Ποιο συναίσθημα αλλάζει απ' το «τσαντίζομαι» στο «νευριάζω»;

Έχει διαφορά το «νευριάζω» από το «τσαντίζομαι»; Ναι, σίγουρα έχει διαφορά. Πότε δικαιολογείται το να νευριάζεις και πότε το να τσαντίζεσαι; Ας πούμε ότι οι πράξεις ή οι λέξεις, μια δεδομένη εκείνη στιγμή, μπορούν να σε τσαντίσουν, δίκαια ή άδικα. Με μια αγκαλιά, όμως, τις σωστές λέξεις ή με λίγο καθαρό αέρα, μπορεί και να σου περάσει. Αν όμως δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς, τότε αυτό φουντώνει κι επέρχεται μια μονιμότητα. Εκεί, πια, έχεις νευριάσει.

Όταν τσαντίζεσαι, όλα μπορούν να λυθούν πολύ εύκολα αν απλώς σου πουν ότι δεν εννοούσαν την κοτσάνα που είπαν, αν σου εξηγήσουν ότι βιάστηκες να βγάλεις συμπέρασμα, ή αν απλώς κάνεις ένα βήμα πίσω και γίνεις καλύτερος ακροατής. Αν σου δηλώσουν πως έρχονται να σε βρουν για να το λύσετε, αν κατανοήσεις ότι όντως έχει σημασία να είστε καλά. Ναι, ίσως οι άνθρωποι που τσαντίζονται εύκολα να χρειάζονται μια πιο λεπτή διαχείριση και μια μεγαλύτερη ψυχραιμία, αλλά ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί κατά βάθος, δε θέλουν να προχωρήσει το πράγμα στην παρεξήγηση, στην μπηχτή, στην γκρίνια. Γίνεται από στρες και βιασύνη.

Αν νευριάσεις, όμως, πάει να πει πως χειρίστηκες τόσο λάθος την κατάσταση (εσύ κι όποιον άλλον αφορά) που στο τέλος πληγώθηκες. Πάει να πει, έπειτα, ότι θα πάρεις μέτρα. Ίσως και να μην εξηγήσεις ακριβώς τι έγινε, γιατί η ωριμότητα εδώ πάει περίπατο, αλλά να πας κατευθείαν στα αντίποινα. Να μη σηκώσεις τα τηλέφωνα, να μην εξηγήσεις τι συνέβη. Να το κρατήσεις μέχρι να το φέρεις απέναντι στον άλλον, σε ένα εκβιαστικό παιχνίδι εξουσίας. Τα νεύρα συνήθως τα συνδέουμε με το δίκαιο και το άδικο: Νευριάζεις με αυτόν που σε αδίκησε στη δουλειά, με τη δασκάλα της κόρης σου που δεν την πρόσεξε όπως θα ήθελες ή με τον κόσμο που είναι αγενής. Τα συνδέουμε όμως και με την αδυναμία να ξεπεράσουμε κάτι, να αντικρούσουμε κάτι, να αποδεχτούμε κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα.

Κι υπάρχουν κι εκείνοι που δε νευριάζουν ποτέ. Που λένε ότι δεν τους αγγίζει τίποτα, πως κοιτάνε να είναι ήρεμοι. Μεγάλη τύχη κι αυτό. Όταν όμως δένεσαι, απογοητεύεσαι- πώς γίνεται να μη σε αγγίζει; Από την άλλη, ενδεχομένως να εργαλειοποιείται αυτή η αποσιώπηση, μετατρέποντάς τη σε ένα χειριστικό silent treatment. Κι αν όχι, καιρό, πολύ καιρό μετά, με ήρεμο βλέμμα απλώς θα σου πουν, τι έκανες με ακρίβεια πριν 48 μέρες, 3 ώρες και 46 λεπτά.

Μπορεί ο θυμός να βοηθήσει σε μια σχέση; Σε έρευνες που έχουν γίνει φαίνεται ότι ο θυμός, σε πλαίσια που δεν είναι επικίνδυνος, μπορεί να μας κάνει καλό. Κι ο λόγος είναι γιατί η αφορμή του θυμού, δίνει την ευκαιρία να κάνουν τα μέλη πράξεις για να αποκαταστήσουν τη σχέση. Και πώς μπορούν πρακτικά να συμβαδίζουν δυο άνθρωποι που θυμώνουν ο ένας με τον άλλο; Θέλει βήματα, μικρά κι ουσιαστικά. Κι από τους δύο. Θέλει, στην περίπτωση που είσαι ο ψύχραιμος της υπόθεσης, να πεις τις μαγικές λέξεις. Να αφήσεις να σου πει κι ο άλλος, τι ήταν αυτό που πόνεσε και να δείξεις ότι θες να το ξεπεράσετε. Στην περίπτωση πάλι που δεν είσαι, χρειάζονται δικλείδες, τρόποι να ανακτήσεις τον έλεγχο του μυαλού και της σκέψης σου. Στροφή στη λογική και το κίνητρο.

Σε αυτούς που τσαντίζονται λίγο πιο εύκολα, πάλι, που κάνουν τα αίματα ν’ ανάβουν πιο γρήγορα, που πάνε από το 0 στο 100,  δείξτε λίγη παραπάνω αγάπη. Όσο εύκολα συμβαίνει, τόσο εύκολα μπορεί και να περάσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να χρησιμοποιούν εις βάρος σας αυτήν την κατανόηση. Γιατί κι η τσαντίλα, έχει τα όριά της.