Όταν αγαπάς απλά, αγαπάς πιο δυνατά

Σ΄ αγαπάει και το νιώθεις. Φροντίζει κάθε στιγμή να στο δείχνει. Δίχως υπερβολικές και βαρύγδουπες δηλώσεις. Εκεί στα απλά και καθημερινά πράγματα, που όμως είναι τόσο σημαντικά για να σε κάνουν να νιώθεις ασφάλεια, ηρεμία, οικειότητα κι αγάπη. Το ίδιο πάλι αισθάνεσαι κι όταν τσακώνεστε. Ακόμη κι όταν φταις εσύ. Τότε, μάλιστα, είναι που νιώθεις ότι σ΄ αγαπάει περισσότερο. Επειδή παραμερίζει κάθε ίχνος εγωισμού, που ‘χει μέσα του.

Υποχωρεί, παραχωρώντας τόσο σε σένα όσο και στον εαυτό του, χώρο και χρόνο για να διαχειριστείτε την όποια, τυχόν, δύσκολη κατάσταση μεταξύ σας. Επειδή σεβόμενος τα συναισθήματά σας αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, προτιμά να αφήσει το λόγο σ΄ εσένα. Όχι, δε συμβιβάζεται. Απλώς σου δείχνει μ΄ αυτό τον τρόπο ότι σε σέβεται, παρόλο που διαφωνείτε. Μέσα του ξέρει ότι στο τέλος θα βρείτε μαζί τη λύση.

Μακάρι να ‘ταν  όλες οι σχέσεις έτσι, θα σκεφτείτε. Μακάρι να λειτουργούσαν όλοι κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα πείτε. Πόσο διαφορετικοί θα ήταν οι έρωτές μας, αν βαφτίζαμε παραχωρήσεις τους συμβιβασμούς μας; Τελικά ποια λάθη κάνουμε στον έρωτα; Τ΄ αντιμετωπίζουμε, όντως, σαν δικά μας λάθη; Ή, κυριευμένοι απ΄ τον εγωισμό μας, ρίχνουμε όλα τα βάρη στον άνθρωπό μας; Γιατί φοβόμαστε να του παραχωρήσουμε χώρο και χρόνο; Γιατί φοβόμαστε να εκφράσουμε ό,τι επιθυμούμε; Και γιατί αρκετές φορές επιλέγουμε απλά και μόνο να συμβιβαζόμαστε; Φοβόμαστε πράγματι; Κι αν ναι, τι φοβόμαστε;

Θεωρώ ότι η απάντηση σ΄ όλα αυτά τα εύλογα ερωτήματα είναι μία. Αν, ίσως, αντιλαμβανόμασταν την αγάπη και τον έρωτα ως την απόλυτη υπέρβαση, να ήμασταν σε θέση ν΄ αντιμετωπίσουμε διαφορετικά τις σχέσεις μας. Υπέρβαση, επειδή αγαπώ σημαίνει υπερβαίνω τον εαυτό μου, παραμερίζω τον εγωισμό μου και παραχωρώ τον εαυτό μου στον άλλον. Αγαπώ σημαίνει προσφέρω, δίνω αλλά και δίνομαι. Και ταυτόχρονα πολλές άλλες «συνώνυμες» λέξεις· μοιράζομαι, πονάω, τολμάω, ρισκάρω, παλεύω, υπο-μένω, μένω. Όλ’ αυτά για μένα και για τον άνθρωπο που φωνάζω ότι αγαπάω. Και κυρίως σημαίνει ότι δε φοβάμαι. Είμαι εκεί, με δύναμη για το ταίρι μου και για τη σχέση μας.

Καμιά φορά, όμως, ο εγωισμός μας κολλάει στις λέξεις –ασφαλώς στις λάθος λέξεις– μ’ αποτέλεσμα να χάνει όλη την ουσία. Για παράδειγμα όταν η σχέση μας κυλά ομαλά, σαφώς κι είμαστε ικανοποιημένοι. Κατά κάποιο τρόπο τρέφεται κι ο εγωισμός μας. Τότε λέμε ότι αγαπιόμαστε πολύ. Φυσικά φτάνει η στιγμή που κάτι δε μας καλύπτει κι ιδιαίτερα. Ή μας κάνει να νιώθουμε πίεση. Το κόκκινο λαμπάκι μέσα μας ανάβει και τότε όποιον πάρει ο χάρος. Καθόμαστε, υποτίθεται, να συζητήσουμε με το σύντροφό μας, να λύσουμε τις διαφορές μας και δεν αφήνουμε τίποτα να πέσει κάτω. Είναι λες και βρισκόμαστε σε δικαστήριο. Δημιουργούμε μια εικονική δίκη, με μοναδικό σκοπό το ποιος θα επιβληθεί στον άλλον, ώστε τελικά να επικρατήσει. Ο δυνατός θα κερδίσει, ο αδύναμος και φοβισμένος, απ΄ το να χάσει τη δίκη, θα προτιμήσει τελικά να συμβιβαστεί.

Ο έρωτας, η αγάπη κι οι σχέσεις δεν είναι, όμως, δικαστήριο. Εκεί πηγαίνουμε, όταν, δυστυχώς ή ευτυχώς, μια σχέση έχει ήδη λήξει. Και προσπαθούμε μέσω τρίτων προσώπων, να επιβληθούμε στον μέχρι τότε σύντροφό μας, σφραγίζοντας το επίσημο τέλος της σχέσης μας με το δικό μας όνομα στη θέση του νικητή. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, υπάρχουν πολλοί που αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την όποια διαφορά έχουν με το σύντροφό τους. Απλώς δεν έχουν δίπλα τους ούτε δικηγόρους, ούτε δικαστή για ν΄ αποφασίσει ποιος απ’ τους δύο έχει δίκιο.

Μπορούμε όμως, τέτοιου είδους συμπεριφορές να τις βαφτίζουμε αγάπη κι έρωτα; Όταν ο εγωισμός μπαίνει μπροστά κι αντί να χτίσει τη σχέση, τελικά την καταστρέφει; Όταν ένας απ΄ τους δύο από φόβο και μόνο υποχωρεί και τελικώς συμβιβάζεται; Όμως εσύ πράγματι αγαπάς, αληθινά. Σκέψου λοιπόν, ότι ακόμη κι αν υποχωρείς, δεν σημαίνει ότι συμβιβάζεσαι. Απλά καταπίνεις τον εγωισμό σου και δίνεις χώρο και χρόνο στο σύντροφό σου να κατανοήσει τη διαφορά σας και την όποια στάση του απέναντί σου. Και μαζί να βρείτε μια κοινή γραμμή πλεύσης. Του αφήνεις χώρο να κινηθεί, να νιώσει ελεύθερος και να έρθει και πάλι κοντά σου. Επειδή αγαπώ σημαίνει ότι νικάω τους φόβους μου, σέβομαι και περιμένω. Επειδή η αγάπη είναι απλή, αλλά εμείς οι ίδιοι την κάνουμε να φαντάζει δύσκολη.

Ας μην αναλωνόμαστε, λοιπόν, σε λάθος λέξεις. Επειδή τελικά παραχωρώ σε σένα δε σημαίνει υποχωρώ στις δικές σου επιθυμίες, ούτε και συμβιβάζομαι με τα δικά σου θέλω. Σημαίνει ότι δε σ΄ αγαπάω επιλεκτικά, αλλά σ΄ αγαπάω πάντα· και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές μας.