Όπως διαλέγεις την αρχή έτσι και το φινάλε

Ο έρωτας έρχεται από μόνος του, λένε. Δεν τον διαλέγουμε εμείς. Τον αντικρίζουμε ξαφνικά να βρίσκεται μπροστά μας. Κοιτώντας μας στα μάτια, μας φωνάζει να τρέξουμε σ΄ εκείνον. Κι εμείς ορμάμε πάνω του. Κι εκείνος μας κατακτά, μας κυριεύει.

Ο έρωτας είναι αυτός που μας διαλέγει, λένε. Κι εμείς, υπακούοντας στις εντολές του, ταξιδεύουμε μαζί του για να φτάσουμε σ΄ έναν προορισμό, που εκείνος έχει επιλέξει για εμάς και που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. Αυτό είναι ένα ρομαντικό σενάριο του έρωτα. Σαν αυτούς που παρουσιάζονται στις αισθηματικές ταινίες με το γνωστό happy end.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Επειδή αποκλειστικά και μόνο εμείς επιλέγουμε τον έρωτα. Και κάθε φορά που τον επιλέγουμε, διαλέγουμε και το τέλος του. Όταν επιλέγουμε τον άνθρωπο, με τον οποίο επιθυμούμε να δημιουργήσουμε σχέση, ανάλογα με τις συνθήκες που υφίστανται, τις καταστάσεις που βιώνουμε, τις ενδείξεις και τα γεγονότα, πάντοτε μέσα μας γνωρίζουμε την κατάληξη που η σχέση θα έχει. Είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική.

Τώρα θα σκεφτείτε ότι αυτό δεν είναι νόμος και σίγουρα δεν μπορούμε να ΄μαστε απόλυτοι. Ότι στα θέματα καρδιάς, δε χωρά η λογική. Ότι πολλές φορές δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά μόνο ν΄ ακολουθήσουμε πιστά και τυφλά όλα όσα αισθανόμαστε για εκείνο το πρόσωπο, που στα μάτια του βλέπουμε μόνο τον έρωτα. Κι ας μην ευνοούν οι συνθήκες, για παράδειγμα. Κι αυτό, όμως, από μόνο του δεν είναι μια επιλογή;

Εξετάζοντας μερικά παραδείγματα, θα κατανοήσουμε κάποιους παράγοντες που έχουν καταλυτικό ρόλο στο φινάλε μιας σχέσης. Ασφαλώς πάντοτε θα υπάρχουν κι αστάθμητοι παράγοντες, όπως π.χ. η απώλεια της ζωής, που βάζει ένα απότομο κι αναπάντεχο τέλος στον έρωτα. Κι αυτό είναι κάτι που κανένας δεν γνωρίζει, κανένας δεν επιλέγει και σε κανέναν φυσικά δεν αξίζει. Πλην, όμως, υπάρχει.

Βλέπουμε τους έρωτες εκείνους που ενώ καίγονται να το φωνάξουν, παραμένουν σιωπηλοί δίχως να εκδηλώνονται. Η φλόγα τους ολοένα φουντώνει, χωρίς να μπορεί να σβήσει. Είναι αυτοί οι έρωτες που για διάφορους λόγους –κάποιες φορές κι απροσδιόριστους– παραμένουν ανεκπλήρωτοι. Έρωτες που βιώθηκαν μόνο στη φαντασία του μυαλού. Έρωτες που όταν περιγράφονται πάντοτε ξεκινούν και καταλήγουν στο ίδιο αν.. Κι είναι αυτοί οι έρωτες που στο τέλος καίγονται απ΄ την ίδια τους τη φλόγα, γίνονται στάχτη κι εξατμίζονται, αφήνοντας απωθημένα για όσα βίωσαν μονάχα στη φαντασία τους.

Οι απαγορευμένοι έρωτες που σχεδόν πάντα απ΄ την αρχή τους συνοδεύονται από φόβο για την ημερομηνία λήξης τους. Συναρπαστικοί, αγχωτικοί, παράλογοι, παράνομοι κι άδοξοι έρωτες, που μοιράζονται μόνο μεταξύ των δύο εραστών. Έρωτες που ξεκίνησαν μυστικά και κρυφά, για να λήξουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όπως τους αξίζει· κρυφά και χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Οι αναποφάσιστοι έρωτες, που απ΄ τη μια ενθουσιάστηκαν, υποσχέθηκαν, έταξαν αλλά ποτέ δεν έπραξαν και ποτέ δεν τήρησαν. Δείλιασαν μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα. Προτίμησαν την ασφάλεια του «παίρνω» και φοβήθηκαν το ρίσκο του «δίνω». Παρέμειναν μόνο στα λόγια και τις φρούδες ελπίδες, δίχως να παρουσιάσουν πράξεις. Κι όταν κατέληξαν, απλά χάθηκαν στο χρόνο, κουβαλώντας μαζί κι όλες τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν. Έρωτες που δεν υπήρξαν ποτέ.

Οι φαινομενικοί έρωτες που υπαγορεύονται μόνο από πρέπει και συμφέροντα. Απ΄ το μυαλό κι όχι απ΄ την καρδιά. Έρωτες σαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Έρωτες που λειτουργούν πάνω σ΄ εγκατεστημένα προγράμματα, τα οποία κάθε φορά εξυπηρετούν ένα σκοπό και κάποιο συμφέρον. Έρωτες που κάποτε θα λήξουν μ΄ ένα delete, διαγράφοντας παράλληλα κι όλα τα δεδομένα τους.

Όλοι σχεδόν γνωρίζουμε στο βάθος της ψυχής μας το φινάλε μιας σχέσης. Μόνο που τις περισσότερες φορές -χωρίς αυτό να ΄ναι κατακριτέο– για να νιώσουμε καλύτερα κι ίσως για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας. Ήταν λάθος το timing, λέμε. Οι συνθήκες δεν ευνοούσαν. Οι καταστάσεις ήταν μπλεγμένες. Όλα αυτά δεν είναι κάτι άλλο, παρά μόνο δικαιολογίες. Κι ο έρωτας δεν εμπλέκεται με τις δικαιολογίες. Επειδή σ΄ έναν έρωτα που σέβεται όλο του το μεγαλείο, δεν υπάρχει λάθος χρόνος, λάθος εποχή, λάθος στιγμή. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λάθος στον έρωτα.

Ακόμη, όμως, κι αυτός ο έρωτας που διαλύει τα πάντα στο πέρασμά του, που βουτά χωρίς ανάσα και παρασύρεται στο πάθος του, που ταρακουνά όλη μας την ύπαρξη μας, που τον βιώνουμε και ζει σαν να μην υπάρχει αύριο,  στο τέλος παίρνει αυτό που του αξίζει. Ένα φινάλε έντονο και μεγαλειώδες. Ακόμη κι αν ένας τέτοιος έρωτας φτάσει στο χωρισμό, αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του. Ένας έρωτας που ποτέ δεν ξεχνιέται. Παραμένει αλησμόνητος.

Λένε, λοιπόν, ότι ο έρωτας έρχεται από μόνος του. Όμως, τελικά, εμείς τον διαλέγουμε και μαζί διαλέγουμε και το τέλος του.