλλά την ικανότητα να βουτάμε στα σκοτάδια μας, φωτίζοντάς τα. Να διώχνουμε κάθε ίχνος ενοχής από μέσα μας, να κατανοούμε τον εαυτό μας και τα θέλω του, να συγχωρούμε τα λάθη μας, να φροντίζουμε τις πληγές μας και να προχωράμε μπροστά.

Αλήθεια τι  να ΄ναι αυτό που μας κάνει να έλκουμε συνεχώς άτομα ακατάλληλα και παρόλο που δυστυχούμε, κολλάμε. Ψυχολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι μας έλκει αυτό που νιώθουμε οικείο. Κάνουν λόγο για την αρχή της οικειότητας. Μια ασυνείδητη διαδικασία η οποία συμβαίνει απλά από μόνη της, χωρίς να την αντιλαμβανόμαστε. Ελκόμαστε απ΄ τα ίδια πρότυπα χαρακτήρων, γιατί είμαστε εξοικειωμένοι με το συγκεκριμένο κάθε φορά μοτίβο συμπεριφοράς. Εκεί νιώθουμε οικεία. Εκεί μένουμε ασφαλείς. Αυτό μπορούμε να διαχειριστούμε.

Για παράδειγμα κάποιος που έχει μεγαλώσει σ΄ ένα οικογενειακό περιβάλλον, που κυριαρχούσε η αδιαφορία, έχει μάθει να συμβιώνει μαζί της. Αυτή μπορεί να διαχειριστεί. Συνεπώς μια σχέση μ΄ ένα πρόσωπο που συνεχώς αδιαφορεί είναι οικεία. Κι ενώ επί της ουσίας δυστυχεί ακόμη κι αν αποχωρήσει, το πιθανότερο είναι στη συνέχεια να εμπλακεί σε μία εξίσου αδιάφορη σχέση. Δεν έχετε ακούσει αυτό που λένε ότι «θα βρεθεί κάποιος που θα μ΄ αγαπήσει τρελά αλλά δε θα ξέρω πώς να το διαχειριστώ». Κάπως έτσι.

Η ψυχολογία δίνει μια δική της ερμηνεία, που ΄ναι σαφέστατα αληθινή. Υπάρχει, όμως και μια άλλη οπτική, ίσως πιο απλή. Όταν εμπλεκόμαστε σε μια σχέση δεν μπορούμε να μαντέψουμε απ΄ την αρχή  αν με το άλλο πρόσωπο ταιριάζουμε ή όχι. Βουτάμε στα βαθιά να ζήσουμε όλα όσα νιώθουμε. Κι αυτό θεμιτό είναι. Στην πορεία της σχέσης βλέπουμε, βιώνουμε, μαθαίνουμε. Κι όταν αυτή λήξει έχουμε αποκτήσει εμπειρίες. Πηγαίνοντας στην επόμενη, πατάμε πιο σίγουρα στα πόδια μας. Κι αν κάτι δεν μας αρέσει απ΄ την αρχή ή αντιληφθούμε τις δυσάρεστες ομοιότητες με την προηγούμενη σχέση, μπορούμε να σκεφτούμε λογικά και ν΄ απομακρυνθούμε έγκαιρα.

Ο έρωτας, η οικειότητα κι η σύνδεση με τον άλλον είναι μια θεϊκή, συγκλονιστική εμπειρία αλλά ταυτόχρονα σκληρή και βαθιά πονετική. Η αγάπη ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Αγαπάμε τον εαυτό μας, πιστεύουμε σ΄ εμάς και ταυτόχρονα πιστεύουμε στον ίδιο τον έρωτα. Ποτέ δε χάνουμε την ελπίδα μας. Ακόμα κι αν αυτός κάποιες φορές μας απογοητεύει, δεν πειράζει. Αλήθεια, όλα είναι εντάξει. Εμείς πάμε παρακάτω.

Δείτε το “Fleabag” και θα καταλάβετε.