Πιάσαμε πάτο· τέλεια!

Νιώθεις ικανοποιημένος απ΄ τη ζωή σου. Σχεδόν ευτυχισμένος. Φαινομενικά. Έχεις φτάσει σ ΄ εκείνο το σημείο που έχεις καταφέρει να δημιουργήσεις το δικό σου σπίτι, τη φωλιά σου· εκεί που καταφεύγεις όταν θες να ξεκουραστείς, να σκεφτείς, να μείνεις μόνος σου, να χαλαρώσεις ακόμη και να κρυφτείς απ΄ οτιδήποτε τυχόν σε παιδεύει. Η δουλειά σου σ΄ ευχαριστεί και μέσα απ΄ αυτή δημιουργείς και προσφέρεις. Έχεις τις παρέες σου, τους δικούς σου ανθρώπους να σε συντροφεύουν σ΄ όλες τις στιγμές της ζωής σου. Έχεις βρει κι έναν άνθρωπο που νιώθεις να σε συμπληρώνει. Αισθάνεσαι πλήρης και τόσο μα τόσο ερωτευμένος μαζί του. Ναι, η ζωή είναι όμορφη, σκέφτεσαι. Ναι, τα έχω όλα όπως ακριβώς θέλω, λες.

Και ξαφνικά, ως δια μαγείας, όλα εξαφανίζονται. Μέσα σε λίγα λεπτά βλέπεις να χάνονται όλα όσα έχεις, μέχρι στιγμής, κατορθώσει να χτίσεις. Το αν έφταιξες ή όχι δεν έχει και τόσο σημασία. Επειδή το αποτέλεσμα δεν αλλάζει· ή, έστω δεν αλλάζει εύκολα. Έχασες τη δουλειά σου. Για κάποιο λόγο αυτοί που θεωρούσες δικά σου πρόσωπα, απομακρύνθηκαν από σένα. Κι ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες και πίστεψες ότι σ΄ αυτόν βρήκες το σύντροφο της ζωής σου, σ΄ εγκατέλειψε. Κι ένα σωρό άλλες και διαφορετικές για σένα απώλειες. Νιώθεις απογοήτευση, πόνο, πίκρα κι απελπισία.  Αισθάνεσαι ότι δεν έχεις τίποτα, πέρα απ΄ το δικό σου χώρο, το καταφύγιό σου. Εκεί που τώρα κάθεσαι, ζώντας το δικό σου σημείο μηδέν· αυτό το μικρό στρογγυλό τίποτα.

Σχεδόν όλοι κάποτε βιώσαμε αυτό το τίποτα. Νιώσαμε το σημείο μηδέν. Ίσως κάποιοι και τώρα, τη στιγμή αυτή, να αισθάνονται ότι βρίσκονται στο μηδέν. Τη στιγμή που απλά σταματάς να μιλάς. Να νιώθεις. Να θέλεις. Τότε που δεν κάνεις πια τίποτα. Δεν περιμένεις τίποτα και κανέναν. Όταν τα πάντα τελειώνουν για ν΄ αρχίσουν και πάλι. Όταν έχεις αδειάσει εντελώς, όμως τώρα έχεις καινούργιο χώρο ώστε να ξεκινήσεις να τον γεμίζεις. Το σημείο μηδέν· εκεί που δεν έχεις τίποτα κι όμως έχεις τα πάντα. Η μοναδική στιγμή στη ζωή σου που μπορείς να ζήσεις το τώρα. Ούτε το πριν, ούτε το μετά. Εσύ, το τώρα και το κενό. Παίρνεις φόρα και ξεκινάς. Για το καινούργιο.

Δυστυχώς αυτό που έχουμε μάθει να κάνουμε πολύ καλά είναι να γεμίζουμε τους εαυτούς μας συνεχώς. Να γεμίζουμε την προσωπικότητά μας, την ψυχή μας, όλο μας το είναι με κάθε είδους συναισθήματα, είτε αυτά είναι ερωτικά, παθιασμένα, βλαβερά κι απόλυτα είτε λογικά, ψυχρά, σταθερά και μετρημένα. Γεμίζουμε με προσδοκίες κι επιθυμίες, άλλοτε ανούσια εφικτές κι άλλοτε ανέφικτες. Ζούμε τη ζωή μας αλληλεπιδρώντας με τους άλλους, έχοντας στο μυαλό μας να εισπράξουμε και να ρουφήξουμε όσα μπορούμε απ΄ αυτούς. Τρέφουμε τις εμμονές μας και ικανοποιούμε τον εγωισμό μας. Όχι δεν είναι υπερβολικό, επειδή πολλές φορές το κάνουμε εντελώς ασυνείδητα. Επιδιώκουμε μόνο να μας γεμίζουμε. Έχοντας μπουχτίσει απ΄ όλα όσα βάζουμε μέσα μας, στο τέλος είτε η ίδια η ζωή μας αδειάζει είτε εμείς οι ίδιοι φτύνουμε το βάρος από μέσα μας επειδή δεν το αντέχουμε άλλο.

Αυτό, όμως, έχουμε μάθει να κάνουμε.  Πιεζόμαστε και πιέζουμε τους άλλους για ν΄ αποκτήσουμε όλα όσα θεωρούμε ότι χρειαζόμαστε, ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία μας. Πιστεύουμε ότι έτσι θα ΄μαστε ευτυχισμένοι. Κυνηγάμε για να πιάσουμε τα δύσκολα. Επειδή τ΄ απλά δε μας αρκούν. Και τελικά αυτό που μένει είναι το τίποτα. Σκοτώνουμε την αγάπη μέσα μας, αφού την καλύπτουμε με κάθε λογής σκουπίδια που μας ταΐζουμε. Πώς άνθρωπέ μου, γεμίζοντας ολοένα και περισσότερο τον εαυτό σου, θ΄ αφήσεις κενό χώρο για να ΄ρθει το ιδανικό, το φωτεινό;

Αναπόφευκτα κάποια στιγμή φτάνουμε σ΄ αυτό το μικρό στρογγυλό τίποτα, το σημείο μηδέν. Και τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε χάσει τα πάντα. Δεν έχουμε τίποτα κι όμως, τότε είναι που τα ΄χουμε όλα. Ίσως πρόκειται για την πρώτη βαθιά ανάσα που παίρνουμε κι ανάλαφροι πλέον μπορούμε να κάνουμε επανεκκίνηση. Βγαίνουμε απ΄ το μικρόκοσμό μας και αντικρίζουμε το τώρα και τη ζωή μας μ΄ άλλο βλέμμα, καθαρό. Όντας άδειοι μέσα μας μπορούμε πια να προχωρήσουμε σε καλύτερες επιλογές. Δίχως να παραμένουμε εκτεθειμένοι στην απόρριψη. Η ζωή είναι σοφή κι αν την αφήσουμε ελεύθερη, θα μας δείξει ή και θα μας φέρει όλα όσα θα γεμίσουν την ψυχή μας, ηρεμώντας την. Θ΄ αναστήσει την αληθινή αγάπη μέσα μας.

Ας μη φοβόμαστε το σημείο μηδέν. Επειδή απ΄ το μηδέν μπορούμε να καταφέρουμε να φτάσουμε στο άπειρο. Ας μη φοβόμαστε το κενό, το τίποτα. Επειδή απ΄ αυτό το τίποτα μπορούμε να φτάσουμε στο «πάντα». Μόνο καθαρές ματιές, καθαρή ψυχή, φωτεινά πρόσωπα, ζεστά χαμόγελα κι αληθινή, άδολη αγάπη. Ο Ε. Ίψεν έχει πει «η μεγάλη αμαρτία, η ασυγχώρητη, είναι όταν σκοτώνεις μέσα σ΄ έναν άνθρωπο την αγάπη». Θα το κάνεις λοιπόν στον εαυτό σου;