Τι παίζει με τα ξεσπάσματα που δεν ελέγχονται με τίποτα

Δεν ήταν ούτε μία αλλά ούτε και δύο οι φορές που η αντίδρασή μας ήταν υπερβολική απέναντι σε ένα συμβάν, που υπό «κανονικές» συνθήκες μπορούσαμε να αντιδράσουμε διαφορετικά άλλα -υπάρχει αυτό το αλλά εδώ- ως άνθρωποι πλασμένοι με αμέτρητες συναισθηματικές διακυμάνσεις και μεταπτώσεις, καμιά φορά αδυνατούμε να έρθουμε σε μια ισορροπία.

Μετά το ξέσπασμα, έρχεται και η στιγμή που διερωτάται κανείς, αν άραγε η αντίδρασή του ήταν εντός των ορίων, αν έκανε ίσως το θέμα τεράστιο χωρίς να υπάρχει ουσιώδης λόγος, αν θα μπορούσε να είχε πράξει με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Όμως, πράττεις την κάθε στιγμή, ανάλογα με το πώς αισθάνεσαι εσύ ο ίδιος κι ίσως αυτό να έρθει σε πλήρη κόντρα με την πιο νηφάλια πλευρά σου, που σκέφτεσαι περισσότερο και το άτομο στο οποίο απευθύνθηκε. Είναι πολύ λογικό να μας ενοχλούν διαφορετικά πράγματα και το τι παίρνουμε στα σοβαρά και τι όχι παρουσιάζει πτυχές αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας μας. Γι’ αυτό και στην πρώτη αντίδραση -την πηγαία-, έχεις ως γνώμονα το πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεται ο συνομιλητής σου το για σένα αυτονόητο, πώς γίνεται να παρεξήγησε τα λεγόμενά σου ή να αρνείται ό,τι του λες. Μέχρι να πάρεις δυο ανάσες και να αντιληφθείς πως το δικό σου δεδομένο, για άλλον μπορεί να είναι οικτρά παρανοϊκό και τούμπαλιν.

Επιπρόσθετα, μετά από κάποιο τραυματικό γεγονός που μας έχει επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό στο παρελθόν κι ίσως υπάρχουν ακόμη οι πληγές του τραύματος στο υποσυνείδητό μας κι εφόσον κανένας δε θέλουμε να τις ξυπνήσει, έχουμε μια στάση αμυντική σε οτιδήποτε του μοιάζει.  Πολλές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να δεχτείς, που σου ιντριγκάρουν κομμάτια που είτε δεν έχεις λύσει με τον εαυτό σου, είτε δεν είχες ασχοληθεί να αναγνωρίσεις, είτε φοβάσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Ενοχλεί λοιπόν ένα σκούντημα και μια συζήτηση που θα τα επαναφέρει όλα αυτά στο προσκήνιο, πυροδοτώντας υπερβολικές καμιά φορά αντιδράσεις.

Κι έτσι φορές η αντίδρασή μας είναι ακραία απέναντι σε κάποια γεγονότα, ενώ κανείς άλλος δεν μπορεί να μας δικαιολογήσει για την πράξη μας αυτή, θεωρώντας πως παραλογιζόμαστε. Κι ίσως αυτό να συμβαίνει, έχοντας δίκιο κι οι δύο πλευρές, αφού η μία νιώθει άβολα γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί δέχεται πυρά κι η άλλη δέχεται πυρά θωρώντας πως αυτό συμβαίνει επί τούτου, χωρίς να μπει στη διαδικασία να αποσαφηνίσει τις καταστάσεις. Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που πραγματικά η συμπεριφορά ξεφεύγει από κάθε όριο και γίνεται το άτομο σαν τον άγριο σκύλο του δίπλα σπιτιού που φοβάσαι να περάσεις το κατώφλι, γιατί νομίζεις ότι θα σε καταβροχθίσει ζωντανό. Κι εκεί, όσα άλλοθι κι αν είχε, χάνονται μπροστά στη μάχη της κοσμιότητας.

Είναι καθημερινό φαινόμενο το να έχουμε αλλά πράγματα στο κεφάλι μας· κούραση, άγχος, προβλήματα, στεναχώρια και να καταλήγουμε να ξεσπάμε σε δικά μας άτομα, ή κι άτομα που έτυχε να συναναστραφούμε. Χωρίσεις και ξεσπάς σε αυτόν που έκανε λάθος στον καφέ σου, ο οποίος με τη σειρά του θα ξεσπάσει στο ταίρι του και το παιδί του στο σπίτι, το οποίο μετά θα πάει στο σχολείο και θα μιλήσει άσχημα στη δασκάλα που θα φωνάξει την επόμενη ώρα στην άλλη τάξη γιατί θα έχει μαζέψει ένταση και πάει λέγοντας. Επηρεαζόμαστε ο ένας από τον άλλο και συσσωρεύονται όλα στο εσωτερικό, δε βρίσκουμε χρόνο να χαλαρώσουμε και νιώθουμε διαρκώς μια πίεση από παντού. Καταλήγουμε να κάνουμε μια έκρηξη και σε ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτα κι ίσως όλα να ήταν διαφορετικά αν ακόμη και σε όσους φαινομενικά φταίνε, μιλούσαμε με ειλικρίνεια και με στόχο να λύνονται οι παρεξηγήσεις. Κι έτσι και τα τραύματα κι οι άμυνες και η ένταση, ίσως μας άφηναν λίγο να χαμογελάμε πιο ελεύθερα.