Πώς εστιάζοντας στις ζωές άλλων βοηθάμε τη δική μας

Μήπως αυτός που ασχολείται έντονα με όσα συμβαίνουν γύρω του, το κάνει για να μη χρειαστεί να ασχοληθεί με όσα συμβαίνουν είτε μέσα του, είτε στο περιβάλλον του; Μήπως επιλέγει αυτή την οδό για να μην έρθει αντιμέτωπος με τις ευθύνες του και με την πραγματικότητα; Αναγνωρίζουμε τη συγκεκριμένη πράξη ως αποφυγή της ρεαλιστικής πραγματικότητας κι ως κίνητρο έχει τη διέξοδο από τη δική μας ζωή, εστιάζοντας σε αυτές των άλλων.

Επιστημονικές μελέτες κι ευρήματα πάνω στη θεωρία του κουτσομπολιού έφεραν στο φως ενδιαφέρουσες συνιστώσες. Έχοντας ως αρχή τη θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, ο άνθρωπος οτιδήποτε κι αν κάνει στόχο έχει να επιβιώσει, γνωστό αυτό. Η εν λόγω τακτική λοιπόν, παράδοξα συνεισφέρει, καθώς είναι ένας τρόπος το άτομο να αποκτήσει ψυχική ανάταση, γιατί βλέπει πως δεν έχει μόνο αυτός προβλήματα άλλα κι άλλοι συνάνθρωποί του μέσω της διαδικασίας της σύγκρισης. Εξίσου, καλλιεργείται και η διορατικότητα και η κατανόηση του ανθρώπινου μυαλού προσπαθώντας να ανακαλύψει τους πιθανούς λόγους και αιτίες που γίνεται το κάθε γεγονός στις ζωές των άλλων ή να μπει στη θέση τους για να καταλάβει πώς νιώθουν και γιατί έπραξαν με αυτό τον τρόπο, οδηγώντας σε μία φόρμουλα πιθανότητες. «Αν πράξω έτσι, πιθανόν να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα.»

Επιπλέον, όταν αποφεύγουμε να έρθουμε για ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με τα δικά μας θέματα, συμβαίνει μια εκτόνωση στον εσωτερικό μας κόσμο, αφού είναι για εκείνον μια διέξοδος από τα πραγματικά προβλήματα της ζωής που κρύβει καλά μέσα του και δε θέλει να τα μοιραστεί. Όταν μιλάμε για ασήμαντα πράγματα που αφορούν τους άλλους, καταφέρνουμε να ξεχαστούμε οι ίδιοι, συλλογιζόμαστε τα δικά μας αδύναμα σημεία, μαθαίνουμε μέσα από συζητήσεις μας με τους άλλους ότι τα πάντα είναι πιθανά και ξεπερνιούνται, πως ο καθένας έχει το δικό του Γολγοθά που ίσως δεν τον γνωρίζουμε, άλλα μας αλαφραίνει εν μέρει και φυσικά μας αποσυντονίζει από τη δικιά μας καθημερινότητα που είναι κάποιες φορές  επιλεκτικά πιο δύσκολη από τις ζωές εκείνων που ασχολούμαστε.

Από ψυχολογική σκοπιά, αφήνοντας λίγο πίσω την κοινωνική, ενοχλημένοι από κάτι, ένα βάρος ευθύνης, πράξης, σκέψεων, αποδεχόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε το δικό μας πρόβλημα, κατανοώντας κι εστιάζοντας σε αυτά των άλλων. Δηλαδή, μπορεί να μην έχουμε συγχωρήσει τον εαυτό μας για κάποια λάθος κίνηση σε μια φιλία μας, για παράδειγμα, όμως ταυτόχρονα να μας ενδιαφέρει και να μας αφορά το να επεξεργαστούμε λάθη από φιλίες των γύρω μας, δείχνοντας κατανόηση για τον «θύτη» της υπόθεσης, δίνοντας έτσι έμμεσα συγχωροχάρτι και στον εαυτό μας.

Δεν είναι μόνο προφανείς οι λόγοι που μπορούμε να εστιάσουμε στο περιβάλλον μας αντί για τα εσώ του σπιτιού και της ζωής μας. Υπάρχει η ανάγκη σύγκρισης ναι, υπάρχει και η ανάγκη όμως κατανόησης του εαυτού μας, που μόνο μέσω της παρατήρησης μπορεί να συμβεί. Ταυτόχρονα, υπάρχει και η λογική της τηλεόρασης, που κοιτώντας για λίγο αλλού, αφήνεσαι από τα δικά σου, παίρνοντας ανάσα δροσιάς ή και ονείρου -με όσους κινδύνους φυσικά έχει η αντίστοιχη κατάσταση.

Χρήσιμη είναι η αποφυγή και η ασχολία με τους γύρω μας, όμως και η δικιά μας ζωή σε κάποια φάση χρειάζεται συμμάζεμα. Απλώς, μέχρι να αποφασίσουμε να το κάνουμε, ίσως συμμαζέψουμε πρώτα δυο τρεις άλλες. Ας μην πυροβολούμε τους ανθρώπους, εκεί καταλήγουν όλα. Δεν έχουν τα πάντα μια εξήγηση λίγη κι επιφανειακή. Πολλές φορές, πηγαίνει βαθύτερα από αυτό που βλέπει το μάτι.