Μεθυσμένα μηνύματα στέλνεις μόνο αν δεν τα εννοείς

Τα μεθυσμένα λόγια και μηνύματα δε λένε πάντα αλήθειες. Το αλκοόλ εκτός από συναισθήματα βγάζει μπροστά και τον εγωισμό μας, κάνοντάς μας να λέμε πράγματα που νηφάλιοι δε θα λέγαμε ποτέ, όχι επειδή δε θα βρίσκαμε το θάρρος αλλά, επειδή θα είχαμε την αίσθηση να κάνουμε αυτοκριτική και να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη δόση ειλικρίνειας στα λόγια μας. Αυτός είναι και ο λόγος που φοβόμαστε τόσο τα μεθυσμένα μηνύματα. Επειδή ξέρουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα πούμε αλήθειες. Γι’ αυτό και σχεδόν πάντα τα μετανιώνουμε.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που στείλαμε μεθυσμένοι μήνυμα σε κάποιο άτομο ή που υπήρξαμε παραλήπτες εμείς ενός. Ασυναίσθητα εκείνη την ώρα συλλογίζεσαι, αναρωτιέσαι στην ουσία αν τώρα μιλάει το ποτό ή όντως αυτό που λες το εννοείς. Τις περισσότερες φορές δε μιλάει η λογική μας, ούτε το συναίσθημά μας αλλά ένα μπάχαλο στο μυαλό μας από πολλά ανάμεικτα συναισθήματα, γεγονότα, νοσταλγία για παρελθοντικές στιγμές, άλλα μόνο μία μικρή δόση ειλικρίνειας. Τα λογία που θέλουμε να μοιραστούμε, αν αποτελούν αλήθεια, πριν τα ξεστομίσουμε, τα σκεφτόμαστε αρκετές φορές για να βεβαιωθούμε ότι όντως τα εκφράζουμε όπως τα δομήσαμε και μετά δε θα τα μετανιώσουμε, όπως κάνουμε συνήθως όταν μιλάμε χωρίς να σκεφτόμαστε και καταλήγουμε στο γνωστό, «δεν ήξερα τι έλεγα».

Η αλήθεια μέσα στα συγκεκριμένα μηνύματα δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ. Πίνουμε 2-3 ποτηράκια παραπάνω για να ξεχαστούμε κι αντί γι’ αυτό βγαίνει το φίλτρο που τελείως αυθαίρετα αποφασίσαμε να πούμε πως δε χρειάζεται. Κι όμως, αφαιρώντας το αυτός που προβάλλει είναι ο εγωισμός κι όχι η αλήθεια. Ο ίδιος που μάς οδηγεί στο να στείλουμε ένα μήνυμα στο συγκεκριμένο άτομο που μάς προκάλεσε όλα αυτά τα συναισθήματα που είναι κι ο λόγος που βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση.

Και παρ’ όλο που η διάθεση είναι εξομολογητική, δε θα του πούμε όλα αυτά που πραγματικά θα θέλαμε αλλά θα του αραδιάσουμε έναν οχετό από υπερβολές που εμείς θεωρούμε προϊόν απελευθέρωσης, μα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μειωμένη κρίση. Είναι τόσο ανόητο όσο και η βλακεία που υποστηρίζει πως μεθυσμένοι οδηγούμε καλύτερα γιατί, αφού το γνωρίζουμε, είμαστε πιο προσεκτικοί. Γελοίο.

Αυτός είναι και ο λόγος που τις πλείστες φορές που εκτελούμε αυτή την πράξη δεν έχουμε καμία συνείδηση των γεγονότων και την επόμενη μέρα το μετανιώνουμε. Κι άντε να τα καλύψεις μετά και να φέρεις εσένα και το άτομο σε ακόμη πιο δύσκολη θέση, αφού από το πουθενά βρέθηκες υπόλογος.

Κάποιες φόρες μπορεί να ειπωθούν κι αλήθειες αλλά αυτό είναι αρκετά σπάνιο. Υπάρχει αυτή η μυθολογία γύρω από το ότι οι άνθρωποι χρειάζονται το πότο για να πάρουν θάρρος να μιλήσουν σε ένα άλλο άτομο, να αυξηθεί  η αυτοπεποίθησή τους όμως αποτελεί μεγάλο παραμύθι. Όταν υπάρχει οποιαδήποτε ουσία στον οργανισμό μας, αλλοιώνει τη συνειδητότητα, δεν έχουμε πλήρως τον έλεγχο, δε σκεφτόμαστε καθαρά και σωστά με ειλικρίνεια και λογική με αποτέλεσμα να προβαίνουμε σε μια εκδοχή μας που ούτε εμείς δε συμφωνούμε μαζί της. Γι’ αυτό τα μεθυσμένα μηνύματα μην τα πιστεύεις. Τα ωραία μας τα λόγια, τα ντόμπρα, τα λέμε κοιτάζοντας στα μάτια και με ανάσα να αγγίζει το πρόσωπο. Τα υπόλοιπα είναι και λίγο να ‘χαμε να λέγαμε.