Μην κοιτάς πίσω, εσύ πας μπροστά!

Έχει τύχει ποτέ να νιώθεις ότι θέλεις να προχωρήσεις μπροστά, αλλά για κάποιο λόγο να μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν; Να συνεχίζεις, όμως, καταβάλλοντας έντονες προσπάθειες ώστε να ξεφύγεις, αλλά το παρελθόν να βρίσκεται πάντοτε μπροστά σου; Κι ανίκανος να το αντιμετωπίσεις, ξεκινάς τα πισωγυρίσματα· έστω και μόνο μέσα στο μυαλό σου.

Αρχίζεις να βρίσκεις άπειρες δικαιολογίες και να αντιστέκεσαι στην αλλαγή, που βαθιά μέσα σου γνωρίζεις ότι πρέπει να κάνεις. Φόβος, ανασφάλεια, τύψεις, ενοχές, παράπονα, εκδίκηση, ψυχολογική πίεση· τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθηματικά βάρη κι εσύ ανήμπορος να τα ξεπεράσεις, απλά περιμένεις. Κάποιες φορές δίχως καν να γνωρίζεις τι ακριβώς είναι αυτό που περιμένεις.

Πίστεψες –κι ίσως όχι άδικα– ότι η ζωή σου, όπως την έχεις διαμορφώσει, δε θ’ άλλαζε. Θα συνέχιζες να ‘σαι με ‘κείνον τον άνθρωπο, που την στιγμάτισε και που τον αγάπησες πιο πολύ κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Απ’ την αρχή της σχέσης σας, ευχόσουν να ‘στε μαζί και τίποτα να μη σας χωρίσει. Δυστυχώς, όμως, αυτό που ευχόσουν βαθιά μέσα σου να μη συμβεί, συνέβη. Χωρίσατε κι αναλογίζεσαι τι ‘ναι αυτό που έφταιξε. Επειδή, ίσως, ελπίζεις ακόμη και τώρα ότι μπορείς να πολεμήσεις την αιτία του χωρισμού σας και να κατορθώσεις να ‘στε και πάλι μαζί.

Πιστεύεις ότι η δική σου αγάπη είναι ικανή να αλλάξει εκείνον τον άνθρωπο και να τον φέρει ξανά κοντά σου. Βυθίζεσαι στις σκέψεις σου και περιμένεις. Αντί ν’ αποδεχθείς αυτό που συνέβη και να προχωρήσεις μπροστά, αφήνεις τον χρόνο ανεκμετάλλευτο να σε προσπερνά, χάνοντας τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται μπροστά σου· αφού εσύ δεν τις βλέπεις καν, παραμένοντας κολλημένος στο παρελθόν σου.

Υπάρχουν μέρες που η θύμησή του σου ‘ναι ακόμη πιο έντονη. Τον σκέφτεσαι κι αναρωτιέσαι πού να ‘ναι τώρα. Ποια άλλα χέρια μπορεί να κρατά. Κοιτάζεις μέσα σου και βλέπεις τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού σου. Κοιτάζεις στον καθρέφτη σου και βλέπεις τα δικά του κομμάτια. Το μυαλό σου ταξιδεύει πίσω, στο κοινό σας παρελθόν. Νιώθεις σαν να μην υπάρχει κάποιος άλλος, πέρα από εσάς τους δύο.  Εσύ κι αυτός, κι ένας αγώνας μεταξύ σας, δίχως να ξέρεις αν στο τέλος θα υπάρξει νικητής ή θα ‘στε κι οι δύο χαμένοι.

Αναρωτιέσαι αν έχεις τη δύναμη ν’ αλλάξεις την τωρινή σας κατάσταση. Προσπαθείς να απαντήσεις σ’ όλα τα ερωτήματα, που σου άφησε αναπάντητα. Υπομένεις, περιμένεις, μένεις με μια σκέψη κολλημένη στο μυαλό σου· ότι δεν μπορεί, κάτι θα γίνει και θα ‘στε πάλι μαζί. Τοποθετείς το παρόν σου σε μια κατάσταση αναμονής για ένα παρελθόν, που δεν έχει μέλλον. Ενώ μέσα σου γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν.

Κάποιοι λένε ότι ο άνθρωπος αλλάζει όταν βιώσει απώλειες και πόνο ή βαθιά αγάπη. Ξέρεις ότι στη δική σου περίπτωση ο άνθρωπος αυτός βίωσε κι απώλειες και πόνο κι αγάπη· επειδή έχασε πολλά στην πορεία της ζωής του, όμως εσύ τον αγκάλιασες, προσφέροντάς του τόση αγάπη, ικανή ν’ απαλύνει πληγές και να τον δυναμώσει. Μόλις, όμως, αισθάνθηκε δυνατός απ’ τη δική σου αγάπη, έφυγε. Επειδή εκείνη τη χρονική περίοδο της ζωής του βρήκε κάτι που τον εξυπηρετούσε περισσότερο από ‘σένα και διευκόλυνε το παρόν του και τους σκοπούς του. Εσύ, όμως, εξακολουθείς να μένεις στο παρελθόν σου μαζί του, πιστεύοντας ότι θ’ αλλάξει.

Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει κάποιες απ’ τις συνήθειές του. Η ουσία του, όμως, δεν αλλάζει, επειδή βίωσε κάποια γεγονότα, που την επόμενη στιγμή θα ξεχάσει, δίχως ν’ αφήσει να τον αγγίξουν. Κι εσύ γνωρίζεις ότι ακόμη κι αν γυρίσει μετανιωμένος κι είστε πάλι μαζί, μόλις βρεθεί στον δρόμο του αυτό που θα τον εξυπηρετεί περισσότερο, έστω και προσωρινά, θα φύγει ξανά.

Και συνεχίζεις να περιμένεις και να ελπίζεις ότι μπορεί αυτή τη φορά η ιστορία σας να έχει μία διαφορετική κατάληξη. Διώχνεις από δίπλα σου ανθρώπους που περιμένουν εσένα και θέλουν μόνο να σε βλέπουν να χαμογελάς και να ζεις. Νεκρώνεις το παρόν σου, εμμένοντας σε ένα παρελθόν που, τελικά, το μόνο που σου προσέφερε ήταν πόνος κι απογοήτευση.

«Μήπως είναι καιρός να κλείσεις κάποιες πόρτες; Όχι λόγω υπερηφάνειας, εγωισμού ή αλαζονείας, αλλά απλώς και μόνο επειδή δεν οδηγούν πουθενά!» Σταμάτα να περιμένεις κάτι που ξέρεις ότι δε θ’ αλλάξει. Επειδή το ‘χεις ζήσει κι είδες ότι δεν αλλάζει. Φρόντισε να μαθαίνεις όσα η ζωή σου διδάσκει, μέσω προσώπων και καταστάσεων. Διαφορετικά, θα αναγκαστείς να τα ζεις ξανά και ξανά, μέχρι να καταλάβεις. Κι ίσως τότε να ‘ναι πια αργά.

Γι’ αυτό ζήσε το παρόν σου και συμφιλίωσέ το με το παρελθόν. Επειδή μόνο τότε θα μπορέσει να υπάρξει ένα ευτυχισμένο μέλλον.