Ξενέρα. Έντονο συναίσθημα, που μπορεί να εμφανιστεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και να χαλάσει, όχι μόνο το σκηνικό εκείνη τη στιγμή αλλά και το όλο σύνολο. Σαν μια σταγόνα λάδι που χύνεται στην μπλούζα και όσο καλή κι αν είναι η υπόλοιπη εμφάνιση, εσένα το μάτι σου κολλάει εκεί. Είναι να μην τη νιώσεις σε κομβικό σημείο. Όταν ας πούμε είσαι σε φάση ενθουσιασμού και θέλεις τόσο να δεις το άλλο άτομο, αλλά με μία μικρή κίνηση, με κάτι ίσως που ειπώθηκε, νιώθεις τα πάντα να γκρεμίστηκαν λες και πέρασε από εκεί μπουλντόζα. Όμως γιατί να μας επισκέπτεται αυτό το συναίσθημα, με μικρή αφορμή, σε μια τόσο όμορφη στιγμή; Μήπως είναι τελικά δικό μας το πρόβλημα;
Αρχικά, εννοείται πως δε συμβαίνει κάτι που αν το ψάξεις μέσα σου, δεν έχει λογική. Οι περιπτώσεις ποικίλουν ανάλογα με το άτομο. Υπάρχουν κάποιοι που δε χρειάζονται πέρα από μία κουβέντα για να ξενερώσουν, ενώ άλλοι που θα έβαζαν την υπομονή σε ένα βιογραφικό σαν το μεγαλύτερό τους προτέρημα. Οι μεν είναι εκείνοι που μπορεί να ακούσουν την άποψή σου για ένα θέμα και με τη μία να σκεφτούν «Άστο καλύτερα», λόγω μιας απλής ασυμφωνίας, ενώ στην άλλη πλευρά στέκονται όσοι παίζουν ένα μόνιμο παιχνίδι -γιατί εν μέρει παιχνίδι είναι- δεύτερων, τρίτων και τέταρτων ευκαιριών. Συμβιβάζονται σε πράγματα που κάπου μέσα τους το ξέρουν καλά πως τους ξενερώνουν απίστευτα, μέχρι να φτάσουν στο σημείο που θα πετύχουν μπροστά τους την ταμπέλα του απροχώρητου.
Μια τραμπάλα τα συναισθήματα. Στη μία άκρη κάθονται τα θετικά. Ο ενθουσιασμός, η χαρά για να δεις το ταίρι σου ή το πρόσωπο με το οποίο μιλάς τόσο καιρό και επιτέλους, ρε φιλαράκι, θα βρεθείτε. Στην άλλη άκρη της ζυγαριάς όμως στρογγυλοκάθονται τα περίεργα συναισθήματα, τα μπερδεμένα, οι στιγμές που βλέπεις ότι δεν ταιριάζετε σε όλα, που διαφωνείτε, τα καβγαδάκια στα οποία δε βρίσκετε άκρη και όλες εκείνες οι στιγμές που έρχονται τα αρνητικά να καλύψουν τα θετικά. Και όσο πιο πολύ βάρος δίνουμε στον ενθουσιασμό, τόσο πιο ψηλά θα πεταχτούν τα αρνητικά όταν αυτός φύγει. Και φεύγει εύκολα. Γιατί δυστυχώς, η δεύτερη πλευρά είναι πολύ πιο επίμονη. Είναι πιο δύσκολο να ξεχάσουμε κάτι άσχημο, έναν τσακωμό ας πούμε ή λόγια σκληρά, από μία καλή κουβέντα. Δε θέλει και πολλές προσπάθειες να γραφτούν στο μυαλό μας με ανεξίτηλο μελάνι. Ειδικά όταν η πάσα δοθεί σε στιγμή που έχουν κάνει ήδη εμφάνιση κάποιες δεύτερες σκέψεις.
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες γιατί έχουμε μάθει να λειτουργούμε με τεφτέρι. Έχουμε απαιτήσεις και παράπονα που κάποιες φορές κουράζουν. Σκέψου πόσο κοντά είναι τα δύο συναισθήματα και πόσο εύκολα μπορεί να ανατραπούν, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μέσα σε μία συζήτηση, μία διαφωνία. Και καμία σχέση δεν έχει αν είστε στην αρχή, εκεί που βράζει το σίδερο, ή αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια σχέσης. Όταν όμως είναι η στιγμή να βρεθείς με το άλλο άτομο και όχι απλά δεν αισθάνεσαι ενθουσιασμό, αλλά νιώθεις να μη θέλεις, να βαριέσαι και γενικότερα, να έχεις ξενερώσει, τότε ίσως να ήρθε η στιγμή να ψάξεις τι πάει λάθος. Βρισκόμαστε σε αυτήν τη συγκεκριμένη φάση, γιατί ζωγραφίζουμε στο μυαλό μας μια συγκεκριμένη εικόνα και αναμένουμε συγκεκριμένες πράξεις, ενθουσιαζόμαστε με την ιδέα αυτών να έρχονται κι όταν τελικά δεν εμφανιστούν νιώθουμε σαν παιδάκι που του υποσχέθηκαν τη Diesneyland αν είναι καλό παιδί και το πήγαν στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Νιώθουμε να μην είναι ισοδύναμες οι προσπάθειές μας και τα αποτελέσματά μας, επόμενο λοιπόν να ξενερώνουμε.
Τελικό συμπέρασμα; Μη χτίζεις προσδοκίες χωρίς να έχεις δει πράξεις που να στο προκαλούν. Στο τέλος θα απογοητευτείς, όχι από τη συμπεριφορά του άλλου, αλλά από την τέλεια εικόνα που έχεις πλάσει και τελικά συνειδητοποίησες πως -τι έκπληξη- ήταν ατελής. Μπορείς να αποφύγεις τα σύντομα επεισόδια ξενέρας, ελέγχοντας καλύτερα όσα περνάνε από το χέρι σου. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Και άσε έτσι και τον άλλο να είναι ο εαυτός του. Δίνε περιθώρια σε όσα στο πρώτο άκουσμα σου ακούγονται παράξενα. Δίνε χώρο για κουβέντα πριν βάλεις το τεράστιο Χ και πεις «άντε καληνύχτα».
Συντάκτης: Άντζη Ευριπίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
