Μονογονείς∙ ήρωες χωρίς κάπα!

Οι γονείς είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας. Είτε είμαστε έφηβοι είτε μεσήλικες, πάντα υπάρχουν στη ζωή μας για να φωτίζουν τα μελανά μας σημεία. Όλοι ξέρουμε την αξία τους. Όλοι ξέρουμε, όμως, και κάποιον που να μεγάλωσε με έναν απ’ τους δύο γονείς ή κάποιον που μεγαλώνει μόνος του ένα παιδάκι. Όλοι ξέρουμε τη λέξη «μονογονέας». Αυτό που δεν ξέρουμε όλοι είναι την αξία που έχει αυτός και την αναγνώριση που του αρμόζει για τα όσα κάνει καθημερινά.

Είτε από επιλογή είτε επειδή η ζωή τα έφερε έτσι, κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να μεγαλώσουν τα βλαστάρια τους χωρίς τη στήριξη του συντρόφου τους. Πολλοί –ακόμα και σήμερα– κατακρίνουν αυτή τους την επιλογή. Ξέρετε τι όμως; Άνθρωποι εκεί έξω, αν ποτέ γνωρίσετε ένα τέτοιο πλάσμα, όχι μόνο δεν πρέπει να σκεφτείτε οτιδήποτε αρνητικό για την «ασυμβατότητα με τα πρότυπα της κοινωνίας», αλλά πρέπει να το επικροτήσετε για την υπερδύναμη προσπάθειά του να κάνει τα παιδιά του ολοκληρωμένους ανθρώπους.

Πολλοί θα αναρωτηθείτε αν είναι τόσο δύσκολο. Μήπως είναι εύκολο μια μάνα, που λειτουργεί παράλληλα και σαν πατέρας, να δουλεύει και να κρατάει και τα όρια στο σπίτι όταν η κατάσταση απαιτεί αυστηρότητα; Και συνάμα, κάνοντας αυτά, να προσφέρει τη μητρική της αγκαλιά και τρυφερότητα όταν τα παιδιά το έχουν ανάγκη; Πόσο εύκολο νομίζετε πως είναι να έχει μια ισορροπία συναισθημάτων; Να είναι αποφασιστική και κάποτε απόλυτη αλλά ταυτόχρονα προσαρμοστική και γλυκιά; Ακόμα κι αν πρέπει να αλλάζει ανά λεπτό για να ισορροπεί.

Αναρωτηθήκατε επίσης ποτέ πόσο δύσκολο είναι γι’ αυτόν τον πατέρα, ενώ προσπαθεί να φτιάξει το αγαπημένο φαγητό των παιδιών του, να παραμένει ταυτόχρονα ο επαγγελματίας που αυτά έχουν ανάγκη να θαυμάζουν, η δύναμη που στηρίζει το σπίτι; Να ‘ναι αυτός που θα τα υπερασπιστεί σε έναν καβγά, αλλά κι αυτός που θα παίξει μαζί τους στην παιδική χαρά, θα τα λούσει, θα τους φτιάξει τα μαλλιά και θα τα ντύσει;

Αυτός είναι ο άνθρωπος που ονομάζουμε μονογονέας. Κι ας περνάνε τα εικοσιτετράωρα χωρίς να βρίσκει λεπτό για τον εαυτό του. Κι ας στερείται τις δικές του φιλίες, τα χόμπι, τα κομμωτήρια, τους καφέδες, το ποδόσφαιρο, απλά για να είναι παρών σε κάθε στιγμή της ζωής των παιδιών του. Δεν το μετανιώνει ούτε στιγμή και παρ’ όλες τις σιωπηλές θυσίες του, θα το ξανάκανε με ευχαρίστηση.

Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Πώς γίνεται να ‘ναι τόσο δυνατοί που να αντέχουν το φόρτο ολόκληρης της οικογένειας; Πώς στέκονται εκεί, ατάραχοι, χωρίς ίχνος απελπισίας να παλεύουν κάθε μέρα για το καλύτερο; Για τα παιδιά τους να τα καταφέρνουν όλα. Πώς τα προλαβαίνουν και τα κάνουν κι όλα τόσο καλά; Σαν να ‘χουν μια μαγική δύναμη.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα παιδιά τους συνειδητοποιήσουν ότι μόνο αυτόν τον ένα άνθρωπο έχουν στη ζωή τους και κανέναν άλλο; Κι εκεί που τα μικρά περίεργα συμμαθητούδια στο σχολείο ρωτάνε για τον άλλο γονέα, αυτά τι πρέπει να πουν; Όταν πια μπουν στην εφηβεία κι αρχίσουν να έχουν ανάγκη από συμβουλές απ’ τον ανάλογο γονέα, τι γίνεται; Ποιος θα εξηγήσει στο κοριτσάκι, που γίνεται γυναίκα, τις αλλαγές στο σώμα της άμα λείπει η μαμά του; Και ποιος θα μιλήσει στο αγοράκι που πρέπει να λύσει τις απορίες του πριν γίνει ολόκληρος άντρας, αν ο μπαμπάς του λείπει; Μαντέψτε. Όλα αυτά θα τα ενσαρκώσει ένα και μόνο πρόσωπο. Αυτός ο μονογονέας.

Μπορεί; Φυσικά και μπορεί, με τη δύναμη της σχέσης που έχει αποκτήσει με τα παιδιά του. Γιατί έχει έρθει τόσο κοντά που δεν είναι τίποτε άλλο από κομμάτι του εαυτού του. Κι αυτά το νιώθουν. Γι’ αυτό και το παιδάκι, όσο μικρό και ‘ναι, θα μιλάει γι’ αυτόν τον ένα γονιό με περηφάνια. Γιατί  δε θα ‘ναι τίποτα λιγότερο απ’ το είδωλό του. Όσο και να τον λυπεί η απουσία του άλλου γονέα.

Κι όσο το παιδί μεγαλώνει κάπως μαγικά, οι ρόλοι αλλάζουν κι η σχέση γίνεται αμφίδρομη μεταξύ τους. Ο ένας προσέχει τον άλλον. Γίνονται φιλαράκι. Διότι το παιδί βλέπει πλέον και κατανοεί πόσα κάνει αυτός που στέκεται σαν μάνα και πατέρας σε κάθε εμπόδιο, και τον εκτιμάει ακόμη περισσότερο. Ένας βράχος ηθικής κι αξιών, που διδάσκει την αγάπη. Όχι με λόγια αλλά με πράξεις.

Χωρίς αμφισβήτηση, η ζωή του είναι ένας μαραθώνιος, ένας αέναος δρόμος προσπάθειας να φέρει εις πέρας αυτό που κάποτε ξεκίνησε για δυο δρομείς. Και τώρα το βάρος της πορείας πέφτει μόνο στον έναν. Έχει να παίξει πλέον διπλό ρόλο. Όχι, όμως, οποιονδήποτε ρόλο. Ένα ρόλο καθοριστικό για τους ανθρώπους που έφερε σ’ αυτή τη ζωή, ένα ρόλο που δεν είχε κάνει πρόβα πριν, αλλά καλείται να δώσει ρεσιτάλ. Και τα καταφέρνει περίφημα.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι σούπερ ήρωες της καθημερινής ζωής. Διότι είναι γονείς στο τετράγωνο. Γιατί αν ο γονέας ως ύπαρξη είναι κάτι ιερό, ο μονογονέας είναι ένα βήμα παραπάνω, είναι ένα πολύτιμο διαμάντι που αντανακλά δύναμη κι αισιοδοξία σε όσους τον περιβάλλουν.

Κι άμα έτυχε να μεγαλώσετε σε τέτοια οικογένεια θα καταλάβετε πως πέρα από αγάπη και κατανόηση, δεν έχουν τίποτα αρνητικό να δώσουν. Αγαπήστε τους κι εσείς, κι αν έχετε έναν τέτοιο γονέα, να ‘στε περήφανοι γι’ αυτόν. Χωρίς αυτόν τον ένα, ποιος ξέρει τι θα γινόταν. Αλλά χάρη σε ‘κείνον, έχετε σήμερα τη δική σας ζωή και τον δικό σας μοναδικό χαρακτήρα.

Γιατί έμαθε να ξεχνάει τη λέξη «εγωισμός» και να αφιερώνεται στη λέξη «εμείς». Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο από ένα χειροκρότημα κι ένα τεράστιο «ευχαριστώ». Αποδεικνύουν καθημερινά πως η αγάπη θα έπρεπε να είναι μέτρο δύναμης κι ώθησης για ό,τι ακολουθεί στο μέλλον. Έτσι, τόσο απλά, μας δίνουν μαθήματα ζωής.