Ποτέ κανείς δε σε προετοιμάζει για το φινάλε

Όλοι κάποτε βρεθήκαμε σε μια σχέση που περνάγαμε μαγευτικά. Μια σχέση που μας εξέφραζε απόλυτα, που νιώθαμε τον άλλο ως το άλλο μας μισό. Ζούσαμε τον έρωτα που όλα τα παραμύθια περιγράφουν τόσο γλαφυρά. Mέχρι που μια μέρα τελείωσε.

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι δε λένε; Πόσο άσχημο να συνειδητοποιείς αυτό το δεδομένο. Όταν εκεί που εσύ έχεις ζωγραφίσει την καθημερινότητά σου με το άλλο σου μισό, όπως τουλάχιστον εσύ νόμιζες, πέφτει ξαφνικά το μαύρο πέπλο του τέλους. Κι εσύ κάπου στις κερκίδες να απορείς γιατί έπεσε τόσο άδοξα η αυλαία. Άδοξα, άδικα, απρόσμενα. Μα τι στ’ αλήθεια έγινε, αφού περνάγατε όμορφα; Δεν ήταν ο σύντροφός σου που σ’ έπαιρνε αγκαλιά τα βράδια και χανόσασταν μαζί κάτω από τα παπλώματα; Που τα φιλιά σας ζεσταίνανε τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα; Που η χημεία και το χιούμορ σας ήταν η αιτία να σας ακούει η γειτονιά με τις ατάκες και το γέλιο σας; Την αγκαλιά που βρίσκατε όταν κάτι πήγαινε ανάποδα στη ζωή σας; Σ’ αυτόν δεν έτρεχες κατευθείαν; Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν που σου έλεγε πως με τη θετική σου ενέργεια γεμίζεις την ζωή του; Ακόμα και στις εκδρομές που πηγαίνατε μαζί, εσύ θυμάσαι αυτόν και τα άτσαλα παθήματά σας παρά τα μνημεία και τα αξιοθέατα. Και για πες μας, αγαπητό παρόν και μέλλον, πώς τα διαγράψατε όλα αυτά;

Οι όμορφες μνήμες σε κατακλύζουν όταν τελειώνει κάτι που αγαπάς κι εσύ δεν περίμενες ποτέ να τελειώσει έτσι. Με ένα μήνυμα, μ’ ένα αντίο που ίσως ειπώθηκε και πίσω από μια οθόνη. Με μια απλή λέξη δε διαγράφονται οι ειδυλλιακές στιγμές που ζήσατε μαζί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μα, αυτό ακριβώς είναι που πονάει κιόλας. Τα ανεξήγητα, αυτός ο καταναγκαστικός ξεριζωμός συναισθημάτων κι αναμνήσεων. Αντιστέκεσαι. Πώς να μην το κάνεις.

Και πλέον κανένας δεν υπάρχει να ενώσει τα κομμάτια σου που έσπασαν. Αυτός ήξερε τόσο καλά να το κάνει. Ούτε καν ο εαυτός σου δεν μπορεί να πει πως δε σου άξιζε αυτός ο άνθρωπος. Πως δεν έκανε για σένα. Πως σου μιλούσε άσχημα ή έδινε δικαιώματα σε τρίτους. Ούτε καν, πως σε έκανε δυστυχισμένο. Γιατί αυτός ο άνθρωπος ήταν που έδινε νόημα στα πρωινά ξυπνήματα και στα βραδινά χουχουλιάσματα. Γιατί σε πρόσεχε και τον λάτρευες. Γιατί τον πρόσεχες και σου χαμογελούσε. Τι δικαιολογία στ’ αλήθεια να βρεις για να απαλύνεις αυτό που νιώθεις.

Ίσως τελικά, όντως οι σχέσεις είναι περίπλοκες. Ή καλύτερα, εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίπλοκοι. Γιατί χαλάμε ό,τι ομορφότερο υπάρχει, την αγάπη και τον έρωτα. Και ναι. Ο χωρισμός πονάει περισσότερο όταν περνάτε όμορφα, διότι δεν έχεις μια αντικειμενική αιτία να πιαστείς. Να πεις ότι κάτι σοβαρό έφταιξε και φτάσατε ως εδώ. Έτσι απλά, ένας αγώνας που ξεκινήσατε μαζί, κάπου έμεινε στη μέση. Κάποιος επέλεξε να το κάνει αυτό. Εσύ ή εκείνος. Δεν έχει σημασία. Την επόμενη φορά που θα βρεις τον άνθρωπό σου, που θα χαμογελάει ακόμα κι όταν εσύ γυρνάς την πλάτη, έχε στο πίσω μέρος του μυαλού σου να το απολαύσεις όσο παραπάνω αντέξει. Κι αν δεν κρατήσει, να σκέφτεσαι πως άξιζε που το έζησες, είσαι πια πλουσιότερος.  Η καρδιά σου πάντα ξέρει, γιατί η φουκαριάρα πόνεσε. Ξέρει πως με την αγάπη μόνο θρέφεται και μόνο μ’ αυτήν μπορεί να δικαιολογήσει τους ανθρώπους και να απαλύνει ό, τι την πλήγωσε. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος. Χρόνος για να επουλώσει το κενό που της άφησε η βίαιη απώλεια μιας σχέσης που τελείωσε. Άλλωστε, κανείς ποτέ δε σε προετοιμάζει για το φινάλε.