Στα διλήμματα περί σχέσεων την απάντηση θα τη δώσει ο εαυτός μας

Πολλές φορές στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλαπλά διλήμματα συναισθηματικού τύπου. Αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε σ΄ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων δίχως ακριβώς να γνωρίζουμε τι να επιλέξουμε, ώστε η επιλογή μας αυτή ν΄ αποβεί προς όφελος, όχι μόνο δικό μας, αλλά αμφοτέρων των πλευρών. Τελικά στα ερωτικά διλήμματα τι κάνουμε; Ακούμε μονάχα τον εαυτό μας; Απευθυνόμαστε στους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας, για ν΄ ακούσουμε τη δική τους γνώμη; Επηρεαζόμαστε απ΄ αυτούς; Παίρνουμε μια απόφαση, την οποία στο επόμενο δευτερόλεπτο αναιρούμε;

Αναλογιστείτε τις φορές που χρειάστηκε να πάρετε μια σοβαρή απόφαση για τη σχέση σας και νιώσατε ότι δεν μπορείτε ν΄ ανταπεξέλθετε. Σκεφτείτε, όμως, κι ένα χειρότερο σενάριο που πολλοί το έχουμε βιώσει. Να πρέπει να επιλέξετε μια από τις δύο διαδρομές που ανοίγονται μπροστά σας κι εσείς να μη γνωρίζετε τι να κάνετε, επειδή επιθυμείτε και τις δύο. Διλήμματα περί σχέσεων που μας ωθούν στο σημείο ν΄ αναρωτιόμαστε σιωπηλά «γιατί να βρισκόμαστε σ΄ αυτή την κατάσταση, γιατί να συμβαίνει αυτό σ΄ εμάς».

Αν το σκεφτούμε καλύτερα η ζωή μας είναι γεμάτη από διλήμματα, άλλοτε σημαντικά κι άλλοτε ασήμαντα. Να βγω έξω ή να μείνω σπίτι; Τι να φορέσω, την άσπρη μπλούζα ή την κόκκινη; Να φάω ένα γλυκό ή κάτι αλμυρό; Να πάμε διακοπές σε νησί ή σ΄ ένα ορεινό μέρος; Να το τελειώσω σήμερα ή να τ΄ αφήσω γι΄ αύριο; Κι όλα αυτά είναι τα εύκολα κι ασήμαντα διλήμματα.

Στον έρωτα, όμως, και στις σχέσεις τα διλήμματα διαφέρουν. Μας δυσκολεύουν και μας πονάνε, επειδή σχετίζονται με τη διαχείριση των συναισθημάτων μας και με τον τρόπο που έχουμε μάθει να τα εκφράζουμε, είτε στον εαυτό μας είτε και στους άλλους. Υπήρξαν και υπάρχουν φάσεις στη ζωή μας που κληθήκαμε ή καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε πρόσωπα, σε συναισθήματα και σε πολλές, διαφορετικές και ταυτόχρονα αντίθετες καταστάσεις.

Απ’  τη μια οι υποχρεώσεις κι απ΄ την άλλη οι επιθυμίες, η ασφάλεια κι ο ενθουσιασμός, η επανάληψη και οι ρήξεις, η ρουτίνα κι η ανανέωση, το δοκιμασμένο και το καινούριο, η δέσμευση κι η ελευθερία, ο φόβος κι η τόλμη. Κι όλα αυτά ή τώρα ή αργότερα ή και ποτέ. Τι απ΄ όλα είμαστε διατεθειμένοι ν΄ απορρίψουμε και τι θα επιλέξουμε τελικά ν΄ ακολουθήσουμε; Κατά πόσο εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τη ζωή μας και κατά πόσο την ορίζουν άλλοι;

Θα τολμήσω να πω ότι στα ερωτικά διλήμματα πρέπει ν΄ ακούμε μονάχα τον εαυτό μας και κανέναν άλλο. Επειδή δεν υπάρχει κάποιος που να μας γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Στην τελική όποια απόφαση και να πάρουμε, ακόμη κι αν στο τέλος αυτή αποδειχθεί λάθος, θα ΄ναι μόνο δική μας. Επειδή μέσα απ΄ τα λάθη μας μαθαίνουμε τον τρόπο να μαθαίνουμε. Επειδή στο μυαλό μας θα πάψει πια ν΄ ακούγεται η γνωστή αυτή φωνούλα που ψιθυρίζει «αν είχα κάνει αυτό που ήθελα…». Επειδή η ζωή μας είμαστε εμείς κι όχι οι άλλοι. Επειδή είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να ζήσουμε τη ζωή μας με τον τρόπο που εμείς θέλουμε. Πολλοί οι λόγοι κι άλλοι τόσοι ακόμα.

Ενώ όλα αυτά στη θεωρία ακούγονται πολύ όμορφα, στην πράξη δυσκολεύουν. Επειδή ασφαλώς η ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά υπάρχουν κι οι άλλοι με τους οποίους συνυπάρχουμε. Στο σημείο αυτό εμφανίζεται η αντίθετη όψη αυτής της θεωρίας. Καταπιέζουμε τα συναισθήματα και τις επιθυμίες μας στο όνομα των «πρέπει». Επιλέγουμε τα γνωστά, τα δοκιμασμένα. Απλώς συμβιβαζόμαστε, επειδή αυτό μας υπαγορεύουν τα «πρέπει» με τα οποία έχουμε μάθει να ζούμε. Λέμε ότι πάμε παρακάτω, ενώ τελικά ποτέ δεν πήγαμε. Καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας απωθώντας τα και περιμένοντας τη στιγμή που θα βγουν στην επιφάνεια, δημιουργώντας τις γνωστές έντονες παρενέργειες· απογοήτευση, σύγχυση, θυμό και ξεσπάσματα.

Σε κάποιους ανθρώπους ο φόβος κυριαρχεί κι η αποφυγή της αντιμετώπισης των αληθινών συναισθημάτων τους είναι έντονη. Η ψυχολογική τους κατάσταση καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά τους και τη λήψη αποφάσεων στους σημαντικούς τομείς της ζωής τους. Άλλοι άνθρωποι έχουν μάθει να ρισκάρουν, να τολμούν και να κυνηγούν αυτά που θέλουν. Ξέρουν ν΄ ακολουθούν πιστά τις επιθυμίες τους, τα κολλήματά τους και να έρχονται σε ρήξη είτε με τους άλλους είτε με τα «πρέπει» που συνεχώς τους υποδεικνύονται. Βαδίζουν γρήγορα, αλλά σταθερά και φτάνουν εκεί που θέλουν.

Προσωπικά τους πρώτους τους νιώθω και τους καταλαβαίνω. Τους δεύτερους τους ζηλεύω με την καλή έννοια. Και καταλήγω ότι δεν υπάρχει κάποιο λάθος σ΄ όλα αυτά. Αρκεί μόνο να είμαστε συνειδητοποιημένοι για την όποια επιλογή μας και για κάθε απόφαση που λαμβάνουμε. Και συνειδητοποιημένοι είμαστε όταν αντιμετωπίζουμε κάθε δίλημμα ακούγοντας τελικά μόνο τον εαυτό μας. Όσο εγωιστικό κι αν είναι αυτό, δεν παύει να ΄ναι αληθινό, αφού μόνο εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε όσα ζούμε, όσα νιώθουμε κι όλα όσα ονειρευόμαστε.