Πολλές οι ευθύνες της συγκατοίκησης με ένα ζώο

Συγκατοίκηση με ένα ζώο. Δύσκολη υπόθεση. Ή μήπως όχι; Είναι αυτονόητο πως η συνύπαρξη με ένα κατοικίδιο γεμίζει το πρόγραμμά σου και φορτώνει την καθημερινότητά σου με παραπάνω ευθύνες. Ο τετράποδος φίλος σου πρέπει να βγει βόλτα κι εσύ είσαι αυτός που θα αναλάβει αυτήν την υποχρέωση. Πολλές φορές αυτή η διαδικασία θα καθυστερήσει άλλες δουλειές που έχεις, ή θα πρέπει να ξυπνήσεις ακόμη νωρίτερα πριν πας στη δουλειά για να πας περίπατο τον σκύλο σου. Εννοείται αυτό θα γίνει σε κάθε εποχή. Βρέχει ή έχει καύσωνα. Μάντεψε ποιος θα βγει πρωινιάτικα έξω στις γειτονιές; Έχει κι έξοδα όμως η συντροφιά ενός ζώου. Κτηνίατρος, φαγητό, φροντίδα, όλα αυτά αυξάνουν τον μηνιαίο λογαριασμό των εξόδων, έξοδα στα οποία πρέπει να ανταπεξέλθεις.

Όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν βουνό για μερικούς, για άλλους όμως η φιλία με ένα ζώο είναι ευτυχία. Είναι κάτι που τους ευχαριστεί, τους αρέσει να επικοινωνούν με το κατοικίδιο ζώο τους και δένονται συναισθηματικά μ’ αυτό. Φυσικά αυτά που αναφέραμε για έξοδα, υποχρεώσεις κι αγγαρείες δεν υπάρχουν καν στο μυαλό όσων λατρεύουν την ύπαρξη ενός ζώου δίπλα τους. Η βόλτα με το σκύλο για παράδειγμα αποτελεί ευχαρίστηση γι’ αυτούς κι ευκαιρία απόδρασης από τις συνηθισμένες υποχρεώσεις όπως η δουλειά και δεν χαρακτηρίζεται σε καμία περίπτωση ως αγγαρεία.Όσο για τις οικονομικές ανάγκες του ζώου, μεριμνούν γι’ αυτές με τέτοια αγάπη, σαν να ήταν το παιδί τους. Όπως δε θα άφηναν το παιδί τους χωρίς γιατρό και φαγητό, έτσι δε θα αφήσουν και το κατοικίδιο ζώο τους νηστικό ή άρρωστο.

Ωραία όλα αυτά βρε παιδιά, ειδικά όταν μένεις μόνος σου με το ζώο που έχεις επιλέξει, τι γίνεται όμως όταν στο σπίτι σου δε μένεις μόνος σου; Όταν, για παράδειγμα, ζεις ακόμα με την οικογένειά σου, ή με το ταίρι σου; Αρέσει σε όλους αυτούς, μανάδες, πατεράδες, αδέλφια, αγόρια και κοπέλες να ζουν με το δικό σου φίλο; Όπως υπάρχουν αυτοί που λατρεύουν να ζουν στον ίδιο χώρο με έναν σκύλο ή μια γάτα, έτσι υπάρχουν κι αυτοί που δεν αντέχουν με τίποτα αυτήν την συνύπαρξη. Δεν είναι ότι μισούν τα ζώα, ή ότι θέλουν να τους κάνουν κακό, απλά δεν μπορούν για τους δικούς τους λόγους να συζούν με έναν οργανισμό πέραν του ανθρώπινου.

Τι συμβαίνει όταν σ’ ένα σπίτι, ένα ή μερικά μέλη της οικογένειας έχουν κατοικίδιο ζώο το οποίο δε θέλουν με τίποτα τα υπόλοιπα μέλη; Ξέρετε τι συμβαίνει. Τσακωμοί και πάλι τσακωμοί. Αναπόφευκτες οι συγκρούσεις, το μόνο σίγουρο. Γιατί ας είμαστε αντικειμενικοί, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συγκατοικήσει μ’ ένα ζώο, μόνο και μόνο γιατί ένα άλλο μέλος της οικογενειακής εστίας το έχει επιβάλει στους υπόλοιπους.

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ο ιδιοκτήτης του ζώου; Να φροντίζει να μεριμνά αυτός κι αποκλειστικά αυτός γι’ αυτό. Με άλλα λόγια πρέπει να είναι υπεύθυνος. Αυτό είναι που τις πιο πολλές φορές πυροδοτεί  τσακωμούς σχετικά με το ποιος θέλει το ζώο και ποιος όχι μέσα σε ένα σπίτι, σε ένα διαμέρισμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ιδιοκτήτης ενός ζώου αδιαφορεί ή αμελεί τις ανάγκες του. «Βγάλε αν μπορείς τον σκύλο βόλτα γιατί έχω κανονίσει», «τάισέ τον γιατί προέκυψε μια δουλειά και θα αργήσω» είναι μερικές πιθανές κουβέντες που θα σου πει ο αδερφός σου, η κοπέλα ή το αγόρι σου που του ανήκει το ζώο του σπιτιού. Κι εκεί είναι που θα τα πάρεις στο κρανίο εσύ που εξ αρχής δεν ήθελες τον τετράποδο οργανισμό μέσα στα πόδια σου. Γιατί σου φορτώνονται ευθύνες κι αγγαρείες τις οποίες είχες δηλώσει από την αρχή πως δεν προτίθεσαι να επωμιστείς.

Και κάπου εδώ αρχίζουν οι διαφωνίες σχετικά με το ποιος ήθελε και ποιος δεν ήθελε το ζώο. Ίσως κάποτε να φταίνε κι οι δύο μεριές βέβαια. Κι αυτός που δε μεριμνά για το κατοικίδιό του όσο θα έπρεπε, αλλά κι αυτός που δεν το ήθελε, αλλά είναι συνέχεια μέσα στα νεύρα από την αρχή που το ζώο πάτησε το πόδι του στην οικογενειακή εστία. Η καλύτερη και μοναδική -μάλλον- λύση είναι εσύ που θέλεις το ζωάκι να το φροντίζεις αποκλειστικά, εφόσον εσύ το επιθυμούσες ούτως ή άλλως κι εσύ που ήσουν αντίθετος με την απόκτηση αυτού του νέου μέλους της οικογένειας, ας ρίξεις λίγο νερό στο κρασί σου. Αν πας και μια φορά βόλτα το σκύλο δε θα έρθει και το τέλος του κόσμου, σωστά; Και πού ξέρεις, μπορεί να το αγαπήσεις κι εσύ! Υπευθυνότητα και συγκαταβατικότητα χρειάζεται το πράγμα, όχι κάποια μαγική συνταγή.