H νέα σχέση δεν υπόσχεται συναισθηματική ίαση

Δημιουργούμε σχέσεις, συνδεόμαστε συναισθηματικά με άλλους ανθρώπους και τις περισσότερες φορές, σχεδόν ασυνείδητα, προσπαθούμε μέσω του άλλου προσώπου να θεραπευθούμε. Ασφαλώς συμβαίνει και το αντίστροφο. Προσπαθούμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι θεραπευτές του άλλου. Πιο απλά αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις ως μια διαδικασία συναισθηματικής ίασης. Δίχως αυτό να ΄ναι απαραίτητα κακό. Όταν, όμως, επιθυμούμε να θεραπεύσουμε κάποιον, πρέπει πρώτα να τον ρωτήσουμε αν είναι πρόθυμος ν΄αφήσει όλα εκείνα που τον κάνουν ν΄ αρρωσταίνει. Ακόμη κι αν πρόκειται για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μπαίνοντας σε μια νέα σχέση, ονειρευόμαστε και νιώθουμε τα πιο όμορφα συναισθήματα. Δημιουργούμε πολλές και μεγάλες προσδοκίες που συχνά συνοδεύονται από κάποιες αόρατες κι ασυνείδητες εντολές, οι οποίες συνδέονται με το παρελθόν. Συναισθήματα και συμπεριφορές που βασίζονται στο πρότυπο μιας παρελθοντικής σχέσης που έληξε, αφήνοντας σε κάποιους γλυκόπικρες αναμνήσεις, ενώ σ΄ άλλους απλώς συναισθηματικά χαστούκια. Τα κάθε είδους συναισθήματα αυτής της σχέσης δημιουργούν τις αόρατες κι ασυνείδητες εντολές που κυριαρχούν ως οδηγοί στη επόμενη σχέση.

Στο σημείο αυτό που η καινούρια σχέση ξεκινά, ξεκινούν παράλληλα και τα δύσκολα. Μην το εκλάβετε ως αρνητικό κι απαισιόδοξο. Επειδή πάντοτε οι δυσκολίες φέρνουν ενδυνάμωση, όσο κι αν δε μας επιτρέπουμε να το δούμε. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλά και διαφορετικά παραδείγματα, που ωθούν ν΄ αντιληφθούμε τι σημαίνει «ξεκινούν τα δύσκολα».

Κάποιοι, παρ’ όλο που ζουν ένα νέο έρωτα, παραμένουν προσκολλημένοι σε σχέσεις παρελθοντικές που δε λειτούργησαν. Αφήνουν ανοιχτές τις πληγές της προηγούμενης σχέσης, ειδικά όταν η επιλογή του χωρισμού δεν ήταν αποκλειστικά δική τους υπόθεση. Άλλοι αρνούνται ν΄ αποδεχθούν ότι το παρελθόν τελείωσε και παρόλο που χώρισαν και τώρα βρίσκονται με κάποιον άλλον άνθρωπο, ελπίζουν για ένα δικό τους λόγο, ότι θα καταλήξουν και πάλι μαζί μ΄ εκείνον τον παλιό έρωτα. Κι απλώς περιμένουν. Μερικοί αρκούνται στο να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ό,τι εξακολουθεί να τους φθείρει.

Κι όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό σημείο· αρνούνται ασυνείδητα ν΄ απελευθερώσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους απ΄ το παρελθόν και να δώσουν έστω και μια ευκαιρία στο νέο άνθρωπο πλάι τους και στο μέλλον που ξετυλίγεται μπροστά τους. Ελπίζουν σιωπηλά ότι ίσως η νέα αυτή σχέση κατορθώσει να τους θεραπεύσει.

Μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν οι συγκρίσεις. Είτε θετικά είτε αρνητικά κι αν είναι τα σημάδια που αφήνουν οι προηγούμενες σχέσεις, όλα έχουν μονάδες σύγκρισης. Ο νυν έκανε αυτό που ο πρώην δεν έκανε, όμως με τον πρώην ένιωθες έτσι που δε νιώθεις με το νυν. Πώς ακούγεται; Όπως κι αν ακούγεται το αποτέλεσμα είναι η παραμονή στο κελί του παρελθόντος. Δίχως, όμως, να εξαφανίζονται οι ελπίδες ότι όλες αυτές οι σκέψεις και τα συναισθήματα με τον καιρό θ΄ ατονήσουν, θα εξαφανισθούν κι η νέα σχέση θα κατορθώσει να εξελιχθεί. Απλώς ελπίδες που παραμένουν ελπίδες..

Υπάρχουν όμως κι άλλοι που καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ορμώμενοι από αγάπη και μόνο να στηρίξουν το ταίρι τους σε ό,τι δύσκολο αντιμετωπίζει. Καταπίνουν κάθε ίχνος εγωισμού τους, υπομένουν όποια τυχόν αρνητική συμπεριφορά δέχονται από ΄κείνο, με μοναδικό στόχο τους να δημιουργήσουν στον άλλο την εντύπωση της ασφάλειας και της κατανόησης. Καθόλου κακό, όμως, τις περισσότερες φορές, καταλήγουν να μην εκφράζουν στη σχέση τους τα συναισθήματα και τις δικά τους επιθυμίες. Ίσως, μάλιστα, να μην το αντιλαμβάνονται, καθώς αυτό που έχουν μάθει να κάνουν και στις προηγούμενες σχέσεις είναι να υποστηρίζουν και ικανοποιούν τις επιθυμίες του εκάστοτε συντρόφου. Ίσως δε βίωσαν ποτέ πραγματικά πώς είναι να υπάρχει δίπλα σου κάποιος που νοιάζεται για σένα, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς και στις νέες σχέσεις που δημιουργούν.

Ο σκοπός σε όλα αυτά τα παραδείγματα είναι ένας. Η συναισθηματική θεραπεία είτε του ίδιου του εαυτού είτε του συντρόφου. Πράγμα, όμως, το οποίο τελικά δε γίνεται ή τουλάχιστον δε γίνεται εύκολα, για να μην είμαστε απόλυτοι. Κι ο λόγος που τελικά δε γίνεται, είναι ότι είτε ο ίδιος ο εαυτός μας είτε ο άλλος δε θέλει να θεραπευθεί απ΄ το παρελθόν. Έτσι σε όλες τις περιπτώσεις η κατάληξη είναι το συναισθηματικό κλείσιμο στον εαυτό. Όχι επειδή μας φοβίζει ή μας αγχώνει μια καινούρια σχέση κι αυτός ο νέος άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας. Κατά βάθος αυτό που φοβόμαστε είναι μη βιώσουμε και πάλι τις ίδιες καταστάσεις, που ζήσαμε και στο παρελθόν. Είτε αυτές ήταν θετικές είτε αρνητικές για κάποιο λόγο τέλειωσαν. Και κάθε τέλος προκαλεί πόνο. Αυτό φοβόμαστε. Κι ο φόβος αυτός από μόνος του μάς κολλά σ΄ ένα παρελθόν, που γίνεται παρόν και διαμορφώνει το μέλλον. Κι ο εαυτός μας παραμένει ίδιος, χωρίς να θεραπεύεται.

Ίσως τελικά αυτό που θα μπορούσαμε σιγά-σιγά να κάνουμε είναι ν’ αποδεχθούμε ότι  η μόνη αλήθεια είναι το παρόν, βάζοντας ένα στοπ στους δύο ανύπαρκτους επί της ουσίας χρόνους, του παρελθόντος και του μέλλοντος. Να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας και στους άλλους να περπατήσουν πλάι μας δίχως φόβο και πόνο για ένα παρελθόν που δεν υπάρχει πια. Ίσως τελικά η πολυπόθητη αυτή θεραπεία να κρύβεται μόνο στο παρόν.