Να γυρνάς σπίτι και να σε περιμένει η αγκαλιά του

Όσο μεγαλώνουμε η καθημερινότητά μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οι υποχρεώσεις μας αυξάνονται, η δουλειά δυσκολεύει και η υπομονή μας μειώνεται. Όλοι μας αδημονούμε να δούμε τους δείκτες του ρολογιού να πάνε στην ώρα που σχολάμε. Και συνήθως η τελευταία ώρα κυλάει όλο και πιο αργά. Να πάμε στο σπίτι μας. Αυτό θέλουμε. Στον καναπέ μας, στο μπάνιο μας, στο χώρο μας. Στον άνθρωπό μας.

Καθένας από μας όσο δυνατός και να ‘ναι, έχει την ανάγκη ενστερνισμού των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Θες αυτό να ‘ναι στη δουλειά; Θες αυτό να ‘ναι με την οικογένεια ή τους φίλους;  Ό,τι και να ναι, εσύ εκεί έξω έχεις την ανάγκη να το μοιραστείς με τον δικό σου άνθρωπο. Πόσο μάλλον αν αυτός ο άνθρωπος μοιράζεται το ίδιο σπίτι μαζί σου. Μια όαση. Μια όαση ανακούφισης που λαχταράς να αντικρίσεις κάθε βράδυ στον γυρισμό από μια σκληρή μέρα.

Θα ‘ναι εκεί, στο βάθος του δωματίου. Ίσως βλέπει τηλεόραση, ίσως παίζει ηλεκτρονικά, ίσως απλά σερφάρει στο ίντερνετ. Ξέρεις ότι θα ανοίξεις την πόρτα και θα τον δεις να σου χαμογελάσει. Θα ακούσεις τη φράση «πως πήγε η μέρα σου;». Και ‘συ σαν χείμαρρος θα σπεύσεις να τον αγκαλιάσεις. Να μυρίσεις το άρωμά του. Να νιώσεις τη ζεστασιά της αγκαλιάς του. Αχ αυτή η αγκαλιά. Αξίζει όσο όλοι οι θησαυροί στον κόσμο. Θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα ξέρεις πως κάποιος σ’ αυτό τον πλανήτη ενδιαφέρεται αληθινά για σένα. Για τον υπάλληλο που σε έβρισε, για το αφεντικό που στα έχωσε χωρίς να κάνεις το παραμικρό, για τον συμφοιτητή που κάρφωσε όλο το τμήμα στον υπεύθυνο καθηγητή, για τον τσακωμό των γονιών σου. Είναι τόσα πολλά που έχεις να του πεις.

Μετά από αυτή την ατέρμονη αγκαλιά και το χαμόγελο, τι στα αλήθεια μπορείς να ξεστομίσεις; Τι έχει νόημα να πεις; Αξίζει, λες, να χάσεις κι άλλες στιγμές από την όμορφη ζωή σου για κάτι χωρίς νόημα; Για ανθρώπους που έρχονται και παρέρχονται. Καταστάσεις που φεύγουν σαν πουλιά στον ουρανό. Αυτός, όμως, θα ‘ναι εκεί. Θα ‘ναι εκεί για ‘σένα και ‘συ για εκείνον. Να σε ακούσει. Να καθίσετε μαζί στην τηλεόραση να δείτε την αγαπημένη σας σειρά. Να μαγειρέψετε και να φάτε μαζί. Να μιλήσετε για σας και τα σχέδιά σας. Τι άλλο χρειάζεται άλλωστε για να ξεφύγεις από ό,τι ανούσιο σου ρημάζει κάθε μέρα την ψυχολογία; Μόνο η αγάπη, η συμπαράσταση και οι αληθινές πράξεις. Το αληθινό δηλαδή νόημα της ζωής.

Και κάπου εκεί στην αγκαλιά του άλλου σου μισού, που μοσχοβολάει το αγαπημένο σου άρωμα, καθημερινά αναθεωρείς. Αναθεωρείς τα όριά σου και τη σκέψη σου. Ξέρεις πλέον πως δεν αξίζει να ασχολείσαι με μικροπρέπειες. Εκεί είναι ο κόσμος σου. Αυτός ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου σε ό,τι δύσκολο ήρθε και θα έρθει. Είναι πάντα όλος αυτιά να σε ακούσει και έτοιμος να τρέξει για σένα όποτε το χρειαστείς. Κι αν για μια στιγμή σκεφτείς πως αυτό συμβαίνει μόνο στα παραμύθια σκέψου τις πολλές φορές που απέδειξε πόσο σ’ αγαπά. Όχι απαραίτητα κάτι μεγάλο, κάτι φαντασμαγορικό. Στα απλά είναι η ουσία, στα απλά και καθημερινά. Πόσο σε φρόντισε όταν το ‘χες ανάγκη. Πόσο σε στήριξε σε κάθε σου απόφαση.

Αυτή η μικρή κίνηση να σου φέρει ένα καφέ όταν επιστρέψεις και να σε περιμένει για ύπνο πριν κοιμηθείτε δείχνει πολλά. Δε χρειάζεσαι κάτι άλλο. Μια αγκαλιά, ένα καναπέ, λίγη καλή μουσική και τον άνθρωπό σου. Όλα αυτά, μα κυρίως το τελευταίο. Ίσως είναι το καλύτερο φάρμακο «απώλειας» δυσάρεστης μνήμης. Και να το εκτιμάς αν το έχεις. Αν πάλι δεν ήρθε ακόμα η ώρα, κάπου εκεί έξω κρύβεται ο άνθρωπος με το ζεστό χαμόγελο και τη θερμή καρδιά. Είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι, σε κάθε δύσκολο και πολλαπλά απαιτητικό αύριο. Βρες τον και απόλαυσε το.