Ισορροπία ανάμεσα σε συναίσθημα και λογική

Όλοι ονειρευόμαστε τον ιδανικό σύντροφο, με τον οποίο πιασμένοι χέρι-χέρι θα βαδίζουμε στα μονοπάτια της ζωής. Τα όνειρα όντως είναι όμορφα, αρκεί να γίνονται πραγματικότητα και να μην παραμένουν στη φαντασιακή τους διάσταση. Ίσως ένα απ’τα πιο δύσκολα ερωτήματα, που οφείλουμε να θέσουμε στον εαυτό μας, είναι τι σημαίνει για μας ιδανικός σύντροφος. Ένα ερώτημα που με τη σειρά του γεννά περισσότερα. «Αν τον βρω, πώς θα αναγνωρίσω ότι είναι ο κατάλληλος; Κι αν στην πορεία γνωρίσω κάποιον άλλο, που φαντάζει ιδανικότερος, τι κάνω; Αν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα εκείνος αλλάξει ή αλλάξω εγώ, η σχέση πού οδεύει;»

Θα σκεφτείτε πώς είναι δυνατό να επιλέξω εκείνον που θα ερωτευθώ, όταν αυτό απλά συμβαίνει. Θ’ αναρωτηθείτε αν γίνεται να τοποθετούμε τους ανθρώπους και τις επιθυμίες μας σε κουτάκια και να οριοθετούμε τον έρωτα και την αγάπη. Και θα ‘χετε δίκιο. Η επιλογή, όμως, του κατάλληλου για τον καθένα μας συντρόφου είναι, ίσως, απ’ τις πιο σημαντικές και καθοριστικές για τη ζωή μας αποφάσεις.

Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με βάση τα συναισθήματά τους και πράττουν αυτό που η καρδιά τους προστάζει. Ερωτεύονται, παθιάζονται κι επιθυμούν –ασυνείδητα ή κι συνειδητά– να βιώνουν την ερωτική σχέση στα άκρα. Τα κριτήρια, δυνάμει των οποίων επιλέγουν τον σύντροφό τους, είναι ο έρωτας, το πάθος κι η χημεία. Ή τουλάχιστον αυτά παίζουν για ‘κείνους τον πρωταρχικό ρόλο.

Υπάρχουν κι αυτοί που βασίζονται στη λογική και διαλέγουν τον εν δυνάμει σύντροφό τους με γνώμονα το μυαλό. Βασικό κριτήριο για ‘κείνους αποτελεί η ασφάλεια κι η πρακτική καθημερινότητα. Επιλέγουν εκείνον με τον οποίο μπορούν να βιώνουν με άνεση κι ευκολία τα καθημερινά πράγματα της σχέσης· σπίτι, παιδιά, δουλειές, οικονομικά. Ασφαλώς και σ’ αυτή την περίπτωση συνυπάρχει και το κριτήριο του έρωτα, απλώς δεν κυριαρχεί στην επιλογή τους.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν υπάρχει κάτι λάθος. Δε σημαίνει ότι αυτοί που επιλέγουν τις ερωτικές τους σχέσεις με βάση τη λογική, αισθάνονται λιγότερο απ’ τους άλλους. Αλλά ούτε κι οι άλλοι που επιλέγουν τον παθιασμένο έρωτα, δεν ενδιαφέρονται για την ασφάλεια της καθημερινότητάς τους. Κάπου εδώ, ίσως, να βρίσκεται κι η λύση της εξίσωσης των ερωτικών σχέσεων· η  ισορροπία ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική. Η ύπαρξη της αντικειμενικότητας των πραγμάτων.

Αρκετοί, εύλογα, θα σκεφτείτε ότι μπορεί να μην υπάρχει τρόπος να εκλογικεύεις την καρδιά κι όσα αυτή αισθάνεται. Κάτι τέτοιο μπορεί να ‘ναι εφικτό, εφόσον γνωρίζεις τον εαυτό σου κι έχεις αναγνωρίσει τα ελαττώματα και τα προτερήματά σου. Αφού έχεις κατασταλάξει σε όλα όσα θέλεις από μια σχέση κι απ’ τον εν δυνάμει σύντροφό σου, τότε μπορείς να επιλέξεις τον άνθρωπο εκείνο που μπορεί να βαδίσει πλάι σου.

Είθισται στην έναρξη μιας ερωτικής σχέσης να προσπαθούμε να δείξουμε τον καλό μας εαυτό, κάτι που προφανώς δε γίνεται εσκεμμένα. Επιθυμούμε να ‘μαστε αρεστοί. Όταν ερωτευόμαστε, δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε αν τα ελαττώματα του άλλου μας ταιριάζουν. Το ίδιο ισχύει και για το άλλο μέλος της σχέσης. Ο χρόνος, όμως, κυλά κι επειδή ο έρωτας και το πάθος δε διαρκούν παντοτινά, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα ο καθένας μας αποκαλεί κουσούρια κι αδυναμίες. Εκεί εμφανίζονται οι πρώτες κρίσεις στα ζευγάρια. Κι οι σχέσεις είτε συνεχίζονται είτε διακόπτονται.

Φανταστείτε τη σχέση μεταξύ ενός εσωστρεφούς κι ενός εξωστρεφούς ανθρώπου. Για παράδειγμα, κάποιον που θέλει κάθε βράδυ να βγαίνει έξω και να διασκεδάζει με κόσμο, ενώ ο σύντροφός του προτιμά να μένει μέσα. Μπορεί ο ένας να καλύπτει τις επιθυμίες του άλλου συνεχώς; Ή σκεφτείτε δύο ανθρώπους που θέλουν να ‘χουν τον έλεγχο της σχέσης τους και να ‘ναι αυτόνομοι. Μπορούν να συνυπάρξουν οι δύο αυτοί άνθρωποι; Σίγουρα όχι για μεγάλο διάστημα.

Οι σχέσεις δεν είναι εύκολες κι οι επιλογές μας πολλές φορές, μ’ όποια κριτήρια κι αν αποφασίζουμε, μας οδηγούν στο να ερωτευόμαστε αυτόν που δεν ταιριάζει με τον δικό μας χαρακτήρα. Έτσι, όμως, ωριμάζουμε, εξελισσόμαστε, προχωράμε μπροστά και (το κυριότερο) γνωρίζουμε ακόμη καλύτερα τον εαυτό μας και μαθαίνουμε να υποστηρίζουμε τα «θέλω» μας. Όσο μεγαλώνουμε τα κριτήριά μας διαφοροποιούνται. Απ’ τις εμπειρίες που αποκομίζουμε, μαθαίνουμε να επιλέγουμε αυτόν που οι δικές του ατέλειες θα ταιριάζουν με τις δικές μας. Εκείνον που ακόμη κι αν μας δυσκολεύει, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Η αρχική ερωτική έλξη που αισθανόμαστε είναι απόλυτα φυσιολογική κι υγιής. Ούτε επιλέγεται ούτε κι ελέγχεται. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο θ’ ανταποκριθούμε και θα διαχειριστούμε το συναίσθημα αυτό ανήκει αποκλειστικά σ’ εμάς. Με οποιαδήποτε κριτήρια κι αν επιλέγουμε τους συντρόφους μας, να θυμόμαστε ότι οι επιλογές μας είμαστε εμείς. Κι αν τις ακυρώσουμε, είναι σαν ν’ ακυρώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.