Σ΄ ό,τι αντιστέκεσαι, αυτό συνεχώς θα επιμένει

Αντιστέκομαι: χρόνος ενεστώτας, ρήμα «επιθετικό». Επειδή όταν αντιστέκεσαι, ταυτόχρονα επιτίθεσαι· στις ανάγκες σου, τα θέλω σου, σε συμπεριφορές που δε σου ταιριάζουν, σε σχέσεις που είτε σε καταστρέφουν είτε σ΄ εξελίσσουν, σε έρωτες που για κάποιο λόγο παραμένουν ανεκπλήρωτοι, σε φοβίες που μένουν κρυμμένες στο σκοτάδι, σε αρνητικά συναισθήματα που εξακολουθείς να δίνεις τροφή για ν΄ αναπτυχθούν ακόμη περισσότερο. Καταλήγεις έτσι να επιτίθεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό, επειδή δεν του απαγορεύεις ν΄ αφεθεί στην αληθινή ροή των πραγμάτων. Είναι σαν όλα κάποτε να βρίσκουν το δρόμο τους κι εσύ να επιμένεις να τα ψάχνεις αλλού.

Αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι θα εμφανίζεται μπροστά σου συνέχεια. Το ΄χεις διαβάσει, το ΄χεις ακούσει, το ΄χεις πει κι εσύ. Κι όμως το κάνεις. Το κάνουμε όλοι μας. Αφιερώνουμε χρόνο, δίνουμε χώρο, καταναλώνουμε την ενέργειά μας σε όλα όσα δε μας είναι ευχάριστα. Αντιθέτως μας δυσαρεστούν και το γνωρίζουμε. Συνεχίζουμε, όμως, ν΄ ασχολούμαστε μαζί τους κι έτσι αυτά βρίσκονται συνεχώς μπροστά μας.

Απ΄ την άλλη αντιστεκόμαστε κι σ΄ όλα αυτά που τελικά χρειαζόμαστε ώστε να αισθανόμαστε ήρεμοι κι ασφαλείς. Για παράδειγμα αντιστεκόμαστε σ΄ ένα επάγγελμα που μπορεί ν΄ αναδεικνύει τις ικανότητές μας, αποφεύγοντας το ρίσκο. Σαμποτάρουμε τον εαυτό μας, προκειμένου να μη βγούμε από την «αγαπημένη» μας ρουτίνα.  Αντιστεκόμαστε σε μια σχέση που μας ολοκληρώνει, έναν άνθρωπο που μας συμπληρώνει, μια συμπεριφορά που μας ταιριάζει, μία κατάσταση που μας εξελίσσει, κυνηγώντας αυτό που ΄ναι αντίθετο από εμάς. Είτε από εμμονή είτε από εγωισμό, εμμένουμε-επιμένουμε σε ό,τι μας αφήνει μισούς και μας κάνει δυστυχισμένους. Πιο απλά αντιστεκόμαστε στο να προχωρήσουμε μπροστά και προτιμούμε να μένουμε εγκλωβισμένοι σε νοσηρά περιβάλλοντα και προβληματικές καταστάσεις. Ερωτευόμαστε το ψέμα και την απελπισία, ίσως επειδή ενδόμυχα νιώθουμε την ανάγκη της εσωτερικής απόρριψης. Τελικά όλα όσα αποφεύγουμε, ριζώνονται μέσα μας και τα βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.

Πώς μπορούμε να καταπολεμήσουμε την ανάγκη μας ν΄ αντιστεκόμαστε; Να κλείνουμε τα μάτια σε ο,τι θεωρούμε πως δεν μπορούμε ν΄ αντιμετωπίσουμε; Υπάρχει τρόπος; Ερωτήματα που στριφογυρίζουν συνεχώς στο μυαλό μας. Επειδή μπορεί, από τη μια η αντίσταση να ΄χει γίνει κομμάτι της ζωής μας, απ΄ την άλλη όμως επιθυμούμε ν΄ απεγκλωβιστούμε.

Το κλειδί είναι η αποδοχή. Τίποτα δεν μπορεί να εξαφανιστεί με μαγικό τρόπο. Τα δυσάρεστα συναισθήματα εξακολουθούν να υπάρχουν. Το ίδιο κι οι αρνητικές καταστάσεις, άνθρωποι και συμπεριφορές. Όμως όλ΄ αυτά συνυπάρχουν με τα ευχάριστα. Θα λέγαμε ότι ΄ναι κάτι σαν το Γιν και το Γιανγκ. Καλό και κακό. Φως και σκοτάδι. Το καλό εμπεριέχει και το κακό. Το φως εμπεριέχει και το σκοτάδι. Και κανένα δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το άλλο.

Όταν, όμως, κοιτάς κατάματα αυτό στο οποίο επιμένεις ν΄ αντιστέκεσαι, το εξαφανίζεις. Έτσι απλά. Επειδή το βλέπεις, όπως πραγματικά είναι. Καμία ψευδαίσθηση, κανένας μύθος. Η αλήθεια μόνο, που στέκεται ολόγυμνη και προκλητική μπροστά σου, φωνάζοντάς σου «κοίτα με, άκουσέ με και μη με διώχνεις». Αντικρίζεις την αληθινή εικόνα των καταστάσεων, των ανθρώπων, των σχέσεων, των συμπεριφορών, των επιθυμιών σου· όλων όσων επιμένεις ν΄ αντιστέκεσαι. Και μέσα απ΄ αυτή την εικόνα, βλέπεις τον αληθινό εαυτό σου. Τότε είναι που σταματάς να μάχεσαι. Αποδέχεσαι πλέον την αληθινή υπόσταση των πραγμάτων και παίρνεις τον έλεγχο στα χέρια σου. Επειδή η αποδοχή σου δίνει τον έλεγχο. Ενώ η άρνηση κι η αντίσταση σε καθιστούν πιόνι τους.

Ο Κομφούκιος, διανοητής και κοινωνικός φιλόσοφος έχει πει: «όταν παραπονιέσαι για το κακό, το διπλασιάζεις, όταν το περιγελάς, το διώχνεις». Κι έχει απόλυτο δίκιο. Παραπονιόμαστε και γκρινιάζουμε συνεχώς για ο,τι θεωρούμε κακό ή έστω αντίθετο σ΄ αυτό, που εμείς πιστεύουμε ή επιθυμούμε. Αντιστεκόμαστε στο ν΄ αποδεχθούμε ότι απλά έτσι είναι και δεν αλλάζει, με αποτέλεσμα το κακό και το αντίθετο να μεγεθύνονται. Ενώ με την αποδοχή, όλα εξαφανίζονται.

Αποδέχομαι: χρόνος ενεστώτας, ρήμα παθητικό και λυτρωτικό. Επειδή μέσα απ΄ την αποδοχή ούτε επιτίθεσαι, ούτε μάχεσαι, ούτε αντιστέκεσαι. Απλώς αγκαλιάζεις τον εαυτό σου και ταυτόχρονα τους άλλους. Κι έτσι γνωρίζεις ότι είσαι ακριβώς εκεί που χρειάζεται να είσαι. Αντίθετα όσο συνεχίζεις ν΄ αντιστέκεσαι, ν΄ αμφισβητείς, ν΄ αμφιβάλλεις, να φοβάσαι, παραμένεις στάσιμος και συνεχώς συναντάς μπροστά σου όλ΄ αυτά, που με μανία προσπαθείς να διώξεις. Αποδοχή σημαίνει προσαρμογή. Σημαίνει αντικειμενική αξιολόγηση των πραγμάτων. Σημαίνει ωρίμανση και τελικά λύτρωση απ΄ όλα όσα επιμένουν να εμφανίζονται μπροστά σου.

Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, πως σε ό,τι αντιστεκόμαστε, αυτό θα επιμένει να εμφανίζεται συνεχώς μπροστά μας και να μας ελέγχει. Και κάποτε θα του παραδοθούμε με πάθος· είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά.